Баҳс фурӯхта мешавад. Бешубҳа. Эдоардо Альбитани, нависандаи собиқадори итолиёвӣ, ки дар паси худ романҳои сершумор дорад, ба ин шаҳодат дода метавонад. Зеро он буд, ки интишори як романи сиёҳ, ки дар он ӯ ҳатто ҷанбаҳои даҳшатноки давраи ҷавонии худро дар мактаби мазҳабӣ ошкор кард ва дар ниҳоят ба он муваффақияти ғайричашмдошт дар байни хонандагон ва ҳа, аз нисфи Аврупо ноил гардид.
Claro está que el máximo galardón italiano, el Strega también ayuda… Sea como fuere, bienvenida sea una nueva muestra más de esa literatura con ánimo de controversia, de soliviantar almas, de encender pasiones. Porque más allá del género que se cultive, cuando alguien como Albinati es recordado por sacar los colores e intentar limpiar trapos sucios de conciencias oscuras, la tarea esencial de la literatura hecha crónica de una época, estará conseguida.
Беҳтарин романҳои тавсияшуда аз ҷониби Эдоардо Албинати
Мактаби католикӣ
Lo masculino no requiere de reivindicación, como bien precisa lo femenino desde el feminismo en busca de la igualdad. Pero también la masculinidad puede ser víctima de ese machismo que erige tótems cuya renuncia provoca desprecio y exclusión. La sexualidad es solo la punta del iceberg, porque al fin y al cabo lo sexual forma parte de esferas más privadas. Pero todo lo demás viene de corrido desde una cultura estigmatizadora por multitud de frentes…
Y luego está esta novela de corte semibiográfico. Una entera ficción de partida en la que se va insertando esa suma de vivencias, de escenas revividas por el autor y que acaban sintonizando con la oscuridad de la trama de ficción, equiparando imaginarios a uno y otro lado con la misma sensación de oscuridad.
Як гурӯҳи донишҷӯёни собиқи мактаби хусусии бонуфуз ҷинояти ваҳшиёна содир мекунанд. Дар айни замон, Эдоардо Албинати низ дар он мактаби коҳинони католикӣ таҳсил мекард. Чил сол боз сирри он беадабиро нигод дошта, акнун ба он ошкоро ру ба ру мешавад. Дар натиҷа як романи ғайриоддӣ, ки бо ҷинс, дин ва зӯроварӣ, пул, дӯстӣ ва интиқом сарукор дорад, барандаи ҷоизаи бонуфузи Стрега мебошад. Хониши ҳайратангезе, ки аз он ӯ бе осеб раҳо намешавад.
Зино
Чанд руз пеш аз ин таъ-киди рафике хандидем. Барои ӯ хоҳиши шаҳвонӣ дар оиладор ва оиладор ба ҳадди аксар коҳиш ёфт: «Занҳои шавҳардор дар бораи Брэд Питт ё Ҷорҷ Клуни хаёл мекунанд. Мардҳои шавҳардор дар бораи муаллими фарзандони мо ё ҳамсояамон хаёл мекунанд. Дар байни ҳарду хоҳишҳои дастнорас аз масофаи мутлақ ё наздикии дастнорас, ин романи васвасаҳои мағлубшуда таваллуд мешавад ...
Пас аз як пачақшавии маҷозӣ, Эрри ва Клементина аз зиндагии дилгиронаи издивоҷашон гурехта, рӯзҳои истироҳатро дар як ҷазира гузаронанд. Онҳо хатари бузург доранд, аммо ҳавасе, ки онҳоро бармеангезад, идоранашаванда аст ва хушбахтие, ки ба назар наздик аст, ҷудонашаванда аст. Un зино ба мо имкон медиҳад, ки достони пурраи ин саёҳати зудгузарро дар ин омӯзиши ғайриоддии хоҳиш дида бароем. Ҳикояи пурқувват, ҳассос ва бераҳмона самимӣ, ки бар дурӯғ сохта шудааст, ҳамаи моро ба ташвиш меорад: онҳое, ки дар муносибатҳои пинҳонӣ зиндагӣ мекарданд, онҳое, ки онро рад кардаанд ва онҳое, ки онро ба таври маҳрамона орзу мекарданд.
