Η αίσθηση ότι περνούν τα τρένα δεν είναι κάτι τόσο εξωγήινο ή προσκυνητή. Συνήθως συμβαίνει σε κάθε θνητό που κάποια στιγμή διαλογίζεται για αυτό που δεν πήγε καλά. Η προοπτική μπορεί να σε βυθίσει ή να σε κάνει δυνατό, όλα εξαρτώνται από το αν είσαι σε θέση να βγάλεις κάτι θετικό μεταξύ της απελπισίας και της απελπισίας. Κάτι σαν ανθεκτικότητα για τη δική σας απώλεια ζωής.
Αλλά φυσικά, περιπτώσεις όπως αυτές του Πέπα, του πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας, είναι αυτές οι αντικειμενικές περιπτώσεις απώλειας ζωής. Είναι ανθρώπινο να ενδίδει στην αιτία μιας μητέρας που βυθίστηκε στην απώλεια του συζύγου της, αλλά η κατάσταση μπορεί να γίνει τόσο απορροφητική που καταλήγει να ακυρώνει τον φροντιστή.
Η αφήγηση μιας ζωής που χάθηκε λόγω αυτής της ατυχίας που επεκτάθηκε από μια μητέρα σε μια κόρη είναι μια δραματική αντίληψη χωρίς ίσο. Τελικά, η μητέρα της καταφέρνει να βγει από την κατάθλιψή της, αλλά η ζωή της φαίνεται να έχει εξαφανιστεί στο μεταξύ της ανάρρωσης της μητέρας της.
Αν η Πέπα έχει κάνει λάθος ή αν έκανε πραγματικά αυτό που έπρεπε να κάνει είναι το δίλημμα που εμφανίζεται στην Πέπα όταν το νέο σενάριο του χρόνου χωρίς αφοσίωση στο οποίο πρέπει να παραδοθεί ανοίγει μπροστά της σαν ένα δύσκολο συναισθηματικό σταυροδρόμι.
Αλλά μπορεί να μην ήταν όλα άσχημα. Σε αυτή την αφοσίωση προς την ανάρρωση της μητέρας της, η Πέπα έχει μάθει να παλεύει και να προσπαθεί να βγάλει τα θετικά από μια επιβαρυμένη ζωή. Για αυτόν τον λόγο, όταν συναντά την Κρίνα, μια γυναίκα που είναι θύμα λευκής διακίνησης, έγκυος και ακυρώνεται εντελώς από τους καταπιεστές της, η Πέπα δίνει σώμα και ψυχή στην απελευθέρωσή της, μπροστά σε όλα και σε όλους. Και στη νέα της δουλειά, στη βελτίωση που μοιράστηκε με αυτό το νέο θύμα, ίσως η Πέπα καταλήξει να απελευθερωθεί και αυτή.
Μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο Απλώς ζήσε, το νέο μυθιστόρημα του Κάρμεν Αμοράγκα, εδώ: