Бешубҳа, жанри саргузаштӣ авҷи худро дар асри XNUMX пайдо кардааст. Гап дар муқоиса кардани рақамҳои фурӯш нест, зеро коиноти хондан аз он лаҳза ба ҷаҳони ҳозира ҳеҷ рабте надорад, аммо ҳақиқат ин аст, ки эътирофи худ дар саросари ҷаҳон Ҳенри Райдер Ҳаггард ва дигарон маъқуланд Роберт Луи Стивенсон, реквизитҳои аслии жанр, намунаи хуби он чизеро медиҳад, ки он адабиёт гумон мекард, ки дар охирин чуқурии ҷаҳони эзотерикӣ, ки илму технология то ҳол пурра пӯшида наметавонад, ба номаълум афтодааст.
Ҳарду Стивенсон ва Ҳаггард аз равишҳои тавсифӣ, ки дар онҳо сарчашма гирифтаанд, истифода кардаанд Ҷонатан Свифт, танҳо ба замони муосир мутобиқ карда шуда, аз айбдоркунии муқаррарии сиёсии зеризаминӣ озод карда шуд, ки Свифт ҳангоми хониши дубораи асарҳояш ба он муроҷиат мекард.
Гап дар сари он аст, ки жанри саргузашт ҳеҷ гоҳ замони ширин надошт. Сафарҳо ба ҷойҳои номаълум ва афсонавӣ дар ҷустуҷӯи асрори бузург, ки ҳатто ба ахлоқи он вақт муроҷиат мекарданд ва як лаҳзаи эволютсионии технологияро бо камбудиҳои ошкораш зери шубҳа мегузоштанд.
Забони ҷаҳони гумшуда, ки ҳоло ҳам гоҳе дар ҷаҳоне пинҳон аст, ки аз охир то ба охир харитасозӣ карда мешавад ва аз ҷониби моҳвораҳо ва терминалҳои ҳама намудҳо пайгирӣ карда мешавад, бузургтарин дастгирии худро дар аълои Стивенсон ва фаровонӣ ва зиндадилии Ҳаггард пайдо кард. он рӯзҳо барои тахмин кардан.
Беҳтарин 3 китоби тавсияшавандаи Ҳенри Ридер Ҳаггард
Минаҳои шоҳ Сулаймон
Ҳаггард бо Африқо як навъ таъсире дошт, ки он солҳо пас аз нависанда эҳсос мешуд Исак Динсин. Ва дар он ҷо, аз ҷойҳои кушодаи Африқои номаълум, Ҳаггард моро низ ба саргузашти афсонавии минаҳои шоҳ Сулаймон даъват кард.
Бо ёрии Allan Quatermain мо ба минтақаҳои ҷангали қитъаи кӯҳна ворид мешавем, то бо хатарҳои зиёд рӯбарӯ шавем. Quatermain, ҳамчун як марди муосир дар охири асри XNUMX, то ҳадди имкон бо мушкилоти табиӣ, таҳдиди ваҳшиён рӯ ба рӯ шуд ... ва ҳама барои ба даст овардани ганҷи бузургтарин дар ҷаҳон.
Яке аз моҷароҳои такрорӣ дар бисёр нашрияҳо ва кино. Ҳикояе, ки он хонандагонро бо рӯҳи сайёҳон ба хатар шод мекунад. Дар бисёр нашрияҳо дастрас аст:
Элла
Аксар вақт чунин мешавад, ки муаллифи асари маъруфро бо он дафн кардан мумкин аст. Бо вуҷуди ин, Ҳаггард тавонистааст романҳои навро бо ҳамон устуворӣ ва ҷозибаи асари бузурги худ созад. Вай яке аз ҳолатҳои равшантарин аст.
Печутоби мавзӯӣ дар ин роман назаррас аст, ки танзимоти шоистаи африқоии муаллифро дубора эҳё мекунад. Аммо сафари Лео ва Ҳорас дар ҷустуҷӯи чизе аз ганҷи оддии моддӣ бартартар хонандаро дар дом нигоҳ медорад.
Вай, ин гуна олиҳаи қодир аст, ки рӯҳи одамонро идора кунад, аммо дар айни замон ба торикии ҷангалҳои африқоӣ тобеъ аст. Он чизе ки Лео ва Ҳорас кашф мекунанд, дар ниҳоят тағир додани моҳияти рӯҳҳои онҳо ва ҳатто мавҷудияти инсоният хоҳад буд.
Духтари Моттезума
Ғайр аз қитъаи Африқо, ки дар он Ҳаггард рагҳои махсуси худро барои муаррифии романҳои худ пайдо кард, Амрикои пеш аз Колумбия низ барои нависандае ба мисли Ҳаггард, ки саёҳатро дар ҷаҳонҳои гумшуда, дурдаст ва номаълум дӯст медошт, як мушкили нақлӣ буд...
Дар ин роман мо бо Томас Вингфилд вохӯрдем, як англис бо киштии испанӣ ба дунёи нав дар оғози ғалаба савор шуд. Ниҳоят пас аз суқути киштӣ гум шуда, аҳолии маҳаллӣ ӯро ҳамчун худо таъриф мекунанд.
Ҳангоми таҳияи сюжете, ки Томас пеш аз ҳама интиқоми шахсии худро меҷӯяд, муаллиф аз фурсат истифода бурда, то асрори бузурги ин тамаддун ва инчунин омадани Эрнан Кортесро ба олами ацтектер омӯзад.
