Ως εκκολαπτόμενος συγγραφέας, μαθητευόμενος ή λανθάνοντας αφηγητής που περιμένει κάτι να πει, πάντα ήθελα να ρωτήσω ορισμένους συγγραφείς στις παρουσιάσεις τους τα κίνητρά τους, την έμπνευσή τους να γράψουν. Αλλά όταν η γραμμή προχωρά και τους συναντάς με τους στυλογράφοι και σε ρωτάνε για ποιον; Δεν φαίνεται η πιο κατάλληλη στιγμή να τους κάνουμε αυτή την εκκρεμή ερώτηση...
Χωρίς αμφιβολία, αυτός είναι ο λόγος που είμαι παθιασμένος με τις καλυμμένες δηλώσεις προθέσεων οποιουδήποτε συγγραφέα, όπως αυτή η φωνή που εισβάλλει στο μυθιστόρημα. Πέρα όμως από την ανέκδοτη εμφάνιση, το καμέο, η μεταγραφική στιγμή κατά την οποία ο αφηγητής αντικρίζει την κενή σελίδα για να εξηγήσει τον λόγο της γραφής είναι ακόμα καλύτερη.
Γιατί μερικές φορές οι συγγραφείς ενθαρρύνονται να εξηγήσουν τα πάντα, να ομολογήσουν σε ένα βιβλίο αυτό που τους οδήγησε να «γίνουν συγγραφείς» ως τρόπος ζωής. Αναφέρομαι σε περιπτώσεις όπως αυτή του πολύ Stephen King με το έργο του «Ενώ γράφω», ακόμη και ο πιο κοντινός Felix Romeo με το «Γιατί γράφω».
Και στα δύο έργα, κάθε συγγραφέας αντιμετωπίζει την ιδέα της συγγραφής ως ένα κανάλι πολύ προσωπικής ζωής που καταλήγει απρόβλεπτα σε κάτι σαν να επιβιώνει για να πει την ιστορία. Και το θέμα δεν έχει να κάνει με μια πιο εμπορική βούληση ή ένα πιο υπερβατικό ενδιαφέρον σε τελευταία περίπτωση. Είναι γραμμένο επειδή πρέπει να γραφτεί, και αν όχι, πώς το επισημαίνει επίσης Charles Bukowski, καλύτερα να μην το φτάσετε.
Ένα αριστούργημα μπορεί να γραφτεί τυχαία αν κάποιος είναι πεπεισμένος ότι έχει κάτι ενδιαφέρον ή υπαινικτικό να πει. Εκεί έχουμε τον Patrick Süskind, τον Salinger ή τον Kennedy Toole. Κανένας από τους τρεις δεν ξεπέρασε το αριστουργηματικό σύνδρομο την πρώτη φορά. Σίγουρα όμως δεν είχαν κάτι πιο ενδιαφέρον να πουν.
Μπορεί να είναι γραμμένο επειδή συμβαίνουν τα πιο περίεργα πράγματα σε κάποιον. Ή τουλάχιστον αυτή είναι η αντίληψη των όσων έχουν ζήσει που μας διδάσκει ο Κινγκ στην ομολογία της κλήσης του που έγινε βιβλίο. Ή μπορεί κανείς να γράψει από λυσσαλέα απογοήτευση και την υγιή επιθυμία να αποστασιοποιηθεί από το κουραστικό αίσθημα της γενικότητας, από την αναταραχή των μαζικών διεκδικήσεων, όπως φαίνεται να μας σκιαγραφεί ο Félix Romeo.
Το θέμα είναι ότι σε τόσο άμεσες και εκτενείς εξομολογήσεις του εμπορίου της αφήγησης, καθώς και σε μικρές αναλαμπές όπως αυτές που προσφέρει ο Τζόελ Ντίκερ στο «Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρι Κέμπερτ», για παράδειγμα, κάθε λάτρης της γραφής έρχεται αντιμέτωπος με αυτό. υπέροχος καθρέφτης όπου η γεύση του να βάλεις το μαύρο σε λευκό βγάζει νόημα.