Αυτές τις μέρες, δεν ξέρεις πάντα πότε είσαι πολιτικά ορθός ή όχι. Είναι περίεργο, αλλά στις σύγχρονες και ανοιχτές κοινωνίες φαίνεται ότι πρέπει πάντα να μιλάς δαγκώνοντας τη γλώσσα σου, αναζητώντας τον σωστό ευφημισμό αντί για τη σωστή λέξη. Εν ολίγοις, πιάστε το με τσιγαρόχαρτο για να μην το βιδώσετε (ευφημισμοί εκτός λειτουργίας).
Με αυτή τη διασφάλιση νέων μορφών, άμεσης επισήμανσης, εφημερίδων και μετα-αλήθειες, το να είσαι ο εαυτός σου γίνεται ένα κράμα αυτού που οι άλλοι κρυφά σου υπαγορεύουν να είσαι, μέσα στην ελευθερία που έχεις μετά τη δημόσια έκθεση.
Κατά κάποιο τρόπο, αυτό βιβλίο Η τέχνη του να σπάς τα πάντα έχει ένα εικονοκλαστικό σημείο (αναμφισβήτητο δεδομένου του τίτλου), σχετικά με τα νέα τοτέμ που ανεγείρονται πάνω μας. Ένα είδος διαφυγής, σε μια εφαπτομένη σε σχέση με το οικονομικό πεπρωμένο του πρωταγωνιστή: τη Μιράντα.
Είναι αλήθεια ότι για να ξεφύγεις από τόσες πολλές ετικέτες είναι σχεδόν επιτακτική ανάγκη να κοιτάξεις την άβυσσο για να ανακαλύψεις το τίποτα που έχεις μπροστά σου. Η Μιράντα έφτασε σε αυτό το σημείο. Και τότε αποφάσισε να αλλάξει τα πάντα, να τα σπάσει όλα. Ένα ελεύθερο πνεύμα όπως η Μιράντα αποφασίζει να σβήσει τον εαυτό του από αυτή την ασφυκτική πραγματικότητα και ψάχνει ένα άλλο μέρος για να βρεθεί από την αρχή.
Στη μουσική της, στη νέα της ελευθερία, η Μιράντα βρίσκει τον εαυτό της και ταυτόχρονα χαράζει έναν δρόμο, ή τουλάχιστον μια αρχή, έναν τρόπο να κάνει τα πρώτα βήματα για να ξεφύγει από το καθιερωμένο τη στιγμή που δεν βρίσκεσαι ελάχιστα εκεί. αναλόγως, με αυτό που αναμένεται να σκεφτείτε και να ενεργήσετε.
Ένα τραγούδι για την απελευθέρωση από την εξάντληση, το μίσος και την απόγνωση. Η Μιράντα ξαναφτιάχνει τον εαυτό της όπως όλοι θα μπορούσαμε να ξαναφτιάξουμε τον εαυτό μας. Είναι απλά να σε ψάξω στο θόρυβο και να ρωτήσεις τον εαυτό σου, Είμαι πραγματικά χαρούμενος έτσι;
Μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο Η τέχνη του να σπάς τα πάντα, Το ντεμπούτο χαρακτηριστικό της Mónica Vázquez, εδώ: