Ότι λίγα έχουν γραφτεί για το γαμήσιμο, πέρα από την ερωτική αφήγηση, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Γνωρίζουμε ελάχιστα για τα έθιμα της ερωτοτροπίας στις τελευταίες περιπτώσεις της ιστορίας. Τα ταμπού ή ο ρομαντισμός μετατρέπουν τα πάντα σε τεκμήρια και διαισθήσεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι απλά γεγονότα όπως ο άφθονος μπασταρδισμός δείχνουν ότι η γόνιμη σεξουαλική ζωή οποιασδήποτε ηλικίας έπρεπε να διατηρήσει την ασωτία ως μια υπόγεια πραγματικότητα.
Όταν Κάρμεν Μαρτίν Γκάιτ εμβαθύνει στις χρήσεις και τα έθιμα του γάμου και της μοιχείας τον δέκατο όγδοο αιώνα, κοσκινισμένος κάτω από τον μανδύα της ερωτοτροπίας, στο τέλος καταλήγει να βρίσκει δικαιολογίες, κίνητρα και έννοιες για όλη αυτή τη σεξουαλική ζωή ενός μοναδικού αιώνα. Μια μελέτη που χρονολογείται από το 1972 εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μέχρι σήμερα.
Η γυναίκα ήταν ακόμα μια ήσυχη φωνή εκείνο τον αιώνα, αλλά η φιγούρα της είχε ήδη αρχίσει να ξεχωρίζει σε αρκετές δυτικές χώρες, ένα σημείο της νεωτερικότητας, φωτισμένο ενάντια στο φως από τον ισχυρό ρομαντισμό, άρχισε να φιλοξενεί κάθε ψυχή που ήθελε να γδυθεί ελάχιστα για τα συναισθήματα και τις αισθήσεις που πλησίαζαν το φυσικό μέσω των ανακλήσεων της ψυχής.
Αναμφίβολα μια υποβλητική ιστορία για το έθιμο λιγότερο αφηγημένη από ιστορικούς και κοινωνιολόγους. Τα κρεβάτια ως χώροι για τα πιο υπερβατικά επεισόδια του περάσματος της Ιστορίας, όπου εξομολογούνταν τα μεγαλύτερα μυστικά της κατάστασης, στον καύσωνα της επιθυμίας και όπου συλλήφθηκαν απόγονοι αίματος μεταξύ μπλε και κόκκινου.
Το να προσπαθείς να εξηγήσεις τις ιστορικές περιόδους μέσω της ενδοϊστορίας είναι σαν να μπαίνεις στον μηχανισμό ρολογιού αυτής της Ιστορίας, όπου βρίσκονται τα τελευταία κομμάτια, οι μικρότεροι σύνδεσμοι και γρανάζια, τόσο ανεπαίσθητα όσο και θεμελιώδη. Οι ερωτικές χρήσεις, η ερωτοτροπία και ο τελευταίος χώρος, χέρι με χέρι, υποθέτουν μια εξαιρετική ιστορία με τόσες πολλές πτυχές, που αξίζει πάντα να αφεθούμε σε μια αφήγηση αυτής της φύσης.
Μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο Ερωτικές χρήσεις δεκαοκτώ στην Ισπανία, ένα ενδιαφέρον δοκίμιο της Carmen Martín Gaite, εδώ: