Ба дунболи дигар муаллифони васоити ахбори омма дар соҳаи рӯзноманигорӣ (фазое, ки табиатан бо адабиёт ҳамчун солномаи замони зиндагӣ алоқаманд аст), Моника Каррилло аллакай библиография тартиб медиҳад, ки бо дигар рӯзноманигорон қобили муқоиса аст Carmen Chaparro, Карлоси Муҳаббат, Тереза Виехо o Максим Хуерта.
Албатта, дар нусхаи романии худ, ҳар яке аз ин рӯзноманигорон тавассути мавзӯъҳои гуногун, ки аз жанри романтикӣ то фантастикаи илмӣ тавассути жанри сиёҳ иборатанд, бештар ба завқи худ нигаронида шудаанд.
Дар мавриди Моника Каррилло, мо каме аз он деги эҷодии муаллиф пайдо мекунем, ки аз ҳар гуна ҳикояҳо нақл кардан шод аст. Ҳамеша бо қиматбаҳо будани шакл ба поён, бо таъми троп, ки саҳнаи пешниҳодшударо тағир медиҳад, амале, ки ба чизе дода мешавад, ки ба он ҷодугарӣ бахшида шудааст, ки ба шарофати он ки ба мо гуфта шудааст, болотар аст.
Беҳтарин 3 китоби тавсияшудаи Моника Каррилло
Зиндагии бараҳна
Касби нависанда метавонад бо ҳазор роҳ сохта шавад, зеро роман он рони бузург, мозаикаи азим, гобелени бузурги рӯҳияи эҷодии нависанда аст. Ин роман асарест, ки дорои андозаи бузургтар аз 288 саҳифа аст.
Зеро сухан дар бораи нақл кардани ноил шудан ба ҷолибияти қаҳрамонони мӯътамадтарин ба ҳамдардӣ дар сюжет аз ҳама ҷолибтарин барои қалби пуршиддати хонандаи навбатдор меравад. Агар, илова бар ин, Моника Каррилло истифодаи ин забонро баъзан лирикӣ нишон доданро идома диҳад, ин достон ҳамчун як сюжет бо витоли нависанда беш аз пеш муттаҳидтар мешавад. Ҳикояи муҳаббат метавонад газро аз даст диҳад, агар ҳама чиз ба сюжети гулобӣ нигаронида шуда бошад. Ҳамин тавр, достони Гала бештар аз як бознигарии адабии нави ишқ аст.
Porque en su retorno a casa para despedir a su abuela, Gala descubre que, ya no siendo la misma que fue, puede aprender y replantear, indagar y descubrir sobre su propia vida, sobre su familia. Nada mejor que regresar cambiada por los años y la vida para enfrentarse a las cosas dadas por hechas, a las sombras y secretos tras las apariencias…
Entonces ya sí, una vez expuesta a las esencias mismas de la vida, de la familia, de las emociones y los secretos, entonces es el mejor momento para plantear un amor que aferrar con fuerza pese a las espinas para hacer brotar la sangre de la vida.
Нури Кандела
Ин бояд номи Кандела бошад, ки ман намедонам, ки кадом қаҳрамони бузурги зан. Зеро ин дигар танҳо дар бораи ин достони Моника Каррилло нест, балки дар бораи китоби «Кадела»Аз ҷониби Хуан дел Вал ...
La cuestión es que en ambas Candelas encontramos a mujeres sometidas a esos vaivenes del destino hacia lo mágico o lo dramático, según como se afronte el asunto. En el vértigo de vivir, la Candela de Mónica Carrillo se deja llevar para sacar lo mejor de sí misma pese a los imperativos de la razón y las supuestas conveniencias.
Pero toda pasión te acaba robando desde lo físico hasta el alma. Lo que se pierde en el amor intempestivo con sus fogosidad y su ceguera, siempre se gana como sentimiento constante de seguir vivo. Cómo no disfrutar de esos momentos en el que alguien como Manuel aparece para sacudirlo todo.
Solo que, como suele ocurrir en todos los casos, llega un momento en el que la seguridad busca su sitio y es entonces cuando las dudas hacen tambalearse a los sueños y aflojarse los abrazos que robaban el aire. ¿Qué ocurre cuando nos enamoramos de una persona que sabemos que nos va a complicar la vida?
Candela es una fotógrafa a la que un día se le cruza el amor y la atropella, poniéndolo todo patas arriba. Y ya nada será como antes. El responsable de ese torbellino es Manuel, un joven modelo con el que vivirá una historia de amor tan fascinante como adictiva.
La emoción de los primeros besos, la complicidad, la pasión. Pero también la angustia de quien no recibe todo lo que da. Y el apoyo incondicional y mágico de las amigas. La cara y la cruz del amor. Porque la vida sigue, siempre sigue…
La luz de Candela es un precioso canto a las emociones, una delicada novela llena de sensibilidad que entusiasmará al lector.
Вақт. Ҳама чиз. Девонагӣ
A medio camino entre el microrrelato, el aforismo y el verso suelto. Una suerte de poesía urbana que encandila desde la primera composición. Porque el conjunto es una encantadora mezcla que compone imágenes y sensaciones, que plantea despedidas o acercamientos, tristezas o melancolías, abatimientos o esperanzas, siempre a través de figuras retóricas, de tropos que se levantan desde escenas cotidianas para alcanzar el alma de tantos y tantos momentos que todos vivimos.
Хонандае, ки пайваста дар асарҳои аввали Моника меҷӯяд: "Фаромӯш карданро фаромӯш кардам, ки ман туро дӯст медорам" ё "La luz de Candela"албатта, шумо онро дар ин ҷо намеёбед. Аммо аз нав кашф кардани муаллиф тавассути призмаи эҷодиёти пурқудрати ӯ ҳамеша ҷолиб аст, ки ӯро водор мекунад чизҳои навро озмоиш кунад, бо ғояҳои нав таҷриба кунад ва ё танҳо ғояҳои сафедро бо қувва ва мавҷудияти кофӣ ба мисли ин китоб дарбар гирад.
Puede al lector le acabe pasando como a mí. Desde “El tiempo. Todo. Locura”, encender la televisión y descubrir a esta presentadora narrando la realidad ya no es lo mismo de antes. Pese a la actitud aséptica propia de un presentador de informativos, en Mónica veo ahora más humanidad, la que rebosa en esta obra.
Дар бисёр мавридҳо, хурд моҳиятро ҷамъ мекунад. Ҳикояҳои кӯтоҳи ин китоб ғояҳои хуб андешидашударо фишурда мекунанд ва ба забоне мутобиқ карда шудаанд, ки аз андозаи калимаҳо интиқол ва ҳаракат мекунанд. Адабиёт барои оҳиста хондан, барои мулоҳиза кардан дар ҳар боби хурд, ҳар як маънои имконпазири калимаҳо дар маҷмӯа, ки бо тасвири бедоршуда ва сохтори лирикии сохтори он оро дода шудааст. Тавсия дода мешавад, бидуни шак.
