Idazlea John edward williams beste bat da bokazioa ezagutzen duten idazleen adibideen batura istorioak kontatu esperientziak batuta. Eta idazle horiek nahi dutenean eta nola nahi duten idazten duten bertso libreak izaten dira.
Demagun Estatu Batuetan XX. mendeko berrogeita hamar eta hirurogeiko hamarkadetan ezaguna zena irakurtzen ari zela. Beat belaunaldia, (literatura hori hedonismoaren bila, errealismo zikinarekin bat Bukowski eta belaunaldi galduaren oinordekoa Hemingway o Faulkner), beste idazle batzuek bezala Truman Capote edo Williamsek berak hitz egin zuen bere kabuz idazteaz, esperientziak, inpresioak edo ideiak arintzeko edo transferitzeko.
Eta jakina, John Edward Williamsek oso gaztetatik adierazi zituen bideak, bere izaera lotsagabearekin eta armadako taldeekin topo egitea mutila gizon bihurtzen saiatzeko izena emateko ohitura latz horrekin bideratzen saiatzeko aukera bakarra da.
Inoiz guztiz jakin gabe horrek helduentzako borondate bat berdintzeko balio zuen ala ez, idazlearen zumeak ehuntzeko balio izan zuen gutxienez. Sarjentu gisa urrun zituen helmugen artean, bere lehen istorioak azaldu zituen. Itzuli zenean, John Edwardek ingeles literaturako doktore izaten amaitzeko aukera berri bat eman zion bere buruari.
Su fikziozko bibliografia Ez da oso zabala. Baina bere eleberri bakoitza perfekzioaren oda bat da. Errealismoa, fikzio historikoa edota existentzialismo antropologikoa. Beti pozgarria da bere libururen bat irakurtzea literaturaren historiako bertso solte honek lehen esan dudan bezala literatur konpromiso bizia ezagutzeko.
John Edward Williams-en gomendatutako 3 nobela onenak
Stoner
Zalantzarik gabe, soiltasuna are atseginagoa da zarata orokorrak, doinu altuak edo narrazio bonbardaketak setiatzen dituenean. Eta argumentu sinplea duen eleberria da hau. Baina eguneroko bizitzaren oinarrian dagoen existentzialismoari hegoak ematen amaitzen duen dotoretasun horrekin.
William Stoner ezagutzea erabaki garrantzitsuenei eta, aldi berean, unibertsalenei aurre egitea da. William Stoner-ek bere bizitzan zehar gidatuko gaitu trantsizio horretan gure etorkizuna ere argituko balitz bezala eta funtsezko ekipaje guztietan kargatzen amaitzen den erruaren zama.
Eguneroko xehetasun horietan ere erresistentzia handia dago, aukerak aukeratzen ditugunean ezer ez dela zentzuzkoa edo, hobeto esanda, ezer ez dagoela gure esku dagoen agurrik zoragarriena gainditzeko. Stoner eta bere huts egindako ezkontza, Stoner eta bere aitak laster itzultzeko irrikan bidali zuen unibertsitate baterako grina. Inoiz ez da erraza edozein bizitzarako lasaitasun desiragarri hori lortzea.
Baina Stoner-en zerumugan agertzen diren ekaitzen artean hurbiltzen zaigun hezetasun usain bera deskubritzen dugu, sakonera barneratzen gaituen errealismo batez busti aurretik kamiseta bustitzen hasten diren tanten sentsazio bera.
Harategiaren zeharkaldia
Mendebalde amerikarra XIX. Mendearen erdialdean kolonizazio basatiaren prozesua bizi izan zen, nolabait mendebaldeko zineman beti osatua edo justifikatua izan dena.
Literaturak ere gauza bera egin zuen, Estatu Batuetako beste alde horretara iristea beharrezko prozesutzat jo zuen. Kasu honetan, Williamsek ezarpen horietatik ihes egiten du eta oraindik Mendebaldeko bizimodutik libre dagoen espazio bateko paisaia aprobetxatzen du trama bikaina aurkezteko.
Bidaia iniziatikoa da, Will Andrewsek naturaren erdian bizitzeko leku hobe baten bilatze existentziala. Gutxika-gutxika indioei lekua irabazten ari diren legez kanpokoen artean. Willek Miller bufalo ehiztaria ezagutuko du. Eta elkarrekin espazio idiliko horretako haran emankorretan sartzen dira.
Will bere ametsa nabaria dela dirudi. Baina eguraldia kaltegarria egiten denean, hain zuzen ere, natura izugarri hori zorrotz bihurtu zen bizirauteko. Miller, Will eta beste bi bidaia-lagunek, batez ere, euren buruari egingo diote aurre.
Zesarren semea
Williamsen ustekabeko literatura ibilbidean antzinako munduko garairik nahasienetako bati buruzko nobela historiko hau aurkitzen dugu. Martxoko Ides ospetsuak, plana aurreko egunetan Julio Zesarrek ixten zuen.
Botere-maila gorenetatik hurbil dauden hainbeste gizonen botere-nahia oraindik bere distirarik handiena zuen errepublika batentzat, baina bertatik askok enperadore bakar batekin inperio bat eraiki nahi zuten.
Eta, hain zuzen ere, Julio Zesarren semea izan zen azkenean bere aitaren hiltzaileei aurre egin ahal izan ziona enperadore bihurtzeko.
Baina prozesua ez zen hain erraza izan, Errepublikatik Inperiora igarotzea Julio Zesarren oinordekoen zigilu beraren pean odol isurketa batekin bakarrik lortu zen, erromatar gizon handien artean beraiek, inoiz ikusi ez zen moduan.
