Ως ένα είδος χρονικού επαγγέλματος ή ίσως από επαγγελματική παραμόρφωση, el μαύρο φύλο Είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα αφηγηματικά σενάρια στα οποία ισχύουν επιφανείς σημερινοί δημοσιογράφοι. μετατράπηκε σε συγγραφείς μυθοπλασίας. Ίσως είναι λόγω της κατάστασής του ως καθρέφτη όπου μπορεί κανείς να συλλογιστεί, χωρίς τη σκληρότητα της αλήθειας, αυτή τη όχι σπάνια άθλια και μάλιστα εγκληματική πραγματικότητα.
Είναι η περίπτωση, αν και όχι ως σταθερά επιχείρημα, του Κριστίνα θα αποτύχεις. Όπως συμβαίνει και με άλλους δημοσιογράφους όπως π.χ Carmen Chaparro, με την οποία συμμερίζεται εκείνο το ενδοϊστορικό όραμα των γεγονότων που επισκιάζουν την πραγματικότητά μας.
Στην περίπτωση της Cristina Falarás, η αντιμετώπιση αυτού του σκότους από το οποίο αναδύονται οι πλοκές αυτού του τύπου μυθιστορήματος αποκτά ένα πολύ πλήρες υπόβαθρο. Ένα πολυχρωματικό πλαίσιο που πολλαπλασιάζει την εστίαση προς την κοινωνιολογική απήχηση, προς το φανταστικό του δυσοίωνου που πάντα συνοδεύει κάθε εποχή.
Μέχρι να φτάσουμε κάποια στιγμή στο δυστοπικό, το όραμα του τόπου στον οποίο μπορεί να μας οδηγήσει αυτού του είδους η διαστροφή του ουμανισμού, ένα μείγμα γενικευμένης αποξένωσης, κούρασης και αδίστακτου ατομικισμού. Ίσως είμαι μόνο εγώ, αλλά μερικές φορές διαβάζει κανείς πέρα από την απλή πλοκή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος για να δείξει όλες αυτές τις σκέψεις...
Τα 3 κορυφαία προτεινόμενα μυθιστορήματα της Cristina Falarás
Τελευταίες μέρες στο Eastern Post
Όλα είναι πιθανό να καταλήξουν να χάσουν το αρχικό τους νόημα στα χέρια της ιδεολογίας. Από τον κομμουνισμό που φωνάζει για μια σχεδόν αγέλη ισότητας μιας ελάχιστης θρησκευτικής εντολής μέχρι τα οφέλη μιας ελεύθερης αγοράς ικανής να επιβραβεύει τον επιχειρηματία και να τιμωρεί τους αδρανείς.
Ο δυστοπικός εμφανίζεται από τη στιγμή που η ανθρώπινη βούληση είναι ικανή να καλύψει τα πάντα με μακιαβελική δικαίωση. Το να είσαι πολωμένος είναι τόσο εύκολο όσο να έχεις κάτι να κρύψεις, έναν σπαρακτικό φόβο ή ένα βαθύ μίσος…
Μια γυναίκα, η Λα Πόλακα, πολιορκήθηκε με τα παιδιά της και μια μικρή ομάδα αντιστασιακών. Ο σύντροφός του, ο Καπετάνιος, έχει φύγει για προμήθειες και περιμένουν την επιστροφή του, με όλο και λιγότερες ελπίδες. Οι φονταμενταλιστές —δεν ξέρουμε ακριβώς ποιοι είναι, αν και ξέρουμε τι είναι— έχουν διαλύσει τον κόσμο που γνωρίζουμε και περιβάλλουν το σπίτι.
Παραμένει κλειστό, αλλά οι πολιορκημένοι ακούνε έξω την απειλή, τις κραυγές τη νύχτα, τα νύχια των σκύλων, τις θυσίες. Περιμένοντας το αποτέλεσμα, χτίζει με τη φωνή της μια ιστορία απελπισμένης αγάπης, οργής και θανάτου. Με σκληρή και πυρετώδη γλώσσα, το Últimos días en el Puesto del Este είναι ένα δυναμικά λυρικό πορτρέτο των ημερών μας, μια μεταφορά για την καταστροφή που έχει τοποθετήσει η κρίση στις βεβαιότητές μας.
Θα τιμήσετε τον πατέρα και τη μητέρα σας
Τι είναι οι αναμνήσεις αλλά μέρος του μυθιστορήματός μας. Το να κάνεις βιογραφία είναι η τέχνη του να εκθειάζεις και να κρύβεις. Επειδή πάντα υπάρχουν πράγματα στα σκαριά. ακόμα και στους πιο αφοσιωμένους αφηγητές θα υπάρχουν πάντα σκηνές που δεν έγιναν ποτέ ή κίνητρα που δεν θα εξομολογηθούν ποτέ.
Ακόμα κι έτσι, η ιστορία μιας ζωής είναι μαγική και η ανοιχτά μυθιστορηματική πρόθεση να γράψει κανείς για τον εαυτό του είναι μια ένδοξη αναγνώριση αυτής της εξιδανίκευσης της εποχής μας.
Η πρωταγωνίστρια αυτού του βιβλίου, το όνομα της οποίας δεν μοιάζει τυχαία με τη συγγραφέα, αναλαμβάνει ένα ταξίδι (σωματικό και οικείο) αναζητώντας τα μυστικά του οικογενειακού παρελθόντος και τη δική της ταυτότητα.
Η αναζήτηση θα οδηγήσει την Κριστίνα να τραβήξει το νήμα των ιστοριών πολλών γενεών, να ανακαλύψει εξαφανίσεις, αποδράσεις και θανάτους, πληγές που δεν επουλώθηκαν ποτέ. Μια από τις μεγαλύτερες σιωπές που την περιβάλλει είναι αυτή που αφορά κάποια γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου: ένα εκτελεστικό απόσπασμα στη Σαραγόσα, κάποιος που πέθανε αντί για άλλον, ένας σημαία μεξικάνικης καταγωγής που είδε αυτή τη βάρβαρη πράξη, δύο άτομα από αντίπαλους πλευρές που κατέληξαν μαζί μετά τον πόλεμο... Αλλά αυτή η βύθιση στα οικογενειακά μυστικά πηγαίνει πολύ πιο μακριά και οδηγεί σε άλλες περιόδους, στη δεκαετία του 'XNUMX, στον πόλεμο στην Αφρική, στο Μεξικό, σε προβλήματα, σε παιδιά που μεγάλωσαν σε ένα πρακτική…
Αυτό το μοναδικό και συναρπαστικό βιβλίο είναι γραμμένο στα μισά του δρόμου μεταξύ του χρονικού και του μυθιστορήματος, έτσι ώστε η μυθοπλασία βοηθά να φωτίσει, να αποκαλύψει εκείνες τις σκοτεινές περιοχές στις οποίες η πρωταγωνίστρια δεν μπορεί να έχει πρόσβαση μέσω των ερευνών της, μέσω των γραπτών εγγράφων που ανακαλύπτει και των μαρτυριών που καταφέρνει. ακούω.
Ο Φαλαράς προτείνει μια αφήγηση που ξεπερνά τα κλισέ για τον Εμφύλιο Πόλεμο και που, μέσα από διηγήματα, απεικονίζει την πολιτική και κοινωνιολογική εξέλιξη μιας χώρας. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που περιέχει πολλά μυθιστορήματα, ένα οικογενειακό έπος για πραγματικά γεγονότα που φαίνονται άξια μυθοπλασίας και μια έρευνα στην οποία η μυθοπλασία βοηθά στην εξήγηση της πραγματικότητας. Ένα έργο που μιλάει για προδοσίες, απογοητεύσεις και βία, αλλά και για καλοσύνη, αντίσταση και ελπίδα.
Το κατά Μαρία Μαγδαληνή ευαγγέλιο
Σίγουρα δεν θα ήταν η αρχική πρόθεση αυτού του αταβιστικού μοχισμού που κατοικεί σε μεγάλο βαθμό στους αρχαιότερους θεσμούς. Κι όμως, σήμερα αποδεικνύεται ότι η προσπάθεια να απεικονίσουμε τις γυναίκες ως κάτι πάντα ανατρεπτικό, αμαρτωλό, συγχωρεμένο ξανά και ξανά από τη μεγαλόψυχη αρρενωπότητα, μετατρέπει το θηλυκό στη σταθερή πρωτοπορία κάθε εποχής.
Το θηλυκό ως ο απαραίτητος αγώνας που σημάδεψε τις πιο σχετικές αλλαγές στην ηθική εξέλιξη σε πρώτο βαθμό και σε οτιδήποτε άλλο, κατ' επέκταση. Πηγαίνουμε εκεί με τη Μαρία τη Μαγδαληνή, πόρνη και αγία...
«Εγώ, η Μαρία, κόρη της Μαγδάλας, που ονομάζεται «La Magdalena», έχω φτάσει σε εκείνη την ηλικία που δεν φοβάμαι πλέον τη σεμνότητα. Εγώ, η Μαρία Μαγδαλένα, διατηρώ ακόμα τη μανία που με αντιμετώπισε και με αντιμετωπίζει με την ηλιθιότητα, τη βία και το σίδερο που επιβάλλουν οι άντρες στους άντρες, οι άντρες ενάντια στις γυναίκες.
Καταγράφω εδώ τα εξαιρετικά γεγονότα που είδα. Η απόφασή μου είναι σταθερή. Γνώρισα τον Ναζωραίο. Ήμουν ο μόνος που δεν έφυγε ποτέ από το πλευρό του. Δεν είναι ματαιοδοξία. Ετσι είναι. Κάθομαι να τα διηγηθώ όλα αυτά για να γίνει κατανοητό το τέλος του και να σβήσω τόσα ψέματα. Τίποτα δεν θα διηγηθεί μάταια».
Η Κριστίνα Φαλαράς γράφει σε αυτές τις σελίδες το κατά Μαρία Μαγδαληνή Ευαγγέλιο. Είναι το φεμινιστικό, γενναίο και αισθησιακό πορτρέτο μιας ελεύθερης γυναίκας, της οποίας ο ρόλος στην ίδρυση του Χριστιανισμού έχει διαγραφεί από την Εκκλησία. Είναι καιρός να καταπολεμήσουμε την εκδοχή της πατριαρχίας, γιατί η συνέλευσή της ήταν καταστροφική. Με τη φωνή της Μαγδαληνής όλα γίνονται κατανοητά. Ποιος πολλαπλασίασε τα ψωμιά και τα ψάρια; Υπάρχουν θαύματα;
Άλλα προτεινόμενα βιβλία της Cristina Falarás…
Η τρελή γυναίκα
Σε έναν τέλειο διάλογο μεταξύ του σήμερα και του XNUMXου αιώνα, η Cristina Falarás αναπλάθει με αυτό το μυθιστόρημα τη ζωή μιας γυναίκας που είναι η ιστορία πολλών. Όταν η ιστορία διηγείται από γυναίκες, όλα αλλάζουν. Με τη σιωπή της Χουάνα όλα γίνονται κατανοητά.
«Από τότε που ο πατέρας της την έκλεισε και μέχρι το θάνατό της, η Juana la Loca, βασίλισσα της Καστίλλης, η βασίλισσα της Αραγονίας, η Βαλένθια, η Μαγιόρκα, η Ναβάρρα, η Νάπολη, η Σικελία, η Σαρδηνία και η κόμισσα της Βαρκελώνης και η τιμητική δούκισσα σύζυγος της Βουργουνδίας, παρέμειναν κλεισμένη στο ένα μόνο ράντσο Tordesillas. Επαναλάβετε μετά από μένα: 46 χρόνια. 552 μήνες. 2.442 εβδομάδες. 17.094 ημέρες. 410.256 ώρες. Κλειδωμένος, παρά το γεγονός ότι είναι βασίλισσα. Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του, ο Μιχαήλ Άγγελος ζωγράφισε την Καπέλα Σιξτίνα, ξέσπασε η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση του Λούθηρου και ο Μακιαβέλι εξέδωσε τον Πρίγκιπα. Απομνημονεύστε το, υπάρχουν δεδομένα που πρέπει να μείνουν στη μνήμη για να κληροδοτηθούν.
