Σε πολλές περιπτώσεις έχουμε αναδειχθεί ως δολοφόνος ψυχοπαθής ως τύπος που μπλέκεται επίσης σε κάποιο είδος κακόβουλου κακού τζόγου. Με άλλα λόγια, πρόκειται για δολοφονία με συγκεκριμένη λειτουργία, αφήνοντας ενδείξεις για ένα τρελό παιχνίδι. Ο δολοφόνος απολαμβάνει, με προσποίηση της ιδιοφυΐας, να οδηγεί τον εφημερεύοντα ερευνητή στους λαβύρινθους του μυαλού του.
Y Karin Fossum, (που δεν έπαψε ποτέ να μας εκπλήσσει σε προηγούμενα μυθιστορήματα όπως Φως του διαβόλου o Μην κοιτάς πίσω), ήθελε να ξεκινήσει ένα νέο παιχνίδι στο παιχνίδι αλλά να διαταράξει εντελώς τους κανόνες. Επειδή γνωρίσαμε τον Ρίκτορ, γνωρίζουμε ήδη ότι αυτός, με έναν υπόγειο τρόπο, ασχολείται με ένα είδος ευθανασίας στην οποία, με βάση την άρρωστη μεγαλοψυχία του, αποφασίζει πότε ένας παππούς πρέπει να φύγει από τον κόσμο.
Μπορεί να το κάνει γιατί εργάζεται ως νοσοκόμα σε ένα γηροκομείο και μέχρι εκείνο το απόγευμα που μπήκε η αστυνομία στο σπίτι του πίστευε ότι όλα πήγαιναν τέλεια.
Ωστόσο, η τελική σύλληψή του κατέληξε σε πλήρη ανησυχία. Αυτοί οι μπάτσοι δεν γνώριζαν τίποτα για τις κακές δουλειές του που έληξαν τη ζωή τόσων ηλικιωμένων ανθρώπων ... Μια αναμφίβολη ειρωνεία τον οδήγησε στη φυλακή για ένα έγκλημα που δεν είχε διαπράξει.
Έτσι, η Karin Fossum θέτει το παιχνίδι προς τα πίσω. Είναι ο Riktor που πρέπει να καταφέρει να αποκαλύψει την πραγματικότητα για την αθωότητά του χωρίς να καταλήξει να ανακατευθύνει τα στοιχεία προς την αληθινή δολοφονική του παράσταση. Γιατί… η αλήθεια είναι ότι ο Ρίκτορ χάνει τη δουλειά του στο γηροκομείο. Μόνο εκεί θα μπορούσε να κλειστεί ο ένας μετά τον άλλο με τόσους παππούδες και γιαγιάδες για να καταλήξει να χαμηλώνει την κουρτίνα στη ζωή τους, ενώ θα έβλεπε το φως να σβήνει στα βάθη των μαθητών του.
Τώρα μπορείτε να αγοράσετε το μυθιστόρημα που βλέπω στο σκοτάδι, το νέο βιβλίο της Karin Fossum, εδώ: