Literatura horretarako ariketa bat denean, ustekabekoaren eragin eztabaidaezina eragiten amaitzen du. Zirriborro esanezinetik maisulan odoltsuraino errebelazio sukarra egin zuen. Horrelako zerbait gertatzen dela iruditzen zait Antonio Ungar-ekin, zintzotasun, aukera eta transzendentzia kutsua duten istorio eta eleberriak eskaintzen dizkiguna, "zergatik besterik ez" horren pean idazten hasten denean bakarrik batzen direnak, zerbait kontatzeko garaia baita.
Errealismo horretan txertatuta gabo, gorpuzten duen egungo Kolonbiako kontakizunaren ondare ukaezin gisa Vasquez, Quintana o restrepo, Ungar-en kasuak ere errealismoarekin hausten du. Sordidearen alegoria bitxi batetik bakarrik hurbildu, arraroaren motor gisa, moralez, ideologikoz edota sozialez osatutako errealitatearen inkoherentziak esna ditzakeen motor gisa.
Errealismoak daukana da, zikinetik magikora edozer izan daitekeena. Bitxia bada ere, gure munduaren osaerak berez asko ematen du narrazioan, beharbada beste edozein genero baino gehiago, deskubritu beharreko istorio txiki txikiak alde honetan daudelako, milioika prisma posibleen azpian gertatzen denaren nozio subjektiboan.
Ungar-ek bere pertsonaien aniztasun kromatikoaren nozio hori adierazten du, batzuetan dibergentea baina amorru bizia, erdipurditasun faltsuetatik haratago norbanako bakoitzaren benetako niarekin lotzen duten zorroztasunean. Eta, hain zuzen, estridentzia horietan bakoitzak kontrizio literarioa egiten du, kontatzen denaren enpatiatik guk biziko bagenu bezala.
Antonio Ungar-en 3 liburu gomendatuak
hiru hilkutxa zuri
hiru hilkutxa zuri thriller bat da, non tipo bakarti eta antisozial bat oposizioko alderdi politikoko buruzagiaren identitatea ordezkatu eta era guztietako abenturak bizitzera behartuta dagoen Miranda izeneko Latinoamerikako herrialde baten erregimen totalitarioarekin amaitzeko, susmagarriki Kolonbiaren antzekoa.
Neurririk gabe, deskantsu, barregarri, narratzaile-protagonistak bere hitz guztiak erabiltzen ditu errealitatea zalantzan jartzeko, iseka egiteko eta suntsitzeko (eta hutsetik berreraikitzeko, berri gisa). Mirandan dena kontrolatzen duen izu-erregimenak eta bere alderdiko politikari ikaragarriek etengabe jazarririk, munduaren aurka bakarrik, protagonista harrapatu eta ehizatuko dute azkenean. Haren maitaleak, ordea, mirariz lortzen du ihes egitea, eta harekin batera elkartzeko eta istorioaren hasiera berri baten itxaropenak bizirik dirau.
hiru hilkutxa zuri Testu irekia eta polifonikoa da, irakurketa anitzetarako prest. Latinoamerikako politikaren satira gogor gisa uler daiteke, nortasun indibidualaren eta suplantearen inguruko hausnarketa findu gisa, adiskidetasunaren mugen arakatze gisa, errealitatearen hauskortasunari buruzko saiakera gisa, ezinezko maitasun istorio gisa.
Ireki eta irakurtzeko erraza den thriller pakete batean bilduta, umorez betea, eleberri honek literatur joko konplexu eta liluragarri bat proposatzen du, zalantzarik gabe, bere belaunaldiko egile handienetako bat gaztelaniaz sagaratzen duena, zalantzarik gabe.
Eba eta piztiak
Noraezean dagoen txalupa batean, Orinokoko oihanen sakonean, Eva odoletan hiltzen da eta loaren eta esna artean aurkitzen ote den galdetzen du, ea bizirik iritsiko ote den kostalde batera, bere patua bere gorputza entregatzea ote den. putreen gailurrak. Hirian dago bere iragan urruna, eta bertatik ihes egitea lortu du denborarekin. Azken portuan dago berriki bizitakoa, eta han ere, haren zain, maite duten guztiak: bere maitalea eta bere alaba, April.
Laurogeita hamarreko hamarkadaren amaierako Kolonbian kokatua, Estatuak paramilitar, soldadu eta gerrillarien artean bultzatutako gerrak urratuta, istorio hau akatsak errepikatzera eta okerrera egitera kondenatutako herrialde baten metafora gisa irakur daiteke, baina baita ere. Evaren arimaren barrualderantz bidaia, oihanekoa bezala, isiltzeari uko egiten dion bizitza burugogorra.
Gertakari errealetan oinarrituta, prosa argi eta indarrez idatzita, eleberriak Eva piztien artean izatea proposatzen dio irakurleari eta, bera bezala, haien bizitza arriskuan jartzea besteen alde, hau da, hemen guztiok.
MÃrame
«Patioen beste aldean, C kaleko 21. zenbakiko bosgarren solairuan, familia bat dago orain. Astelehenean heldu ziren. Ilunak dira. Hinduak edo arabiarrak edo ijitoak. Alaba bat ekarri dute. Hau da nobela honetako protagonistaren lehen sarrera, pertsonaia bakarti eta obsesiboa, automedikazioa egiten duena, hildako ahizparen memoriari lotuta bizi dena eta gero eta etorkin gehiago dagoen auzo batean bizi dena.
Bere egunkarian dena zehatz-mehatz idazten duen pertsonaia Haren orrialdeetan zehar, droga trafikoaren susmoa duten bizilagun berriak nola ikusten dituen ikusiko du irakurleak. Gainera, bere alabarekin nola obsesionatzen den ezagutuko du, komunean biluzik ikusteko aukera ematen dioten kamera ezkutuekin zelatatzen amaitzen duena, balkoira begira, ohean etzanda, bere anaietako batek erasotzen duela.
Une horretatik aurrera, pertsonaia behaketatik ekintzetara joango da, kontenplatzen ari den neskaren armiarma sarean nahasten uzten duen bitartean, hari buruz dena dakiela uste baitu, gauzak berak uste duen bezala ez izan arren eta agian norbaitek. berari begira dago.
Eta tentsioa –erotikoa eta bortitza– areagotzen doan heinean, narratzailea jazarria sentitzen hasten da, igeltsuzko aingeruen eskultura enigmatiko batzuk modelatzen ditu eta dena aldatuko duen zerbait egiteko prestatzen da... Eleberri xurgatzaile, kezkagarri eta kezkagarri bat.
Immigrazioaren eta xenofobiaren inguruko hausnarketa. Obsesio gaixo batek arrastaka daraman pertsonaiaren erretratu ikaragarria, crescendo geldiezin batean, thrillerrik ilunenaren ohiko lursailera eramaten duena.
