Ηθοποιός που ξεκίνησε την απογείωση του Διεθνούς Γκόγια που ιδρύθηκε το 2022 (σκούπισμα για το σπίτι) και μια από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς γενικά αν μείνουμε στις πιο ακαδημαϊκές αναγνωρίσεις. ο Η Αυστραλή ηθοποιός Κέιτ Μπλάνσετ Τα έχει όλα, εικόνα και χάρισμα, για να δώσει στους χαρακτήρες του αυτόν τον πρωταγωνισμό που επιτυγχάνεται μόνο όταν ένας μεγάλος σταρ βάζει τον εαυτό του στο πετσί της ημέρας.
Περιέργως, αυτή η ηθοποιός γίνεται η τελευταία προσθήκη στην πληθώρα των ηθοποιών που Αλμοδόβαρ Προσδίδει αυτή την εξέχουσα θέση που οι ηθοποιοί δεν επιτυγχάνουν πάντα όταν φτάσουν σε μια ορισμένη ηλικία. Βασικά λόγω προκαταλήψεων και στιγμάτων που δεν εξαλείφονται εντελώς σε έναν κόσμο του κινηματογράφου που θα έπρεπε να πρωτοστατήσει στην ισότητα (για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι ένα ενιαίο βραβείο για την καλύτερη ηθοποιό, χωρίς καμία προκατάληψη, καθώς και μια ιδέα).
Αυστηρά ερμηνευτική, η Μπλάνσετ ξεχωρίζει για αυτή την ελαττότητα που την κάνει ικανή για οποιαδήποτε μετάλλαξη από τη μια ταινία της στην άλλη. Η Κέιτ Μπλάνσετ δεν κάνει περιστερά τον εαυτό της ούτε προσκολλάται σε έναν συγκεκριμένο ρόλο, γιατί με κάθε νέα ερμηνεία της αναγεννιέται ως μια νέα ηθοποιός που έχει αποδοθεί πλήρως στον ρόλο της. Μια αξιέπαινη αρετή σαν ένας κενός καμβάς στον οποίο αναπαριστάτε ό,τι θέλετε...
Οι 3 καλύτερες προτεινόμενες ταινίες της Κέιτ Μπλάνσετ
Carol
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν μπορούσε να σκεφτεί Πατρίσια Χάισμιθ για να πάρει σάρκα και οστά η Κάρολ της υπό τη χαριτωμένη παρουσία της Κέιτ Μπλάνσετ. Αυτό δεν σημαίνει ότι το μυθιστόρημα αυτού του κοινωνικού αλλά λαμπερού συγγραφέα δεν έχει αρκετή ουσία. Είναι όμως ότι ο καλομεταμορφωμένος κινηματογράφος καταφέρνει να ξεπεράσει το περιβάλλον του φανταστικού για να αποκτήσει άλλη επικαιρότητα.
Σε αυτή την ταινία ανακτούμε τους παλιούς ενδοιασμούς που προκάλεσε τότε η αγάπη μεταξύ των γυναικών. Εκτός από το ότι στο ρόλο της ως λεσβίας περιορισμένης από τις περιστάσεις, η Carol της Blanchett μας κάνει να νιώθουμε σε μεγαλύτερο βαθμό την αίσθηση του τι απαγορεύει η κυρίαρχη ηθική που διεισδύει στο κοινωνικό φαντασιακό με τη δύναμη της απόρριψης.
Χρειάζεται μόνο μια σπίθα για να πηδήξει στον αέρα όλος ο συναισθηματικός περιορισμός. Από την Πατρίσια Χάισμιθ που άνοιξε την ψυχή της παίρνοντας τη δική της εμπειρία ως αφετηρία για το μυθιστόρημα, μέχρι την Κέιτ Μπλάνσετ που κάνει τη συνάντηση με την Τερέζ αυτό το σημείο χωρίς επιστροφή, αυτή την κρυφή ομολογία που καταλήγει να είναι μια κραυγή.
Μια επιθυμία που γίνεται περίεργη για την ερωτευμένη γυναίκα. Μια λαχτάρα που ταυτόχρονα είναι αλλοτρίωση, όλα στο πλαίσιο της κοινωνικής κατάστασης μιας εποχής. Μια υπέροχη ταινία όπου η Κέιτ Μπλάνσετ λάμπει και μεταφέρει την κατάλληλη δέσμευση σε κάθε μορφή αγάπης.
Η περίεργη υπόθεση του Μπέντζαμιν Μπάτον
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Η περίεργη εποχή του Μπέντζαμιν Μπάτον δεν είναι μόνο η εποχή του. Γιατί στην άλλη πλευρά της αντίστροφης διαδρομής του μέσα στον κόσμο βρίσκεται μια ορισμένη Νταίζη Φούλερ που υποδύεται η Μπλάνσετ, η οποία μπορεί να καταφέρει να ανακαλέσει το ξόρκι του Μπέντζαμιν. Αν και μόνο για την ικανότητά του να κάνει τη στιγμή αιώνια. Ό,τι ακριβώς χρειαζόταν η ερμηνεία της παρτενέρ του χορού, Μπραντ Πιτ, σε αυτό το δράμα για το τι έχει ζήσει, στη μελαγχολική ιδέα της παροδικότητας των πάντων.
Το ρολόι σταματά στις στιγμές που και οι δύο πρωταγωνιστές συμπίπτουν για να αντιμετωπίσουν το μεγαλείο τους ως σύγκρουση αστεριών. Και έτσι η ταινία είναι γεμάτη με εκείνες τις αποχρώσεις που μόνο οι σπουδαίοι ηθοποιοί αφήνουν ως ιδιαίτερο αποτύπωμα πέρα από τις οδηγίες σκηνοθεσίας.
Φυσικά, η μεταφορά, η αλληγορία της νεότητας ως εποχής που δεν επιστρέφει, είτε ιδωθεί στη φυσική της εξέλιξη είτε ως ενιαίο σημείο συνάντησης, γίνεται πιο επίκαιρη σε δύο εμβληματικούς ηθοποιούς. Χωρίς αμφιβολία η ταινία χρειαζόταν αυτούς τους δύο ηθοποιούς για να αποδώσει πλήρως την ομορφιά του εφήμερου. Αυτή ήταν η πρόθεση και αυτή είναι η ουσία της ταινίας. Μια carpe diem εκδοχή της αδύνατης αγάπης όταν τα τρένα είναι μονόδρομος εκεί και μονόδρομος πίσω...
Το σοκάκι των χαμένων ψυχών
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Κάθε ριμέικ βρίσκει τον εχθρό του. Είναι φυσιολογικό γιατί όλοι εξιδανικεύουν τις αγαπημένες τους ταινίες παρά τις αποδείξεις ότι η έβδομη τέχνη πάντα κερδίζει με περισσότερα και καλύτερα μέσα. Όμως ο συγγραφέας δεν είδε ποτέ την πρωτότυπη ταινία και έτσι η απόλαυση δεν εξαρτάται από τίποτα.
Μια ταινία στην οποία ανακαλύπτουμε μια Μπλάνσετ με μια κάποια κωμική όψη που ίσως σήμαινε κάποια πρόσθετη προσπάθεια για τη φυσιογνωμία της και τις χειρονομίες της που έτειναν περισσότερο σε πτυχές βαθύ δράμα. Αλλά με το χάρισμά της που μοιάζει με χαμαιλέοντα, όλα καταλήγουν να κηλιδώνονται στην ερμηνεία της για το 10. Αφού αντιπροσώπευε προσωπικότητες της πραγματικής ζωής στις κατάλληλες κινηματογραφικές τους προσαρμογές, όλα ήταν δυνατά για εκείνη.
Το να συνοδεύεσαι από τον Μπράντλεϊ Κούπερ, με το πικαρέσκο ρητό του εύκολου μιμητισμού με όλο το χαρτί με ένα μοντέρνο αδίστακτο σημείο, βοηθάει σε έναν χαρακτηρισμό προσαρμοσμένο στις ανάγκες. Μεταξύ των δύο χρεώνουν έναν τέλειο λογαριασμό για το remake που δεν σας καλεί να ανακαλύψετε πρωτότυπα γιατί δεν αφήνει κενά ή κενά.
Σε αυτό που αναφέραμε προηγουμένως ως τη μεγάλη αρετή της Μπλάνσετ, την ακατανόητη ικανότητά της για μετάλλαξη, σε αυτή την ταινία επιδεικνύει σε διαφορετικές στιγμές. Εκλέπτυνση ή ιστριονική. ο Μοιραία Γυναίκα ή η γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, ίσως προετοιμάζεται για τον Almodóvar 😉 Παραλλαγές που έγιναν στην τελειότητα από αυτήν την εξαιρετικά υψηλών προδιαγραφών ηθοποιό.