Το εξωαισθητικό είναι ένα συναίσθημα διασκορπισμένο ανεξέλεγκτα στην πραγματικότητα, μια τρέλα που ταιριάζει γεμάτη πάθη, αισθήματα εκστατικής πληρότητας ή ακόμα και κενό αέρα. Το νερό είναι μια πρόκληση για τις αισθήσεις. Μόλις περάσει σαν ψίθυρος ρυακιού, γίνεται μια βίαιη και σοβαρή κραυγή σε έναν καταρράκτη. Εξ ου και ο συμβολισμός του με την ίδια τη ζωή με τα ήρεμα κανάλια της καθώς και τις πλημμύρες, τους μαιάνδρους και τα δέλτα.
Καβακάμι είναι ένας από εκείνους τους συγγραφείς που σε κάνουν να αντιλαμβάνεσαι τι διαφεύγει πάντα σε κάθε μεταφορική μετάβαση από το ρέμα στο δυνατό ποτάμι ή το αντίστροφο. Γιατί πέρα από την παράξενη ηρεμία της παρατήρησης των νερών μας που νικήθηκαν από την αδράνεια του χρόνου, υπάρχει συνείδηση. Με άλλα λόγια, η ανακάλυψη ότι, πράγματι, ο ποταμός δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια ευκαιρία να δροσιστεί, πριν τα πιο σκοτεινά σύννεφα ξυπνήσουν τις πιο σκοτεινές λάμψεις τους.
Ένας αδελφός και μια αδελφή επιστρέφουν στο σπίτι της παιδικής τους ηλικίας, στον τόπο της ευτυχίας, των επιθυμιών και των απαγορευμένων μυστικών που πρόκειται να αποκαλυφθούν. Οι φωτεινές αναμνήσεις αναμειγνύονται με εκείνες που διαπερνούν καταστρέφοντας τα πάντα: το λεπτό άγγιγμα των λινών αναμειγνύεται με τη φασαρία που φεύγει από την επίθεση με αέριο σαρίν. τις οδυνηρές σιωπές της οικογένειας με τον ήχο των εντόμων του βουνού.
Με την σχεδόν χειροτεχνική μαεστρία που τη χαρακτηρίζει, η Χιρόμι Καβακάμι χτίζει για άλλη μια φορά έναν εύθραυστο και αισθησιακό κόσμο στον οποίο αστράφτει και σκιές αγκαλιάζουν με μοναδικό τρόπο. Γραμμένο μετά την τραγωδία του σεισμού και του τσουνάμι που κατέστρεψε την Ιαπωνία το 2011, αυτό το μυθιστόρημα ενσαρκώνει, με όλες τις αντιφάσεις του, την επιθυμία να ζήσει μετά την καταστροφή.
Τώρα μπορείτε να αγοράσετε το μυθιστόρημα "Ξαφνικά ακούω τη φωνή του νερού", της Χιρόμι Καβακάμι, εδώ: