Дӯкони китоб ва дузд, аз ҷониби Оливер Эспиноса

Аз қабристони аллакай дур ва афсонавии китобҳои фаромӯшшуда, аз Руис Зафон, китобхонаҳо як нуқтаи афсонавиро барқарор карданд, ки эҳтимолан китобхонаи дурдасти Искандария. Ва он аст, ки дониш ва хаёли ҷамъбастшудаи китобҳои рӯи коғаз аст, ки ман намедонам устуворӣ чист; ҷойҳои ҷодугарӣ байни рафҳо; қафо ва саҳни қодир ба парвоз ба олами нав; аз бӯи коғази кӯҳна ба мисли амбросия барои ақл. Ҳеҷ чизи рақамӣ ҳатто дар бораи он пуррагӣ орзу карда наметавонад ...

Лаура Луара як фурӯшандаи китобҳои қадимист, ки мехоҳад фурӯши як дастнависи комедияи илоҳии Данте, ки бо он умедвор аст тиҷорати худро наҷот диҳад, баста шавад. Ҳангоми амалиёт ӯ мефаҳмад, ки китоби гаронбаҳояш дуздида шудааст ва дар ҷои он нусхаи хом мавҷуд аст.

Вай мутмаин аст, ки Пол, собиқ дӯстдухтари ӯ, дузди сафедор, дар ин кор даст дорад. Аммо, дере нагузашта вай фаҳмид, ки ин як қисми рӯйхати мусофирони ҳавопаймоест, ки дар Бараҷас садама кардааст.

Ҳамаи ин маънои онро дорад, ки ҳам ӯ ва ҳам Маркос, мураббии кӯҳнаи Пол дар олами библиофилия, ин ҷавонро ба ёд меоранд ва мо ҷузъиёти муносибати душвор байни фурӯшанда ва дуздро медонем, дар ҳоле ки вай мекӯшад, ки ҳамзамон пайдо кунад он чизе ки бо Inferno Loire рӯй дод, дастнависи комедияи илоҳӣ, ки ба оилаи ӯ тааллуқ дошт.

Вақте ки як марди пурасрор аз Лаура дафтарчаи навиштаи Эйнштейнро, ки дорои маълумоти хатарнок аст, баргардонидани Инферно Луараро талаб мекунад, ҳама чиз ба сӯи як қарори пурғавғои пур аз сюрпризҳо мешитобад. Аммо чизе, ки касе намедонад, ин аст, ки дастнависи гумшуда низ як сирри бениҳоят пинҳон дорад.

Романи бадеӣ ва амалӣ-саргузаштӣ, ки пур аз дониш ва ваҳй аст, ки моро ба ҷаҳони аҷиб, ба коллексионерони китобҳои қадим, ки аз замонҳо ва маконҳо убур мекунад, наздик мекунад.

Шумо ҳоло метавонед китоби Оливер Эспиносаи "Дӯкони китоб ва дузд" -ро аз инҷо харед: