די מערסט אנערקענט פון די ברידער זינגער פאָוקיסיז אויף דעם ירעוואַנט רעספּעקט צו ליטעראַטור אין דער ייִדישער שפּראַך, אַ ליטעראַטור סוספּענדעד אין צייט, אין יענעם 20 יאָרהונדערט, די קאַלמאַניישאַן פון פֿאַרפֿאָלגונג און אַנטיסעמיטיזם פון עק צו עק פון אייראָפּע און די וועלט.
שפעטע ר זענע ן געקומע ן פי ל אנדער ע דערציילער ן פו ן ווייטע ר יידישע ר עוואקאציע ם אבע ר שוי ן אי ן אנדער ע שפראכן , ווי פיליפּ ראָטה ער איז קראנק פאולוס שטרענגקייַט. אָבער יענע דערציילונג, וואָס אַפילו אין איר איבערזעצונג האַלט אָן אַן אַראָמאַ פון אידישער אידיאָסינקראַסי, איז געבליבן פאַראנקערט אין לעצטע און הערליכע פאָרשטייער ווי די ברידער זינגער, געפירט דורך יצחק.
זיינע ביכער ווערן געקוקט ווי אַ מילעניאַל טשראָנאָוויסאָר פון דער וועלט פון וואַנדערינג שטימונג באוועגט דורך די מערסט יקערדיק תאוות פֿאַר באַפרייַונג. גאָרנישט איז מער פאַרטיידיקט אין אַלע קאָס ווי וואָס איז פּעלץ ווי די אייגענע ווען מען איז סטרייפּט פון אַלץ. עס איז קיין שטארקער היסכייַוועס ווי פּערסאַוויראַנס אין אידענטיטעט ווען עס איז טרעטאַנד מיט טויט.
דאָס איז דער גורל פֿון דעם מענטש, וואָס איז גאָר אָפּגעשפּיגלט אינעם ווערן ייִדיש און אין זײַן שפּראַך. אַז ס וואָס לייענען צו יצחק באשעוויס זינגער עס איז מער ווי בלויז אַ לייענען געניטונג.
שפּיץ 3 רעקאַמענדיד ביכער פון יצחק באַשעוויס זינגער
די משפּחה מאָסקאַט
"זיין" איז נישט "זיין", ווי ער שטעקט מיט רעכט צו דיפערענשיירן די שפּאַניש שפּראַך. אין פאַקט, איין באַגריף איז ליכט יאָרן אַוועק פון די אנדערע, ווי אויב איר אָרביט אין עטלעכע מעגלעך אַנטיפּאָדעס פון די אַלוועלט. דער ייִדישער פֿאַקט אין דער געשיכטע איז דאָס אומפֿאַרשטענדלעכע "זײַן", וואָס מיר געפֿינען אין דעם ראָמאַן פֿון דורות, וואָס זענען אַזוי צעשיידט ווי זיי זענען יידעניקאַל טראָץ ענדערונגען צו גוטן אָדער טויטלעך.
ווײַל אויסער דעם אָרט וווּ "איינער איז", ווײַט איבער אַלע זוכנדיקע שאָדן און פּרוּוון צו פֿאַרניכטן, בלײַבט שטענדיק זײַן, אין דעם פֿאַל, זײַן אַ ייִד.
די משפּחה מאָסקאַט איז אַ פּרעכטיקע כראָניק פֿון די וואַרשעווער ייִדן פֿון אָנהייב 1939סטן יאָרהונדערט ביז דעם מאָמענט, ווען די נאַציס האָבן זיך אָנגעהויבן צו פֿאַרנעמען די שטאָט אין XNUMX: די אַרויסרופֿן פֿון אַ געזעלשאַפֿט און אַ קולטור, וואָס וואָלט חרובֿ געווען, פֿאַרן קאַטאַסטראָפֿע.
אין אים שטייען אַלע שיכטן פֿון אַ קאָמפּליצירטער געזעלשאַפֿט, באַפֿוילן מיט שטאַרקע פּערזענלעכקייטן: מיסטישע פֿילאָסאָפֿן, עסקנים, שטאַרקע ציוניסטן, טראַדיציאָנעליסטישע רבנים, מאַרדזשאַנאַל מאָלער. דער פּאָרטרעט פֿון דער דאָזיקער ציוויליזאַציע, וואָס שטראָםט זיך אַלטע מנהגים און מאָדערנקייט, איז גאָר רײַך, סײַ צוליב דער פֿאַרשיידנקייט פֿון פּערסאָנאַזשן פֿון עטלעכע דורות, און סײַ פֿון דער שטאַרקקייט, מיט וועלכער זיי ווערן באַשריבן.
דער שקלאַף
אפילו די מערסט אָנגענומען טראַדיציע און ינלענדיש פון אַ מחבר ווי יצחק זינגער קענען זיין קאָנפראָנטעד אין דעם ראָמאַן מיט זייַן מערסט אנגעצייכנט סתירות. אין דעם היסטאָרישן ראָמאַן, טאָמער נאָך אַלטער צו מאַכן דעם קאָנטראַסט מער קענטיק, פֿאַרטיפֿט מיר זיך אין דער קריסטלעכער אילוזיע פֿון דעם מענטש, כּדי אַלץ זאָל פֿלויסן ווי אַ טײַך־בעט אין פרילינג. א חו ץ , א ז קײנע ר אי ז ניש ט געקענ ט צוקוק ן װ י דע ר טײ ך גײ ט פארבײ , א ן בענקשאפ ט נא ך יענע ם באד , װא ס װע ט קײנמא ל ניש ט איבערחזר ן או ן װא ס אי ז באשעפטיק ט געװאר ן צ ו פארלײקענען .
הונדערטער אידישע געמיינדעס זענען חרוב געווארן דורך די אוקראינישע קאזאקן אין פוילן פונעם XNUMXטן יארהונדערט. יעקב, א קולטורעלע און פרומער מענטש, איינוואוינער פון דער שטאט יאזעפאוו, אנטלויפט פון די שחיטות, אבער ווערט געכאפט דורך באנדיטן און שפעטער פארקויפט אלס שקלאַף צו א פויער אין א שטעטל וואס איז נעשטאט אין די בערג.
עס איז דאָרטן, איצט פֿאַרוואַנדלט אין אַ סטאַביל ייִנגל, וווּ ער באַגעגנט זיך מיט וואַנדאַ, זײַן האַרס טאָכטער, אין וועלכער ער ווערט משוגע פֿאַרליבט. אבער די געזעצן פון דער צייט, סיי פון די פאליאקן און סיי פון די אידן, פארמיידן די ליבע פון ביידע און אויך זייער חתונה.
דער שקלאַף איז אַן חידושדיקער ראָמאַן, וואָס שילדערט שטאַרק די צרות פֿון אַ מענטש, וואָס זוכט זיך צו אַנטלויפֿן פֿון די גראָבע פֿאַרבינדונגען, וואָס האַלטן אים אַראָפּ.
מעשיות
איך שטענדיק זאָגן. יעדער שרייבער דאַרף זיין קאָנפראָנטעד מיט די געשיכטע אָדער די מייַסע. עס זענען די וואס יבערנעמען עס ווי די נאַטירלעך אַרויסרופן, ווי דער פּראָצעס צו מער דערציילונגען. אַנדערע, פֿון דער אַנדערער זײַט, קומען שפעטער, ווי אַ צײַטווײַליקן אָפּשטעל ביזן נעקסטן ראָמאַן אָדער עסיי.
אין זינגערס פאל איז די מעשה געלאפן פאראלעל, מיט דער נאטירלעכקייט פון איינעם וואס טוט עס נאר צו דערציילן מעשיות.
אַן אַנטאָלאָגיע פֿון זיבן און פֿערציק מעשׂיות, אויסגעקליבן פֿונעם מחבר, דער גרויסער פֿאָרשטייער פֿון דער ייִדישער ליטעראַטור, וואָס נעמט אַרײַן זײַנע באַרימטע מעשׂיות: "גימפּל דער נאַר", "די שפּינאָזאַ אויף דער מערקאַדאָ גאַס" און "אַ פֿרײַנד פֿון קאַפֿקאַ".
די זיבן און פערציק מעשׂיות אין דער דאָזיקער אַנטאָלאָגיע, אויסגעקליבענע פֿון באַשעוויס זינגער אַליין פֿון סך־הכּל כּמעט הונדערט און פֿופֿציק, זײַנען אַרײַן אין דער ערשטער און איצטער קלאַסישער זאַמלונג "גימפל דער נאַר", פֿון 1957, פּלוס די וואָס זענען אַרויס ביז 1981. .
אין דער דאָזיקער אַנטאָלאָגיע געפֿינען זיך איבערנאַטירלעכע מעשׂיות ווי "Táibele y su demonio" און "El violinista muerto"; רעאַליסטישע בילדער פֿון לעבן אין וואַרשע און אין דער shtetlej פֿון מיזרח־אייראָפּע, ווי די קלאַסישע "אַ פֿרײַנד פֿון קאַפֿקאַ" און "די שפּינאָזאַ פֿון מאַרק־גאַס"; ווי אויך "אַלטע ליבע" און "דער רעוניאָן", וואָס דערציילן וועגן די אידן וואָס זענען פאַרטריבן געוואָרן פון יענער אַלטער וועלט אויף דער נייער, פון דער איסט-סייד פון ניו-יאָרק ביז קאַליפאָרניע און מיאַמי.
עטלעכע דערציילונגען וואָס דערקלערן די מיטאָס און וועלט מיינונג פון אַ קולטור וואָס איז געווען פארניכטעט בעשאַס די צווייטע וועלט מלחמה. די דאָזיקע בלעטער קומען פֿאָר אין אַ איבערנאַטורליכן, ווילדן, ליבדיקן, ווי אויך אַנטציקן אַלוועלט, וואָס ציט זיך אַזוי פֿיל פֿון דער מינדלעכער טראַדיציע פֿונעם לעבן פֿון די ייִדישע קהילות פֿון פּוילן אין די יאָרן פֿאַרן אויסברוך פֿון דער מלחמה, ווי פֿון דער פֿינצטערסטער. אָבסעססיאָנס און פּריאַקאַפּיישאַנז פון די פּראַדידזשאַס מיינונג פון זייַן מחבר.
