Top 3 Al Pacino Movies

O wa akoko kan nigbati Mo ni akoko lile lati sọ fun Robert de Niro yato si al Pacino. Ni ode oni o rọrun nitori pe o han gbangba pe De Niro ni ẹni ti o ṣe igbẹhin si kikopa ni awọn ipa ti o buruju. Ni ọjọ kan a yoo sọrọ nipa Robert talaka ati idinku airotẹlẹ rẹ nigbati ko pẹ diẹ sẹyin o wa ni idiyele ti fifi oju kan si fafa julọ ati awọn ohun kikọ oofa loju iboju nla. Paapaa ti njijadu taara pẹlu Al Pacino ni The Godfather II…

Awọn ojuami ni wipe Al Pacino jẹ ṣi loni ọkan ninu awọn nla lati pe ise ti o mu u lati jowo si rẹ ife gidigidi fun sise ni gbogbo owo. Nitori ibẹrẹ miseries nipasẹ, eyi ti nitõtọ pari soke soradi rẹ ki o si fun u kan gan aṣoju karakitariasesonu, Al Pacino kò fi ife re fun àkọsílẹ ati lominu ni ti idanimọ.

Al Pacino dispone de un sugerente juego de registros que encajan a la perfección en un rango de papeles entre lo oscuro y lo inquietante. De antihéroe a mafioso o criminal, pasando por el mismísimo diablo o por cualquier personaje capaz de albergar hondos secretos que se intuyen en el brillo de sus ojos. Algo así como la caja de Pandora justo antes de abrirse y desplegar los males del mundo y del submundo.

Ṣugbọn ohun ti o dara julọ ni pe nigbamiran ti oju rẹ tun mọ bi o ṣe le ṣe deede si parody ati paapaa arin takiti. Nitori awọn ọpá idakeji yẹn fa ara wọn niwọn igba ti ẹnikan ba mọ bi o ṣe le mu ararẹ, bii oṣere ti o dara ti Al Pacino jẹ, ni awọn abuda iyatọ.

Top 3 Niyanju Al Pacino Movies

The God baba

WA LORI KANKAN NINU awọn iru ẹrọ wọnyi:

A le dajudaju ṣe awọn 3 installments ti The Godfather el podium de lo mejor de Al Pacino. Pero más allá de esta soberbia interpretación continuada en el tiempo, me gusta rescatar otras pelis donde toparnos con un Al Pacino fuera de encasillamientos tan gloriosos como limitantes. Además, la tercera parte se le quedó un poco corta a Coppola y dejó al bueno de Al Pacino bastante lejos de lo esperado por «exigencias del guion».

Ni eyikeyi idiyele, diẹ sii diẹ sii lati sọ nipa iṣẹ Al Pacino ni eyikeyi awọn ifijiṣẹ… boya ere idaraya lasan, idanimọ pipe ti eeya rẹ bi aami ti o yẹ ki o ro pe ọna si agbaye ti nsomi ti Mario Puzo fi lori iwe pẹlu kan iyalenu ifaramọ. Lẹhinna awọn eniyan bii Marlon Brando ati Al Pacino ti pari iboju nla pẹlu isọdi stratospheric.

Nduro fun idamẹrin kẹrin ti o wa nigbagbogbo ni afẹfẹ, fun eyiti paapaa DiCaprio, gbogbo wa ni nkan ṣe pẹlu Al Pacino. Ni apakan nitori Don Vito, Marlon Brando ti o dara, boya kii ṣe fun awọn atunṣe ati ti fẹyìntì ni anfani akọkọ. Oro naa ni pe ọmọ rẹ (Al Pacino) jogun ohun-ini Don Vito ni itan-ọrọ, eyiti wọn ti ṣakoso tẹlẹ ni itumọ ni akoko kanna ni apakan akọkọ.

Omiran lati ibẹrẹ bi ọmọ ti a npè ni Michael Corleone ti o gbejade ninu awọn Jiini rẹ ati ninu ẹkọ rẹ gbogbo iwa ika ti iṣowo. Bi daradara bi aami aibalẹ ti faramọ bi itansan si agbaye ti abẹlẹ nibiti o le yanju eyikeyi ikọlu pẹlu awọn ọta ibọn.

Amofin Bìlísì

WA LORI KANKAN NINU awọn iru ẹrọ wọnyi:

Mo ti fẹ kuro nipasẹ Al Pacino ni fiimu yii nibiti kii ṣe alamọdaju pipe ati sibẹsibẹ o ṣe akoso gbogbo iṣẹlẹ. Awọn fiimu ibanilẹru diẹ, tabi o kere ju ifura, nibiti eeya ti ohun kikọ kan wa ni gbogbo awọn iwoye bi o lagbara lati yi pada ni gbogbo iṣẹju-aaya.

Vale que Al Pacino era el mismísimo diablo y que Keanu Reeves asumiera su rol de tipo ambicioso, pero asustadizo junto a una Charlize Theron que va sufriendo en sus carnes las tentaciones diabólicas más desquiciantes. Pero es que él siempre está ahí, como escuchándolos en la sobremesa u observándolos a los pies de su cama.

Una película para descubrir cómo un actor puede transmitir mucho más que sus gestos y sus palabras. Al Pacino tira de mirada, de sonrisa amable, con un toque pérfido que augura en todo momento una perdición del hombre que cede finalmente a las ambiciones.

La trama se va intrincando desde aspectos personales de los protagonistas mundanos. Mientras, Al Pacino va cerrando un plan que solo el libre albedrío que puede tomar el ser humano como elección liberada de toda carga frente al maligno puede deshacer. El dilema queda ahí, con el diablo siempre se pierde y las tentaciones son demasiado llamativas para quemar vanidades y hasta el alma.

Iṣoro naa

WA LORI KANKAN NINU awọn iru ẹrọ wọnyi:

Ninu tandem iyalẹnu miiran pẹlu Russell Crowe, Al Pacino di oniroyin kan ti a npè ni Lowell Bergman, ti o ni abojuto fifun ohun si Jeffrey Wigand (Crowe), onimọ-jinlẹ kan ti ta kuro ni ile-iṣẹ taba nla kan fun bibeere diẹ ninu awọn iṣe pẹlu eyiti lati rii daju iduroṣinṣin kemikali ti siga mimu naa. awon onibara.

Suena a asunto muy real y lo es. Una película que desvela las tropelías de una industria venida a menos, pero capaz de todo por mantener cuotas de mercado cada vez más prohibidas en el momento de emitir la película, allá por 1999. En un asunto tan real, la personalidad de Lowell Bergman se mueve entre el interés mediático con el que elevar su audiencia y el verdadero interés sobre un asunto que pone los pelos de punta.

David contra Goliat. Dos personajes contra toda una industria. Solo que en esta ocasión la ficción eleva lo ocurrido en la realidad desde esa sensación más próxima, absolutamente mimética, de estos dos protagonistas. En su rol entre el mero interés por el share y la continua implicación más cierta en el asunto, encontramos a un Al Pacino que nos gana con esa intensidad de la transformación de su personaje.

5 / 5 - (7 votes)

Ọrọ asọye 1 lori “Awọn fiimu 3 ti o dara julọ Al Pacino”

Fi ọrọìwòye

Aaye yii nlo Akismet lati dinku apamọ. Mọ bi a ṣe n ṣalaye data rẹ ti o ṣawari.