Από το βαθύτερο μέρος της ζωής, όπου η πραγματικότητα φαίνεται να διαλύεται σε ομιχλώδη κατώφλια, ο Cristian Alarcón πάντα έβρισκε ιστορίες να μας πει. Πρώτα ως δημοσιογράφος και μετά ως αφηγητής μυθοπλασίας, ή ίσως όχι τόσο μυθοπλασίας, αλλά προφίλ που είναι και τα δύο κοντά μας και που μας ξυπνούν αυτή την αποξένωση του ανθρώπου ως κάτι το απομακρυσμένο, ξένο, που δεν μπορεί να υποθέσει η αναγνωστική μας συνείδηση και άρα παραβατικό σε τελευταία περίπτωση.
Σε μια βιβλιογραφία που απογειώνεται προς εκείνους τους υβριδικούς ορίζοντες εκείνων που προσπαθούν να γίνουν συγγραφέας χωρίς να μπορούν να εγκαταλείψουν το επάγγελμα του δημοσιογράφου, όπως συνέβη σε Tom Wolfe ή πολλά άλλα, αυτό που συνέβη με τον Alarcón σίγουρα θα καταλήξει σε μια ενδιαφέρουσα λογοτεχνική καριέρα. Και θα είμαστε εδώ να το πούμε.
Κορυφαία προτεινόμενα μυθιστορήματα του Cristian Alarcón
ο τρίτος παράδεισος
Η ζωή όχι μόνο περνάει σαν καρέ λίγο πριν το πέπλο του συγκλονιστικού τελικού φωτός (αν κάτι τέτοιο συμβαίνει όντως, πέρα από τις περίφημες εικασίες για τη στιγμή του θανάτου). Στην πραγματικότητα, η ταινία μας επιτίθεται στις πιο απροσδόκητες στιγμές. Μπορεί να συμβεί πίσω από το τιμόνι να μας τραβήξει ένα χαμόγελο για εκείνη τη φανταστική μέρα πριν από χρόνια, τόσο τέλεια όσο και εξιδανικευμένη...
Η ταινία μας βρίσκει σε κενές στιγμές, σε εργασίες ρουτίνας, εν μέσω μιας ασήμαντης αναμονής, λίγο πριν κοιμηθεί. Και η ίδια ανάμνηση μπορεί να έχει μια αναθεώρηση του σεναρίου της ή μια διόρθωση της σκηνοθεσίας της ταινίας, με την έδρα της κάπου στο μυαλό μας.
Ο Cristian Alarcón μας μιλά για την ταινία του πρωταγωνιστή του με τον πιο ζωντανό και πολύτιμο δυνατό τρόπο. Για να μπορούμε να αισθανόμαστε με το άγγιγμα και ακόμη και να μυρίζουμε εκείνες τις υπενθυμίσεις της ζωής που ήταν και κατά κάποιον τρόπο να δούμε τη ζωή από αυτό το χρέος. Η κατανόηση ορισμένων πρωταγωνιστών σημαίνει κατανόηση του εαυτού μας. Γι' αυτό η λογοτεχνία θα είναι πάντα απαραίτητη.
Ένας συγγραφέας καλλιεργεί τον κήπο του στα περίχωρα του Μπουένος Άιρες. Οι παιδικές του αναμνήσεις σε μια πόλη της νότιας Χιλής πάνε εκεί, οι ιστορίες των προγόνων του, της γιαγιάς του, της μητέρας του. Επίσης η εξορία στην Αργεντινή και πώς σε εκείνη την εξορία είναι οι γυναίκες που φυτεύουν το περιβόλι, τους κήπους, την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα.
Ένα μυθιστόρημα χωρίς φύλο, υβρίδιο και ποιητικό, για να διαβάσετε τον Τρίτο Παράδεισο σημαίνει να μπείτε σε μια στιγμή στο σύμπαν του Cristian Alarcón, συγγραφέα αυτού του λογοτεχνικού, βοτανικού και φεμινιστικού ταξιδιού που, όχι μόνο εξαντλείται σε μια πρώτη ανάγνωση, μας ζητά να επιστρέψουμε στο το κείμενο για να απαντήσει στα πολλά ερωτήματα που θέτει.
«Σε διάφορα μέρη στη Χιλή και την Αργεντινή, ο πρωταγωνιστής ανασυνθέτει την ιστορία των προγόνων του, ενώ εμβαθύνει στο πάθος του για την καλλιέργεια ενός κήπου, αναζητώντας έναν προσωπικό παράδεισο. Το μυθιστόρημα ανοίγει μια πόρτα στην ελπίδα να βρει καταφύγιο από τις συλλογικές τραγωδίες στο μικρό».
Όταν πεθάνω θέλω να με παίζουν κούμπια
Αρχικά δημοσιεύτηκε το 2003 και ανακτήθηκε για την αιτία της διάδοσης του έργου ενός συγγραφέα που τελικά βραβεύτηκε και αναγνωρίστηκε σε πιο εύλογη αξία. Αλλά και στο βάθος αναβιώνει τον μυθικό χαρακτήρα του «El Frente» Vital στον οποίο μάλιστα ο Calamaro αφιέρωσε ένα από τα τραγούδια του. Με φόντο το χρονικό, ανακαλύπτουμε ένα έργο αντιθέσεων όπως μπορεί ήδη να μαντέψει κανείς στις διαφορετικές έννοιες του τίτλου. Μια εξαιρετική ιστορία αυτού του ανθρώπινου πλαισίου όπου η κακία και το μεγαλείο καταλήγουν να συγκρούονται και, όπως σπάνια, το τελευταίο βγαίνει νικητής.
«-Ο γιος του είναι νεκρός. Ορίστε, μην το αγγίζετε.
Στο χωμάτινο πάτωμα ο Βίκτορ ήταν ξαπλωμένος, με το φαρδύ, καθαρό μέτωπο που του έδινε το παρατσούκλι του, μέσα σε μια λακκούβα αίμα, κάτω από το τραπέζι όπου έγραφαν την επίσημη αναφορά του θανάτου του.
Στις 6 Φεβρουαρίου 1999, ο θάνατος ενός νεαρού αγοριού, του Ζωτικού Μετώπου, που αιφνιδιάστηκε από την αστυνομία, ανέδειξε στην κατηγορία του μύθου εκείνο το είδος του Ρομπέν των Δασών της πόλης που μοίραζε ό,τι έκλεψε στους γείτονες και έδωσε αφορμή για να ο άγιος ικανός να κάνει θαύματα όπως να αλλάξει τη μοίρα των αστυνομικών σφαιρών.
