Ανέκαθεν λέγεται ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να νιώθεις μόνος όταν βρίσκεσαι κοντά σε ανθρώπους. Αυτός ο τύπος μελαγχολικού θαυμασμού για τις ζωές των άλλων, γεμάτος με την πλήρη αίσθηση της έλλειψης ή της απουσίας, μπορεί να είναι βάναυσα παράδοξος.
Λέγεται όμως επίσης ότι ο ορισμός της μελαγχολίας είναι: η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Αυτός ο πολύ εναλλακτικός ορισμός προσφέρει ήδη ένα διαφορετικό μέγεθος στη μοναξιά. Η δημιουργικότητα αισθάνεται στη μοναξιά, το καθαρό συναίσθημα μαντεύεται και αναγνωρίζεται, με απλή αντίθεση, ότι κάποια στιγμή ήταν ευτυχισμένος, απόλυτα ευτυχισμένος.
Αυτό το βιβλίο μιλά για τη δημιουργικότητα που γεννήθηκε από τη νοσταλγία που συσσωρεύτηκε στις μοναχικές ώρες. Ένα συγκεκριμένο σημείο μαγείας παραμένει ανάμεσα σε αυτές τις σελίδες που περιγράφουν τη θλίψη αλλά και το συναισθηματικό και σωματικό πάθος, το οποίο μας φέρνει αντιμέτωπους με την απόλυτη αλήθεια αλλά μας κάνει να απολαμβάνουμε τις μικρές αλήθειες που απομένουν. Και αυτό το βιβλίο Η μοναχική πόλη μας διδάσκει τη δημιουργική μοναξιά ορισμένων χαρακτήρων που μοιράζονται, από το βαθύτερο πηγάδι της ανθρώπινης ψυχής, τα κομμάτια της γενικής ύπαρξης του ανθρώπου.
Το να ζεις σημαίνει πολλά, να αναγνωρίζεις τη ζωτική ήττα σε κάθε βήμα, να αντιμετωπίζεις ότι τα χέρια που σε παίρνουν θα φύγουν μια μέρα, να θέλεις να ζωγραφίσεις ή να γράψεις την οπτική σου για τον κόσμο για να μπορέσεις να εξηγήσεις πώς βλέπεις αυτή τη μοναξιά που μας περιμένει.
Και στο τέλος αυτή η ιστορία είναι ζωτικής σημασίας, γιατί στη μοναξιά υπάρχουν μεγάλες δόσεις διαύγειας για να απορρίψουμε το τεχνητό και το υλικό και να μείνουμε με το πνευματικό και το άυλο. Γιατί τελικά, όταν όλοι ξεφεύγουμε από τις τελευταίες μας στιγμές μοναξιάς, δεν μπορούμε παρά να απολαύσουμε μια αόριστη ανάμνηση που ξεθωριάζει στο τελευταίο σημείο φωτός που βλέπουν τα μάτια μας.
Μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο Η μοναχική πόλη, το τελευταίο μυθιστόρημα του Ολίβια Λέινγκ, εδώ: