Artıq ümidim yoxdur. İçimdə, düşüncəmin, ruhumun və ya dərimin əhatə etdiyi hər şeyin antipodlarına qədər dərinləşdim. Amma boşluqda dayanmıram. Altımda bir okean uzanır, dözülməz dərəcədə sakit və qaranlıqdır.
Bütün hekayələrimi və romanlarımı yazmışam, köhnə bir hobbi indi rədd edilib. Hekayələrim vasitəsilə mümkün olan bütün həyatlarımı qaldırdım, alternativlərin hər birini çəkdim, bir hədəfə işarə edən hər yolu gəzdim. Şübhəsiz ki, buna görə heç bir şeyim qalmadı. Özümü yormuşam.
Adımlar məni həmişə yaşadığım şəhərin naməlum küçələrindən keçirir. Kimsə məni gülümsəyərək salamlayır, amma hiss edirəm ki, heç kim olmamaq üçün bu qədər qəribə üzlər arasında seyrelmişəm. Sadəcə başa düşürəm ki, sonun kədərli doğaçlama melodiyasını təşkil edən fitlərimin səsinə axır.
Çoxdan başlamış bir həyatın məşqindən çıxarılan qədim xatirələr arasında gəzirəm. Yaddaşımın məhdud bir hissəsində yalan başlıqları olan sepiya şəkillərini, bəlkə də heç vaxt baş verməmiş anları sintez etməyi planlaşdırırlar.
Ən uzaq hissə xırtıldayan görünür, halbuki bugünkü əsas yemək haqqında düşünməyə çalışsam bir neçə ildir yeməmişəm kimi görünür. Mən aşağı səslə şərh edirəm: "əlifba şorbası".
Köhnə bir parka gəlirəm. "Köhnə" deyirəm, çünki ən az bir dəfə orada olduğumu düşünürəm. Ayaqlarım addımları sürətləndirir. İndi görünür ki, bütün zamanlarda onlar yolu müəyyən ediblər. "Köhnə" bir instinktlə hərəkət etdilər.
Ağlımda iki söz çılpaqdır: Carolina və Palıd, o qədər sevinclə dərimi tüylədib gülüşümü oyadırlar.
Bir daha yüzillik ağacın kölgəsində məni gözləyir. Hər səhər baş verdiyini bilirəm. Bir məhbus üçün son istəyimdir, yalnız mənim vəziyyətimdə Alzheimer cəzası qarşısında hər gün təkrarlanan bir imtiyazdır. Bu qəddar unutqanlıq hökmünün üstündə yenidən mən olacağam.
Adımlar, hər şeyə baxmayaraq sakit, gözlərinə çox yaxın, sevdiyim Karolinanın qarşısında macəralarını sona çatdırır.
"Çox yaxşı canım"
Yanağımdan öpərkən, işıq qısa və möhtəşəm bir günəş doğuşu kimi okeana bir neçə dəqiqə düşür. Yenidən yaşadığımı hiss edirəm.
Doğulmaq təkcə bu dünyaya ilk dəfə gəlməklə bitmir.
"Bu gün əlifba şorbamız varmı?"