Με αυτό το σημείο της λογοτεχνικής ανδρογυνίας, η αμφιθυμία ορισμένων ονομάτων εξυπηρετεί Amélie Nothomb για να εδραιώσει το υπαρξιακό παράδοξο στολισμένο με εκείνη την παραμυθένια όψη στην οποία κινείται τόσο ευχάριστα αυτός ο συγγραφέας.
Και έτσι κοιτάμε την αγάπη του Κλοντ και της Ντομινίκ και τον καρπό ενός κοριτσιού που δεν θα βρει στον πατέρα της το πρόσωπο που όλοι λένε ότι είναι γονείς.
Επειδή ο Κλοντ αισθάνεται ωθούμενος από άλλες ανάγκες μεγαλύτερες από την τετριμμένη πατρότητα, μόνο μια απαράδεκτη συνέπεια του αναπαραγωγικού του σκοπού. Ο άνθρωπος, για αυτόν, φέρει την κληρονομιά της αύξησης του είδους, της επέκτασης του έργου. Και δεν μπορεί να σπαταλήσει χρόνο σε μικρολεπτομέρειες όπως η γοητεία των γονιών.
Η Épicène, το κορίτσι, μεγαλώνει με εκείνη την έλλειψη που είναι δύσκολο να ξεπεραστεί, μια γεννήτρια εσωτερικού πόνου και μια φλούδα δέρματος εξωτερικά. Και το μόνο που την συγκινεί είναι μια ιδέα εκδίκησης με τον κόσμο, μίσους χωρίς εστίαση.
Στις απουσίες υπάρχει πάντα περισσότερη λύπη παρά η αγάπη μένει σε αυτούς που μένουν. Είναι η μοίρα του ανθρώπου, να εκτιμά περισσότερο τους χαμένους, τους ανύπαρκτους, τους αρπαγμένους. Έτσι, στο μελαγχολικό πέρασμα του enepìcene θα βρούμε τον άνθρωπο που έχει μπερδευτεί προς αυτήν την απώλεια του αδύνατου.
Το ζητούμενο ήταν να του δώσουμε την πιο μεταφορική πινελιά από το παραμυθένιο, αυτό το αλληγορικό και υπερβατικό σημείο των συμβόλων. Και ο Nothomb βρίσκει τον τρόπο να ταιριάξει τη φαντασία με την πραγματικότητα, σε εκείνο το περίεργο και ταυτόχρονα συναρπαστικό υβρίδιο που ακόμη και σήμερα μας προσφέρει αναγνώσεις με χίλιες γεύσεις.
Ο Nothomb εξερευνά με τη συνηθισμένη του σοφία τις περίπλοκες σχέσεις πατέρα-παιδιού και τις δυσαρέσκειες από την ανεκπλήρωτη αγάπη. Και το κάνει κατασκευάζοντας ένα είδος διεστραμμένου σύγχρονου παραμυθιού, έναν σκληρό μύθο, που αφηγείται με συνοπτικότητα, ακρίβεια και δύναμη.
Τώρα μπορείτε να αγοράσετε το μυθιστόρημα «The Epicene Names», από Amélie Nothomb, εδώ: