Mayroong mga nobela na humarap sa atin sa nakakatakot na nakaraan na sumasalamin sa mga kalaban. Ang oras na ito ay hindi gaanong nakaraan ngunit ang anino ng sarili na nagpumilit na kumapit sa kanyang mga paa sa kabila ng lahat.
Dahil kahit gaano mo kagustong lumakad ng mga bagong landas, siya, ang anino, ay laging nagbabalik sa sandaling ang araw ay sumikat. Tiyak na ipaalala sa amin sa kabaligtaran na kaibahan na ang aming madilim na panig ay laging nandiyan, na natatakpan ang aming maliit na bata upang umusad sa buong mundo. Iyon ay kung saan naninirahan ang panloob na ghetto, sa kadiliman na ang pangunahing tauhang proyekto sa kanyang buhay at ang kanyang mga desisyon.
Ang looban ng ghetto ay ang totoong kwento ng lolo ng may-akda, kung paano ang mga titik ng isang ina na nakakulong sa Warsaw ghetto ay sinubsob ang kanyang ipinatapon na anak sa Buenos Aires sa katahimikan, pagkakasala at kawalan ng kakayahan.
«Hindi ko alam kung maaari mong pag-usapan ang tungkol sa Holocaust. Hindi tinangka ng lolo ko. At kung sinubukan kong maghanap ng ilang mga salita, kung hinanap ko kung paano sasabihin kung ano ang tinahimik niya, hindi lamang upang kalmahin ang kanyang sakit: hindi ito upang alalahanin ito, ngunit kalimutan ito. »
Ang pag-save sa iyong sarili mula sa panginginig sa takot ay maaaring maging isang mas masahol na pangungusap kaysa sa pagkawala ng iyong buhay. Ito ang totoong kwento ni Vicente Rosenberg, lolo ng may-akda, isang Hudyo na umalis sa Poland noong XNUMXs, na iniwan ang kanyang mga magulang at kapatid upang magsimula ng isang bagong buhay sa Buenos Aires. Doon siya nagpakasal, nagkaroon ng mga anak, naging may-ari ng isang tindahan ng muwebles at pinapabayaang makipag-ugnay sa kanyang pamilya.
Ang kanyang ina, gayunpaman, ay hindi tumitigil sa pagpapadala sa kanya ng mga liham, isang sulat na naging patotoo ng isang babaeng nakakulong sa Warsaw ghetto. Sinasabi sa mga liham na iyon sa iyong anak ang gutom, lamig at takot na nauna sa pagpatay sa milyun-milyong tao sa buong Europa. Kapag napagtanto ni Vicente kung ano ang nangyayari, huli na at ang mga titik ay tumigil sa pagdating.
Binalikan ni Amigorena ang mga alaala at katahimikan ng kanyang lolo sa isang kwento na naging isang pandaigdigang hindi pangkaraniwang pampanitikan. Finalist ng tatlong mahusay na mga gantimpalang pampanitikan ng Pransya, El panloob na ghetto isasalin ito sa isang dosenang wika. Si Martín Caparrós, pinsan ng may-akda at apong lalaki din ng bida sa kuwentong ito, ang namamahala sa pagsasalin sa Espanyol.
Maaari mo na ngayong bilhin ang nobelang «The interior ghetto», isang libro ni Santiago H. Amigorena, dito: