El падидаи ҳиндӣ дар адабиёт он ҳатто ба гӯшаҳои ноустувортарин мерасад. Дар бисёр мавридҳо мо бо масъалаи муаллифони испанӣ, ки пас аз интишори мизи корӣ омадаанд ва мавқеъҳои беҳтарини фурӯшро ишғол кардаанд, сарукор доштем (дар назар дорам Javier Castillo, Ева Гарсия Саез ва бисёр дигарон). Ҳамин тариқ, беҳтарин танқиди имконпазири хонандагон ба даст оварда шуд ва дар ниҳоят ба ноширони калон дастур дод, ки шартҳои худро барои ҳамон хонандагон гузоранд. Давраи комил.
Pero lo indie es un efecto mundial que, en el caso de Francia, sirvió para descubrir a Агнес Мартин Луганд, як психолог аз рӯи ихтисос Ин аст, ки чаро ин аст, ки ӯ ба қаҳрамонони худ зарбаи хеле пуршиддати равонӣ бо ламсҳои экзистенциалӣ мебахшад. Ҳикояҳои феминистӣ то ҷое қаҳрамонони он занон дар ҷустуҷӯи он фатҳи озодӣ мебошанд ки дар ҳолати занона, ҳамеша боиси бори бештар, омилҳои хунуккунӣ ва табъҳо мешавад.
Ciertamente, no es lo mismo leer una novela romántica concebida como una historia rosa con la que entretenerse un rato que abordar una lectura de mayores vuelos en los que también hay espacio para el amor pero casi siempre sumido en un torbellino de circunstancias mucho más complejas. Y es ahí donde Agnès se luce con su «conocimiento del alma humana» como se suele decir en tantas ocasiones.
Дар як lectura fácil y cómoda vamos disfrutando de esas perlas de psicología esencial, brillantes de resiliencia o de superación. Agnès casi siempre parte desde la situación crítica de una mujer encerrada en las exigencias del guion de la vida, o entre penas y culpas. Desde ahí comienza siempre el despegue que convierte cualquier vida en una narración épica actual.
Беҳтарин 3 китоби тавсияшуда аз ҷониби Агнес Мартин-Луганд
Одамони хушбахт қаҳва мехонанд ва менӯшанд
Агар Эйнштейн ба он дохил мешуд, вай мегуфт, ки формулаи хушбахтӣ нисбатан ҳама формулаҳост. Шумо бояд ба бисёр омилҳои мустақил такя кунед, то як лаҳзаро хушбахтӣ ҳисобед.
Дайан беҳтарин лаҳзае нест, ки аз он худро дар ҷустуҷӯи хушбахтӣ муаррифӣ кунад. Дуэл ва меланхолияи амиқи соматикии ӯ ӯро аз ҳама чизҳое, ки лаззат мебурд, ҷудо мекунад, вақте ки бадбахтӣ ҳамчун омили тағирдиҳандаи ягон формула дахолат накардааст.
Пас аз як давраи беҷон, Дайан ба қисмати дурдасти Ирландия, шаҳре, ки ба Атлантика менигарад, Мулранныйро тарк мекунад. Дар он ҷо вай бо Эдвард, як бачае, ки мисли ӯ дар зиндагӣ нофармон аст, вомехӯрад ва танҳо бо фоҷиаи ӯ ба таври тамоман дигар рӯ ба рӯ мешавад.
Los polos opuestos cuyos fundamentos magnéticos se asemejan tanto acaban por aproximarse violentamente, con resultados imprevisibles y con una sensación de difícil entrega a una segunda oportunidad para vivir.
Зиндагӣ арзанда аст, хоҳед дид
En el ínterin cubierto por la novela «El atelier de los deseos» y previamente a «Дар нури саҳар«, Ду ҳикояе, ки аллакай аз ҳолатҳои Дайан хориҷ карда шудаанд, мо ин қаҳрамонро дар ин қисми дуввум бармегардонем, ки аллакай аз драмае, ки қисми зиёди мавҷудияти қаҳрамони моро лангар гузоштааст, ошкоро худро ба дубора барқарор кардани ҳаёт шурӯъ мекунад.
Lo de Irlanda fue un paréntesis alejada de su mundo. Pero el regreso a París conlleva las habituales complicaciones para reubicar su vida entre los fantasmas del pasado que habitan entre las calles de la capital francesa. El café literario que Diane disfrutaba en su vida anterior antes del drama se enfoca como una necesaria reconciliación de su pasado oscuro y un necesario presente luminoso. Los viejos amigos como Félix siempre están ahí, anhelando una nueva oportunidad para disfrutar de una amistad que marca como es la de Diane. Un nuevo elemento inesperado, Olivier llega entonces a la vida de Diane para lanzarla de nuevo al disparadero de sus conflictos más internos.
Ҳаёт ҳеҷ гоҳ скрипти яке аз романҳое нест, ки дар клуб мехонанд ва аз берун тафсир карда мешаванд. Дайан бояд қарорҳои муҳим қабул кунад, ки бо бастани китоби охирини хондааш тамом нашаванд. Ва гуноҳ ва ғам вазни худро барои кашидани тақдирҳои нав доранд.
Дар нури саҳар
Ҳикоя дар бораи он ки моро бармеангезад. Қитъае, ки мекӯшад деворҳои баландшударо хароб кунад, то он чизеро, ки мо хушбахт меҳисобем, дастгирӣ кунад ва он чизеро, ки аз мо талаб карда мешавад, аз дарун боздорад ва метавонад ба самтҳои хеле гуногун ишора кунад.
Гортензия қаҳрамонест, ки дар ин сафар ба сӯи эҳсосоти дар боло нишаста Цицеронро мебозад. Вақте ки мо мавқеи Гортензияро дар воқеияти ӯ мефаҳмем, мо зиддияти ӯро байни тасаввуроти шахсии ӯ дар бораи он ки ӯ бояд чӣ гуна бошад, кашф мекунем, на он чизе ки Гортензия мехоҳад.
Мафҳуми соати биологӣ аз идеяи модар будан хеле болотар аст ва дар маҷмӯъ ба инсон паҳн мешавад. То он даме, ки дар сурати Гортензия бо ҳаёти худ аз лоиҳаҳои пинҳонӣ ва муҳаббатҳои пинҳонӣ, Илёс пайдо мешавад.
Вай болғае мешавад, ки ба девори ӯ бармехӯрад ва ӯро маҷбур месозад, ки уфуқи зиндагии худро базӯр дарк кунад. Он гоҳ тағирот дар ҳаёти Гортензия бо шиддатнокии риштаи рӯшноӣ, ки ба торикӣ филтр карда мешавад, пайдо мешавад.
