இது அனைத்தும் முதல் சூப்பர்மேன் திரைப்படத்தில் தொடங்கியது. நான் சிறுவனாக இருந்தபோது ஒரு சனிக்கிழமை இரவு டவுன் சதுக்கத்தில் அவளைப் பார்த்தேன், அவள் இன்னும் வெளியில் சினிமா எடுத்தாள். பெரிய சூப்பர் ஹீரோவுக்கு நன்றி, நான் ஒரு நடிகராக வேண்டும் என்று கனவு காண ஆரம்பித்தேன். நான் என் அம்மாவிடம் ஒரு சிவப்பு குத்துச்சண்டை ஷார்ட்ஸை வாங்கச் சொன்னேன், நான் அதை என் நீல பைஜாமாவின் மேல் அணிந்துகொண்டு தெருக்களில் பறந்தேன். நான் செல்வதைப் பார்த்தவர்கள் புன்னகைத்தார்கள்: "இந்தப் பையன் வழிகளை சுட்டிக்காட்டுகிறான்."
பின்னர் அவர்கள் "ET" திரைப்படத்தை கொண்டு வந்தனர், அது போன்ற ஒரு வேற்றுகிரகவாசியைப் பெற, நான் என் நாய் கேப்டன் தண்டரை வெட்ட வேண்டியிருந்தது. நான் அதை என் பைக்கின் கூடையில் வைத்து, அதை ஒரு தாளால் மூடிவிட்டு, மதியம் முழுவதும் ஓய்வின்றி மிதித்தேன், என் அலறல் BH விண்மீன்கள் நிறைந்த வானத்தில் ஏறுவதற்காக காத்திருந்தேன்.
அவர்கள் "டார்ஜான்" காட்டும்போது அது எனக்கு நன்றாகப் போகவில்லை; தூங்கும் நேரத்தில் என் நெஞ்சில் அடித்துக் கொண்டு கத்திக்கொண்டே அலைவதைத் தடுக்க அக்கம் பக்கத்தினர் அனைவரும் என் பெற்றோரின் வீட்டிற்கு வந்தனர்.
எனக்கு இருபது வயதாகும்போது, நான் இன்னும் நடிகனாக இருக்க வேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்தேன், பெரிய நகரத்திற்குச் செல்ல முடிவு செய்தேன். எனது சாமான்களில் நான் சேர்த்தேன்: சூப்பர்மேன் ஆடை, அந்த வயதில் ஏற்கனவே எனக்கு உண்மையான விஷயத்தைப் போலவே பொருந்துகிறது; டார்சானின் கடினமான இடுப்பு துணி; எல் சோரோவின் முகமூடி மற்றும் அவரது கருப்பு உடை, பொருந்தக்கூடிய கேப் இல்லாத நிலையில், சூப்பர்மேனின் சிவப்பு நிறத்துடன் இணைந்தது.
நான் இண்டியானா ஜோன்ஸ் போல் உடையணிந்து, சாட்டையை என் பெல்ட்டில் ஒட்டிக்கொண்டு, சினிமாவின் உச்சத்தை எட்ட வேண்டும் என்ற உறுதியான நம்பிக்கையுடன் வீட்டை விட்டு வெளியேறினேன். தோட்டத்தில் இருந்து ஒரு வயதான கேப்டன் தண்டர் நான் பேருந்தில் ஏறும் போது சோகமான கண்களுடன் என்னிடம் விடைபெற்றார்.
நான் பல சோதனைகளுக்கு பதிவு செய்தேன், அவற்றில் ஆயிரக்கணக்கானவை, இறுதியாக எனது கனவை நனவாக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது.
நகரத்தில் நடந்தது போல், இப்போது எனது படங்களும் இரவில் காட்டப்படுகின்றன, ஆனால் எல் சோரோ, இண்டியானா ஜோன்ஸ் அல்லது சூப்பர்மேன் எக்ஸ் போன்ற எனது பாத்திரங்களுடன் ஆர்வமுள்ள மக்கள் நிறைந்த திரையரங்குகளில்.