Αν υπάρχει ένας σημερινός Ευρωπαίος συγγραφέας που πλησιάζει το Νταν Μπράουν το πιο επιτυχημένο, δηλαδή Ντόνατο ΚαρρίσιΤο Με το πρόσθετο κίνητρο ότι η αφηγηματική του πρόταση δεν περιορίζεται σε αυτόν τον τομέα του μυστηρίου, έγινε η βάση του σασπένς και του άξονα της έντασης.
Στην περίπτωση του Carrisi, όλα παίρνουν μια πιο μαύρη απόχρωση, μια βαθύτερη εικόνα για αυτό το κακό. του οποίου η βεβαιότητα υλοποιείται σε όλους τους χαρακτήρες του, από τους πιο πονηρούς μέχρι εκείνους που μοιράζονται την αποστολή του καλού μέχρι να ξεδιαλύνουν το αίνιγμα της εποχής.
Ο Carrisi τείνει να παίζει με εκείνη τη διάχυτη πόλωση που εκπλήσσει και προβληματίζει τους αναγνώστες. Κανείς δεν είναι απαλλαγμένος από τους ιδιαίτερους δαίμονές του και σε τέτοιου είδους πλοκές εμφανίζονται περισσότερο από ποτέ οι πειρασμοί, οι φόβοι και οι ενοχές που εξανθρωπίζουν την πλοκή και που προκαλούν περαιτέρω προβληματισμούς που ολοκληρώνουν το ψυχαγωγικό μυθιστόρημα με ένα πολύ πιο πλούσιο σκηνικό σε αποχρώσεις.
Όπως συμβαίνει συχνά με αυτόν τον τύπο πρακτικά κινηματογραφικών συγγραφέων, η μεταφορά μεταξύ χαρτιού και σελουλόιντ είναι κάτι που αποτυπώθηκε στη δημιουργική πρόοδο του Ιταλού συγγραφέα, ο οποίος επίσης δεν εγκατέλειψε ποτέ την αφοσίωσή του στη δημοσιογραφία ως ένα πλήρες συμπλήρωμα στον ταλαντούχο επικοινωνιολόγο για όλα τα μέσα.
Χωρίς να υπολογίζει τις θεατρικές του εισβολές, τις τηλεοπτικές σειρές του και το πιο ακριβές πέρασμά του στον κινηματογράφο, ο Carrisi μας προσφέρει αρκετά ανεξάρτητα σάγκα και βιβλία όπου μπορούμε πάντα να επιλέξουμε υπέροχες ιστορίες.
3 Προτεινόμενα μυθιστορήματα του Donato Carrisi
Ο ψίθυρος
Σε ένα είδος υβριδικής αφήγησης μεταξύ άλλων μεγάλων αναφορών του ιταλικού μαύρου είδους όπως π.χ. Camilleri o Λούκα Ντ 'Αντρέα, για να αναφέρουμε τους γενεακούς πόλους της επιτυχίας, Ντόνατο Καρρίσι καταφέρνει να συνδυάσει το πιο βάναυσο νουάρ με τα πιο ανησυχητικά αινίγματα γύρω από τα μυαλά πεπεισμένα ότι το δώρο του θανάτου είναι το τέλος τους σε αυτόν τον κόσμο. Η ψυχοπάθεια που καθοδηγεί και καθοδηγεί αυτούς τους δυσοίωνους κατά συρροή δολοφόνους συνδέεται πάντα με το εγώ, με προικισμένη αλλά μη εστιασμένη νοημοσύνη, που εκτρέπεται προς το κακό από το τραύμα της ημέρας ή από αυτήν την εχθρότητα που καταλήγει να καταβροχθίσει εκείνους που κάνουν τον μοναδικό τους ορίζοντα ζωτικό.
Και σε αυτά ο Carrisi μας οδηγεί στο νέο του μυθιστόρημα, μετά το κορίτσι στην ομίχλη. Σε μια απότομη στροφή στην εξέλιξη της νέας μαύρης ιστορίας του, ο Donato μας εισάγει στο εγκληματολόγος Γκόραν Γκαβίλα και μια ομάδα πρόθυμη να μην δώσει ανάπαυλα στον δολοφόνο, ειδικευμένη στο τεμαχισμό των όπλων των θυμάτων του. Μόνο που η μακάβρια συμπεριφορά του αποκτά ένα νόημα που αρχικά ξεφεύγει από την ανάλυση όσων ακολουθούν τα ίχνη του.
Επειδή μεταξύ των πέντε θυμάτων με τα χέρια χωρισμένα από το σώμα τους, κανένα δεν έχει έκτο άκρο. Το έκτο θύμα γίνεται ο ακρογωνιαίος λίθος για να ξεδιπλωθεί η υπόθεση, δεδομένου ότι τα άλλα πέντε εγκλήματα φαίνεται να τα οδηγούν στα βάθη των αμφιβολιών, χωρίς ενδείξεις, χωρίς τον παραμικρό υπαινιγμό.
Χωρίς αμφιβολία είναι ένα παιχνίδι, μία από αυτές τις ενοχλητικές προτάσεις που, στο μυαλό του δολοφόνου, είναι απλώς μια αναχώρηση προς τη δόξα της δημιουργίας του (ή μάλλον της καταστροφής του).
Η Mila Vasquez μπορεί να είναι η τέλεια δοκιμαστική πέτρα για να προωθήσει κάτι στο γενικό αδιέξοδο, ενώ, από την πλευρά μας, η αφαίρεση γίνεται ο κύριος λόγος για το διάβασμα. Εάν είστε σε θέση να πλέξετε τα χαλαρά νήματα, μπορείτε ακόμη και να γίνετε εκείνος ο παντογνώστης αναγνώστης που βλέπει πολύ πιο πάνω αυτό που οι χαρακτήρες δεν γνωρίζουν.
Διαφορετικά, εάν οι καβγάδες σας κινούνται μεταξύ μη διαφωτιστικών εικασιών, θα πρέπει να περιμένετε μέχρι το τέλος για να υποκύψετε στη στροφή που υποφέρουν και οι πρωταγωνιστές, αν και ίσως όχι με αυτήν την ανησυχητική λαμπρότητα μιας ιστορίας που, στην εξέλιξή της, δείχνει μια επίλογος μεγαλύτερων πτήσεων.
Ο κύριος των σκιών
Ένα μυθιστόρημα που είναι πολύ ενοχλητικό σε σύγκριση με μια βιβλιογραφία του Ιταλού συγγραφέα που ήδη φαινόταν σε καλό δρόμο προς το είδος νουάρ. Αν και η αλήθεια είναι ότι η ίδια μαυρίλα με την οποία μπορεί να χτιστεί ένα καλό τρέχον θρίλερ, είναι αυτή που καταλήγει ο Carrisi να τραβήξει για να υποτάξει την πατρίδα του στο καπρίτσιο των σκιών. Μια Ρώμη που έμοιαζε να περιμένει τη μοιραία στιγμή του μπλακ άουτ της σαν μια απομακρυσμένη αυτοεκπληρούμενη προφητεία, από μια όραμα του Πάπα Λέοντα Χ στα όρια του θανάτου.
Εκείνη την εποχή, το 1521, κάθε ατμοσφαιρικό φαινόμενο που οδήγησε σε ξαφνικό σκοτάδι της ημέρας έδειχνε υπερφυσικές δυνάμεις, θυμωμένους θεούς, εκατόμβες ...
Perhapsσως αυτός είναι ο λόγος που η συμμετοχή το 2017 στον ισχυρισμό ενός φοβισμένου Πάπα δεν είναι το πιο φυσικό πράγμα για τους Ρωμαίους του XNUMXου αιώνα. Αλλά τα πράγματα συμβαίνουν απλώς μέχρι να ανακατευθυνθούν προς το χαμό.
Και όταν το ηλεκτρικό σύστημα ολόκληρης της περιοχής πρέπει να ελεγχθεί για μια απροσδόκητη καταστροφή, φαίνεται σαν οι ίδιοι οι κόλασεις της κόλασης να περίμεναν τη στιγμή για να καταλάβουν κάθε γωνιά της πόλης. Ένα είδος τρελής τελουργικής δύναμης φαίνεται να αναδύεται από τις κατακόμβες της παλιάς αυτοκρατορίας.
Είναι θέμα χρόνου να επιστρέψει ο ηλεκτρισμός με το πολυπόθητο φως του. Εν τω μεταξύ, στο εικοσιτετράωρο που πρέπει να διατηρηθεί το σκοτάδι, η παλιά φωνή του Πάπα φαίνεται να έχει νόημα. Η Ρώμη πρέπει να παραμένει πάντα αναμμένη.
Το δικαστήριο των ψυχών
Με αυτό το μυθιστόρημα ξεκίνησε ένα νέο έπος στο οποίο ξεχάσαμε τη Μίλα Βάσκεθ να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του Μάρκους και της Σάντρα.
Το μυθιστόρημα εξελίσσεται σε διαφορετικά επίπεδα από τα οποία γίνεται αντιληπτός αυτός ο απαίσιος σύνδεσμος που δείχνει ένα εκρηκτικό τέλος. Η ιστορία εξελίσσεται χάρη σε μια ανάσα κακού που διατρέχει κάθε νέα σκηνή μιας Ρώμης που φιλοξενεί μεγάλα μυστικά, ενοχές, ακόμη και θανάτους που ξαναγράφονται ως δολοφονίες που εκκρεμούν προς επίλυση.
Οι ακραίες καταστάσεις που βιώνουν καθένας από τους χαρακτήρες καταλήγουν να τους ενώνουν σε αυτό το βάθος για το ένστικτο εκδίκησης που ξυπνά το δολοφονικό ένστικτο στο πρόσωπο ενός εγκληματία ή εγκληματιών που φαίνεται να κοροϊδεύουν το καθένα από τα θύματά τους μπροστά στους ανθρώπους που γνώριζαν τους.
Η Λάρα, το αγνοούμενο ή απαχθέν κορίτσι, ο άντρας που πρόκειται να πεθάνει από καρδιακή προσβολή, το τελευταίο μήνυμα της οποίας ανοίγει ξανά μια παλιά υπόθεση, η γυναίκα που έχασε τον σύζυγό της και η απώλεια της οποίας εμφανίζεται τώρα μετά από έναν απολογισμό ... Η Ρώμη μετατράπηκε σε πόλη ηλικιωμένων γυναικών σκιές που ξυπνούν τη νύχτα της αυτοκρατορικής πόλης για να καταβροχθίσουν όλους τους χαρακτήρες.
Άλλα βιβλία του Donato Carrisi ...
Η κακή υπόθεση
Επιστρέφουμε στο έπος Mila Vázquez. Και γνωρίζοντας αυτήν την πρωταγωνίστρια, εμβαθύνουμε στην ουσία της, που σχετίζεται με το προηγούμενο μυθιστόρημα Lobos για να συνθέσουμε έναν χαρακτήρα που μας καλεί να διαβάσουμε το έπος αμέσως για να το αναλάβουμε σε όλη του την πολυπλοκότητα.
Αυτό το μυθιστόρημα μας τοποθετεί σε κανέναν τόπο, σε καμία πόλη και μέσα σε ένα γραφείο αφιερωμένο στην αναζήτηση αγνοουμένων. Οι εξαφανίσεις μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο εξαναγκασμένες από άμεσα κίνητρα όπως η βία στον πλησιέστερο πυρήνα ή από υπαρξιακό ξεριζωμό.
Η περίπτωση του Ρότζερ Βαλίν είναι ο γιος που επέζησε από τη σφαγή της οικογένειάς του. Or τουλάχιστον έτσι πιστεύουν οι ερευνητές, οι οποίοι τον παράτησαν ως αγνοούμενο επειδή δεν βρήκαν το σώμα του. Ο χρόνος που έχει περάσει από τη σφαγή είναι ο ίδιος που έχει κάνει τον Ρότζερ έναν άνθρωπο που χαρακτηρίζεται από αίμα και τρόμο.
Και αυτό δεν μπορεί παρά να έχει καλλιεργήσει ένα ον που ακυρώνεται από τη θλίψη ή αναγεννιέται ως ένα τέρας που κινείται από την εχθρότητα. Σε όλο αυτό το διάστημα μεταξύ παιδικής ηλικίας και ενηλικίωσης, ο Roger φαίνεται να έχει προγραμματίσει μια επιστροφή με στυλ. Και η στιγμή του είναι τώρα, ξέρει πώς να κινείται σαν σκιά και να γλιστράει στους πιο απροσδόκητους χώρους.
Το κορίτσι στην ομίχλη
Σε αυτό το βιβλίο, Το κορίτσι στην ομίχλη, το είδος νουάρ σχεδόν συνορεύει με το θρίλερ. Το Avechot είναι μια βυθισμένη πόλη σε μια κοιλάδα στις Άλπεις, ένας χώρος που είναι σωστά αποφασισμένος να συντονιστεί με την αίσθηση μιας συγκεκριμένης ορογραφικής κλειστοφοβίας, όπου οι ομίχλες παραμένουν καθηλωμένες για μέρες και μέρες.
Στην είσοδο αυτής της πόλης ένα αυτοκίνητο υφίσταται ένα μικρό ατύχημα. Βγαίνει από το δρόμο και σταματά στο χαντάκι. Στο τιμόνι βρίσκεται ο Special Agent Vogel. Εντελώς αποπροσανατολισμένος, δεν μπορεί να μαντέψει τι κάνει εκεί. Θα πρέπει να απέχει πολύ από εκείνο το μέρος, στα ίχνη μιας υπόθεσης κοριτσιού που αγνοείται ...
Ακόμα σε κατάσταση σοκ, χωρίς να γνωρίζει αν εξαιτίας του χτυπήματος ή ο Θεός ξέρει γιατί, αρχίζει να θυμάται εκείνη την περίπτωση στην οποία εργαζόταν για δύο μήνες. Hopλπιζε μόνο να υπολογίσει για άλλη μια φορά στο ένστικτό του να γεμίσει για άλλη μια φορά τον εαυτό του με δόξα μπροστά στα ΜΜΕ και τον Τύπο. Όπως συνέβαινε πάντα.
Και όμως τώρα είναι εντελώς χαμένος σε εκείνο το παράξενο μέρος, ανώμαλος, χωρίς τραυματισμούς, αν και με ύποπτους λεκέδες αίματος στα ρούχα του. Ο σκοτεινός και πυκνός χώρος φαίνεται να παραξενεύεται περίεργα στη φιγούρα του. Και μετά φτάνουν τα ΜΜΕ. Ο Φόγκελ δεν γνωρίζει τι κάνουν εκεί ή τι θα συμβεί από εκεί και πέρα.
