Η άδεια Ισπανία είναι μάλλον άδεια Ευρώπη ή ακόμα και ο άδειος κόσμος, γυρνώντας την πλάτη σε αυτό που ήμασταν για να απαλλαγούμε από τα τελευταία υπολείμματα της ανθρωπότητας ενσωματωμένης με το περιβάλλον. Και έτσι πάει. ξέρει καλά α Ματίας Ενάρντ που έχει κάνει αυτή την πλοκή μια όξινη καθώς και μελαγχολική και διαυγή κριτική του μέλλοντος του πολιτισμού μας. Ή ίσως απλώς ένα συναρπαστικό δείγμα αυτού που ήμασταν χθες και σήμερα δεν θα μπορούσαμε να είμαστε ξανά.
Για να εργαστεί στη διδακτορική του διατριβή για τη ζωή στην ύπαιθρο σήμερα, ο Ο εθνογράφος David Mazon έφυγε από το Παρίσι για να εγκατασταθεί για ένα χρόνο σε ένα απομακρυσμένο χωριό περιβάλλεται από αλυκές στη δυτική ακτή της Γαλλίας.
Καθώς ξεπερνά τις ενοχλήσεις του αγροτικού κόσμου, ο Ντέιβιντ έρχεται σε επαφή με τους πολύχρωμους ντόπιους που συχνάζουν στο café-colmado για να τους πάρει συνέντευξη. Επικεφαλής τους είναι ο Martial, ο δήμαρχος νεκροθάφτης, και ο οικοδεσπότης του παραδοσιακού συμποσίου των μελών του Guild των νεκροθάφτες.
Σε αυτή τη γιγάντια γιορτή όπου τα κρασιά και οι λιχουδιές πάνε χέρι-χέρι με θρύλους, τραγούδια και διαφωνίες για το μέλλον του εμπορίου της κηδείας, ο Θάνατος τους προσφέρει περιέργως τρεις ημέρες ανακωχής. Τον υπόλοιπο χρόνο, όταν ο Grim Reaper αναλαμβάνει κάποιον, ο Τροχός της Ζωής ρίχνει την ψυχή του πίσω στον κόσμο, σε ένα μέλλον ή παρελθόν, ως ζώο ή ως άνθρωπος, έτσι ώστε ο Τροχός να συνεχίσει να γυρίζει.
Σε αυτό το υπέροχο και πολύμορφο μυθιστόρημα, που συνδυάζει υπέροχα δόση χιούμορ και η γνωστή πολυμάθεια του συγγραφέα, ο Mathias Enard ξεθάβει το ταραχώδες παρελθόν και τους θησαυρούς της πατρίδας του Γαλλίας, καλύπτοντας την τελευταία χιλιετία της ιστορίας της, αλλά χωρίς να χάνει από τα μάτια του τους σύγχρονους φόβους και με την ελπίδα ενός αύριο στο οποίο η ανθρώπινη να είναι σε αρμονία με τον πλανήτη.
Τώρα μπορείτε να αγοράσετε το μυθιστόρημα «The Annual Banquet of the Gravediggers' Guild», του Mathias Enard, εδώ:
Το πρώτο κεφάλαιο, το ημερολόγιο του εθνολόγου, είναι υπέροχο. Ένας ανίδεος και αφελής χαρακτήρας, είναι ένα κεφάλαιο γεμάτο χιούμορ. Αργότερα, η άποψη αλλάζει προς έναν παντογνώστη αφηγητή, το ύφος βαραίνει και οι χαρακτήρες χάνουν κάθε ενδιαφέρον, δεν είναι απαραίτητο να μας εξηγήσουν γιατί και τι δεν είδε ο εθνολόγος, ούτε τη ζωή των προγόνων. Στην περίπτωσή μου, λαχταρούσα να επιστρέψει στη σκηνή το περιοδικό πεδίου του ατρόμητου ερευνητή.
Υπέροχες σημειώσεις, Ιουλ. Ευχαριστώ!