Υπάρχει κάτι στις ερμηνείες του Μάριο Κάσας που με τρίζει. Λες και ο καθένας από τους χαρακτήρες του θα μπορούσε να εισέλθει και να βγει από τη μία ταινία στην άλλη χωρίς να την διαφοροποιήσει. Το καλό, όμως, είναι ότι σε αυτά τα προφίλ σταθερής συμμετρίας το καλό του Μάριο παραμένει σε ένα επίπεδο μεγάλης έντασης για παραστάσεις που μοιάζουν με νουάρ. Και ακριβώς αυτό το αθώο που καλύπτει το μυθιστόρημα του Harlan coben, του ταιριάζει απόλυτα έτσι ώστε το ενοχλητικό Ματ να μας καθοδηγεί στη σκοτεινή πλευρά.
Βάζοντας τη γροθιά στον κεντρικό ηθοποιό αυτής της σειράς, πρέπει να πω ότι πιστεύω ότι είναι μια εξαιρετική σειρά που διατηρεί την ένταση και μπορεί να σε οδηγήσει στο σημείο να χάσεις τα μεσάνυχτα με την προθυμία «έλα, ένα ακόμη κεφάλαιο και Θα το αφήσω ... »Και ότι το άλμα μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου κεφαλαίου είναι κάπως ριζοσπαστικό, σαν να είχατε κάνει ένα λάθος όταν επιλέξατε αυτό το νέο κεφάλαιο, λες και οι άνθρωποι του Netflix είχαν εξαντληθεί και έτρεχαν δύο συνεχόμενα επεισόδια μιας σειράς διαφορετικά.
Αλλά είναι να φανεί Alexandra Jimenez (Λορένα) εκεί έξω με το βλέμμα της που διασχίζει την κάμερα και δίνει άμεση ψήφο εμπιστοσύνης στο θέμα. Αν και, αν πρόκειται να αγγίξετε λίγο τις μπάλες με λεπτομέρειες, η περούκα που διαθέτει η Lorena από το κινέζικο παζάρι, μερικές φορές μπορεί να σας μπερδέψει ...
Και μετά το δεύτερο κεφάλαιο, αποκλίνουσα, αλλά απαραίτητη για τη σύνδεση της πλοκής από τους δύο κλάδους γύρω από τον Ματέο και τη Λορένα, μπαίνουμε σε έναν τροχό συναισθημάτων όπου κάθε χαρακτήρας παρουσιάζεται ως το θύμα εν ώρα καθήκοντος. Επειδή η ζωή πονάει, εξαντλείται, αλλάζει, ακόμη και βασανίζει, ανάλογα με τον υπόκοσμο που πρέπει να ζήσεις ή τι τυχαίες κόλασεις πρέπει να περάσεις ...
Γυναίκες που προσπαθούν να βγουν από την πορνεία. ένας ισχυρός πατέρας, ένας μεγάλος χειρουργός στο ελάχιστο (μεγάλος Gonzalo de Castro), με συγκρατημένο μίσος που μπορεί να οδηγήσει σε οτιδήποτε. Μοναχές με ελάχιστη ένδυση που εναλλάσσουν τις Λειτουργίες με τις βέβηλες ενορίες ... Έτσι τελειώνει το μοναστήρι, γεμάτο μαντηλάκια για να κατευνάσει τις ενοχές και τα μυστικά.
Προσθέτουμε, φυσικά, τη διαφθορά και το μαύρο χρήμα, το εμπόριο λευκών γυναικών και τις αδιανόητες καταχρήσεις για τα διεφθαρμένα μυαλά του λευκού κολάρου. Ένα tinderbox έκανε μια πλοκή ως ανθολογία του αμοραλισμού.
Ερευνητές από το UDE που ποτέ δεν ξέρουν πραγματικά τι ψάχνουν. Κάτι σαν τη CIA όταν φαίνεται να τροφοδοτούν τον εγκληματία να καταλήξει σε άλλες σφαίρες μεγαλύτερου εγκλήματος. Ένας Χοσέ Κορονάδο αναίσχυντα υπεύθυνος για να καλύψει τις δυστυχίες δικαστών ή πολιτικών ή οποιουδήποτε άλλου που έχει συμμετάσχει στην τραχιά άγρια πλευρά του κόσμου.
Δεν ξέρεις που θα σπάσουν όλα. Αλλά το θέμα δείχνει απρόσμενες ανατροπές. Επειδή συνεχίζουμε να προσθέτουμε προδοσίες ενώ οι ζωές της Λορένα και του Ματέο μας παρουσιάζονται με τις αναγκαίες αναδρομές τους, ώστε να μπορούμε να συνδέσουμε τις τελείες ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Γύρω από τους δύο, οι υπόλοιποι χαρακτήρες της σειράς λάμπουν επίσης με αυτό το τυπικό φως των παραστάσεων που είναι απόλυτα επιχρισμένες με σκηνικά και χαρακτηρισμούς ψυχολογικών προφίλ σε έναν κόσμο γεμάτο θλίψεις, θλίψεις και ενοχές ...
Αλλά δεν υπάρχουν δύο θεμελιώδεις χαρακτήρες χωρίς έναν τρίτο στη διαμάχη που τοποθετείται στο ύψος τους. Αυτή είναι η περίπτωση της Ολίβια, της φίλης του Ματ, με έναν επίσης ουσιαστικό ρόλο στον οποίο αυτή η θλιβερή πλευρά της μαστροπείας με τους πρόποδες δεν φανταζόταν ποτέ περιστροφές και η οποία στηρίζει τις επόμενες στροφές. Γιατί το σχέδιο που επινοεί η Ολίβια για να φύγει από τη ζωή της συνεπάγεται ζωτικές ρήξεις όπως οι σεισμοί που θα καταλήξουν να επαναληφθούν σε ένα μέλλον εντελώς ασυμβίβαστο με το θυελλώδες παρελθόν.
Και ναι, όλα εκρήγνυνται με την ακρίβεια της κατάργησης. Μόνο όταν το κτίριο πέσει και ανάμεσα στα ερείπια ανακαλύπτουμε τους πρωταγωνιστές μας λίγο πολύ ζωντανούς, υπάρχει ακόμα η τελευταία έκρηξη, αυτή που παραμένει ως ηχώ που αντηχεί στη συνείδησή μας ...