ஏப்ரல் 20, 1969. என் எண்பதாவது பிறந்தநாள்
இன்று எனக்கு எண்பது வயது.
என் பயங்கரமான பாவங்களுக்கான பரிகாரமாக அது ஒருபோதும் செயல்பட முடியாது என்றாலும், என் பெயரிலிருந்து தொடங்கி, நான் இனி ஒரே மாதிரி இல்லை என்று சொல்ல முடியும். என் பெயர் இப்போது ஃப்ரெட்ரிக் ஸ்ட்ராஸ்.
நான் எந்த நீதியையும் தப்பித்ததாக பாசாங்கு செய்யவில்லை, என்னால் முடியாது. மனசாட்சியில் நான் ஒவ்வொரு புதிய நாளிலும் எனது அபராதத்தை செலுத்துகிறேன். "என் போராட்டம்"என் கண்டனத்திற்கு கசப்பான விழிப்புணர்வு ஏற்பட்ட பிறகு உண்மையில் என்ன இருக்கிறது என்பதை இப்போது நான் அறிய முயன்றபோது எனது மனச்சோர்வுக்கு எழுதப்பட்ட சாட்சியாக இருந்தது.
மனிதர்களின் நீதிக்கான எனது கடனை இந்த பழைய எலும்புகளிலிருந்து சேகரிப்பதில் சிறிதும் அர்த்தமில்லை. தாய்மார்கள், தந்தையர், குழந்தைகள், சிறந்த நகரங்கள் என அனைவரின் அன்றாட வாழ்வில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் வலி, தீவிர மற்றும் வேரூன்றிய வலி, பழையது, பழையது என்று எனக்குத் தெரிந்தால் பாதிக்கப்பட்டவர்களால் என்னை விழுங்குவேன். நான் பிறக்கவில்லை என்றால்.
நான் பிறந்திருக்க வேண்டுமா என்று எனக்குத் தெரியாது, ஆனால் தினமும் காலையில் நான் எழுந்தவுடன் பதுங்கு குழியில் தற்கொலை செய்துகொள்வதே சரியானது என்ற எண்ணத்தை மறுபரிசீலனை செய்கிறேன். விதியே எனக்கு வழங்க விரும்பிய பிற்கால வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு நொடியும் இழுக்கப்படாமல் ஒரே நேரத்தில் இறக்கும் வாய்ப்பு எனக்கு கிடைத்தது.
மற்றும் விதி அதன் நீதியை எடுத்துக்கொண்டது போல் தோன்றுகிறது, இந்த வருடங்கள் அனைத்தும் வேதனையின் நாட்களால் ஆனது, கடந்த காலங்களில் பயங்கரமான நினைவுகளால் வாழ்ந்த நிமிடங்கள், நான் மிகவும் அருவருப்பான கதாபாத்திரங்களில் ஒருவனாக இருந்தேன் என்பதை அறிந்த தொடர்ச்சியான வேதனையால் இணைக்கப்பட்ட வினாடிகள். .
எல்லாவற்றையும் உருவாக்கிய பயம் என்னைக் காப்பாற்றியிருக்கும் என்று நினைத்து நான் சற்று ஆறுதலடைந்தேன், அது எப்போதும் இருக்கும். இது ஒரு பேய் மற்றும் கொடூரமான பறவை, கூடு கட்ட ஒரு புதிய தலைவரைத் தேடி ஐரோப்பா முழுவதும் பறந்தது. அவர் என்னைக் கண்டுபிடித்தார், எதிர்காலத்தில், எந்த கண்டத்திலும், எங்காவது மற்றவர்களை அவர் மீண்டும் கண்டுபிடிப்பார்.
இதைப் பொறுத்தவரை, என் மற்ற வாழ்க்கை, இது அனைத்தும் ஏப்ரல் 19, 1945 அன்று தொடங்கியது, செம்படை பேர்லினை முற்றுகையிடுவதற்கு முந்தைய நாள். மார்ட்டின் போர்மன், எனது செயலாளர், நாங்கள் ஏற்கனவே எதிர்பார்த்ததை உறுதிசெய்தனர், நான் உடனடியாக நாட்டிலிருந்து புறப்படுவது ஒப்புக்கொள்ளப்பட்டு ஒழுங்கமைக்கப்பட்டது. எனது காரணம், எங்கள் காரணம், சரியான தருணத்தில், பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு மற்றும் எந்த தொலைதூரப் புள்ளியிலிருந்தும் இரும்புக் கையின் கீழ் மீண்டும் எழும் என்று நாஜிசம் நம்பும் என்று நான் நினைக்கிறேன்.
எங்களை தோற்கடித்த கூட்டாளிகளின் ஆர்வமுள்ள பகுதி, எங்கள் இராணுவத்தின் பரந்த தொழில்நுட்ப ஆயுத அறிவுக்கு ஈடாக, என் பெயர், என் செல்வாக்கு ஆகியவற்றை இழந்து, கிட்டத்தட்ட தனது அறுபதுகளில் ஆவேன். நிச்சயம் உள் தகவல் அவர்களுக்கு அதிக விலைக்கு வருகிறது.
எனது சுமத்தப்பட்ட முடிவைப் பற்றிய அடுத்தடுத்த சந்தேகங்கள் சோவியத் யூனியனில் பிறந்து அமெரிக்காவில் கவனம் செலுத்தின. மூன்றாம் ரைச்சை வீழ்த்துவதற்கு இரண்டு எதிரெதிர் சக்திகளின் இத்தகைய கட்டாயமான மற்றும் சங்கடமான கூட்டணி நீடித்த எதற்கும் சாதகமாக இல்லை.
17 ஆம் ஆண்டு ஜூலை 1945 ஆம் தேதி நடந்த போட்ஸ்டாம் மாநாட்டில் அவநம்பிக்கை ஏற்பட்டது. அந்த ஸ்கேவஞ்சர்ஸ் கூட்டத்தில், கடைசி ஆங்கிலக் கொள்ளையரான சர்ச்சில், தனது பேரரசிற்கான பகுதியை சேகரிக்க மட்டுமே கடந்து சென்றார்; ஸ்டாலின் நான் தப்பிப்பது உறுதி; மற்றும் ட்ரூமன் தான் அதை ஊக்குவிப்பவர் என்று மறைத்தார்.
அவரது முன்னோடி ரூஸ்வெல்ட்டின் அமெரிக்க ஓஎஸ்எஸ் அதன் பிறகு ட்ரூமனால் சிஐஏ என்ற சுருக்கத்தின் கீழ் மத்திய அமெரிக்க உளவு நிறுவனமாக உடனடியாக நிறுவனமயமாக்கப்பட்டது. ஒவ்வொரு புதிய யான்கி ஜனாதிபதியும் தங்கள் வேலையில் கார்ட்டே ப்ளாஞ்ச் கொண்ட உளவுத்துறையின் அவசியத்தை சிறந்த முறையில் புரிந்துகொள்ள வைத்தார். இன்று அந்த நிறுவனம் என்ன விசாரிக்கிறது என்று கடவுளுக்குத் தெரியும்.
ஆரம்பத்தில், மே 2, 1945 அன்று, சோவியத் சான்சலரியில் நுழைந்தபோது, ஈவா மற்றும் என்னுடையதாகக் கூறப்படும் உடல்களும் இறுதியில் எரிக்கப்பட்டன. OSS உதவியுடன் மற்றும் மேற்பார்வையுடன் நாங்கள் தயாரித்த பல் அடையாளங்கள் வேலை செய்தன, ஆனால் சிறிது நேரம்.
சோவியத் புலனாய்வாளர்கள் என் உடலின் அடையாளத்தை சரிபார்க்க என் பல் மருத்துவர்களைக் கண்காணித்தனர். அவர்களைப் பொறுத்தவரை, முதன்முறையாக நுழைந்த இராணுவத் தலைவர்களை விட அதிக அனுபவமுள்ளவர்கள் மற்றும் கடுமையானவர்கள், தடயங்கள் தோன்றிய மருத்துவ ஆலோசனையைத் தவிர, சான்சலரி முழுவதும் கோப்புகள் மற்றும் உடமைகளை எவ்வாறு அழிப்பது என்பதை நாங்கள் எவ்வாறு கவனித்தோம் என்பது சந்தேகமாக இருந்தது.
நான் தப்பித்த முதல் நாட்களில் என்னைச் சந்தித்த OSS வேலைக்காரப் பையன், விற்பனைக்குப் பிந்தைய உத்தரவாதமாக நாங்கள் அவற்றை விற்றோம் என்ற தகவலை உறுதி செய்தவர், எல்லாவற்றிலும் என்னைப் புதுப்பித்த நிலையில் வைத்திருந்தார். அவர் சொன்னது போல் செஞ்சவர்களின் தோல்வியுற்ற விசாரணைகள் பற்றி என்னிடம் சொல்லி அவர் மகிழ்ந்தார்.
எங்கள் தோல்விக்கு சில நாட்களுக்குப் பிறகு, ஜூலை 17, 1945 அன்று, ஜெர்மனியை நிர்வகிக்கும் நோக்கில் கட்டாய கூட்டாளிகள் போட்ஸ்டாமில் அமர்ந்திருந்தபோது, ஸ்டாலின், தனது துடிப்பான நாசீசிஸ்டிக் தலைவரோடு, மழுப்பினார்: "ஹிட்லர் உயிருடன் இருந்தார், அவர் ஸ்பெயினுக்கு தப்பினார் அல்லது அர்ஜென்டினா. " அந்த சொற்றொடருடன் உண்மையில் பனிப்போர் தொடங்கியது.
என் தேடலைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டாம் என்று OSS தூதர் கூறினார். அமெரிக்க இராணுவம் சோவியத்துகளுடன் முழுமையாக ஒத்துழைத்து, சாட்சிகளை சித்திரவதை செய்தது, இந்த தப்பிக்கும் இழையை இழுத்து அதை முற்றிலும் நிராகரித்தது.
கடந்த கால, தற்போதைய மற்றும் வருங்கால ஜனாதிபதிகளுக்கு மேலாக, அமெரிக்க OSS அதன் நாட்டின் இராணுவத்திலிருந்து சுயாதீனமாக சென்றது என்பதை நான் புரிந்து கொண்டேன். அவர்கள், ஓஎஸ்எஸ் உண்மையான தகவல்களைக் கையாண்டது மற்றும் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக செயல்பட்டது.
இருபத்தி சில வருடங்கள் கழித்து, பொருளாதாரப் பண்புகளைத் தவிர, ஒருபோதும் வருவதை நிறுத்தாது, OSS இலிருந்து அந்த நபர்களைப் பற்றி, CIA யாக அவர்கள் பின்தொடர்வது பற்றி அல்லது யாரைப் பற்றியும் எனக்கு எதுவும் தெரியாது. சிறிதளவு சந்தேகத்தை ஏற்படுத்தாத ஒரு இயற்கை மரணம் என்னை முந்திக்கொள்ள அவர்கள் காத்திருப்பார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.
எனக்குத் தெரியாது, இன்று உலகை நகர்த்தும் அந்தச் சிறுவர்களின் காலணிகளில் என்னை நானே வைக்க முடியாது. நான் எப்போதும் ஒரு இழிவான பையனாக இருப்பேன், அசுரன் எஞ்சியிருப்பது என்ன. ஒருவேளை அவர்கள் மோசமாக இருக்கலாம் மற்றும் தற்போதைய அநீதிகள் பல தங்கள் அலுவலகங்களில் தயாரிக்கப்படுகின்றன, அங்கு இந்த கிரகம் அதன் நிலையற்ற சமநிலையை பராமரிக்கிறது. ஒரு நாள் என்னை ஆட்கொண்ட அந்த பழைய பயத்தை அவர்கள் கட்டுப்படுத்துகிறார்கள், உயில்களை மொத்தமாக அடக்கும் கருவி.
எனது சக புகலிடக் கோரிக்கையாளர்கள் அதிர்ஷ்டசாலிகள், அவர்கள் என் ஆழ்ந்த வாழ்க்கை சோதனைகளை பகிர்ந்து கொள்ளவில்லை. அவர்களைப் பொறுத்தவரை, அவர்களை மறுபரிசீலனை செய்யும் கடந்த காலம் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக ஒரு மென்மையான குழந்தை பருவமாக மாறும். ஒரு மனிதனின் முதல் மற்றும் கடைசி நாட்களுக்கு இடையிலான ஒற்றுமைகள் ஸ்பிங்க்டர்களின் கட்டுப்பாட்டின் பற்றாக்குறையில் மட்டுமல்ல, நியூரான்களின் கோளாறிலும் வெளிப்படும். அவர்களின் புத்தம் புதிய கசிவு எதிர்ப்பு டயப்பர்கள் மற்றும் அவர்களின் கடைசி காரணங்களால், அவர்கள், என் பழைய தோழர்கள், சாத்தியமான ஒரே சொர்க்கத்திற்குத் திரும்புகிறார்கள்: குழந்தைப்பருவம்.
ஆனால் எனது கடந்த காலம் நான் வாழ விரும்பிய சாதாரண வாழ்க்கை அல்ல. எல்லாம், என் குழந்தைப் பருவம் கூட, ஒரு கொடியின் சிவப்பு மற்றும் வெள்ளை நிறத்தாலும், சிலுவையின் குறுக்குக் கரங்களாலும், எப்படி என்று எனக்குத் தெரியாது, நான் என் சொந்த விருப்பத்தின் பேரில் ஆணி அடிக்க முடிந்தது.
கடந்த காலம் தன்னை நோக்கி விலகி, அது நிகழ்காலம் ஆகும் வரை ஒரு காலம் வருகிறது என்பது எனக்கு மட்டுமே தெரியும். இப்போது நான் அனுபவித்த அனைத்தும், என்னை இனப்படுகொலைக்காக வழக்குத் தொடர முடிந்த ஒரு வழக்கறிஞரைப் போல, என் மரணத்தின் ஒரே மற்றும் மிகவும் பயனுள்ள இறுதி வாக்கியத்துடன் என்னை மீண்டும் சந்திக்கின்றன.
என்னைப் போன்ற வயதானவர்களுக்கு, வாழ்க்கை ஒரு குறுகிய தருணமாகிறது, "இன்று மிகவும் தாமதமாகிவிட்டது, நாளை எனக்கு நேரம் இருக்காது." இந்த படம் சில நாட்களுக்கு முன்பு வெளியானது 2001: ஒரு விண்வெளி ஒடிஸி, நம்மில் யாருடைய பழுதடைந்த முதுமைக்கும், தனிமையான மற்றும் பிரகாசமான பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் அறையில் வாழ்க்கை, இறப்பு மற்றும் நித்தியம் இடையே கிழிந்த அந்த விண்வெளி வீரரின் கடைசி காட்சிகளுக்கு இடையே புதிய ஒற்றுமைகள் இருப்பதை நான் கண்டேன். . ஒரே வித்தியாசம் என்னவென்றால், எங்கள் அறை மிகவும் தாழ்மையானது, வெறும் 15 மீட்டர், கதவு இல்லாத உள் குளியலறை உட்பட, தாத்தா பாட்டி அடிக்கடி இரவில் சிறுநீர் கழிக்கும் போது சத்தம் போடக்கூடாது.
சரியாக முப்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, 1939 இல் எனக்கு ஐம்பது வயதாகும்போது, ஜெர்மனியில் ஒரு தேசிய விடுமுறையை அறிவித்தேன். Ost-West Achse, படைகளின் இடி மற்றும் திகிலூட்டும் வாத்து, நகரின் கிழக்கு-மேற்கு அச்சில் நாஜி பேனர்கள் மூலம் எனது நினைவாக அணிவகுப்புகளை நினைவுகூருவதால் எனக்கு வாத்து புடைப்புகள் வருகின்றன.
ஆனால் என் தோலின் தற்போதைய முட்கள் சுத்தமான பீதி, வெர்டிகோ. என் ஈகோ அங்கு கூரையைத் தாக்கியது என்று நினைக்கிறேன். பிரச்சனை என்னவென்றால், அது இன்னும் சில வருடங்கள் அப்படியே இருந்தது.
மனிதன் புகழுக்காக படைக்கப்பட்டவன் அல்ல. இந்த கிரகத்தில் ஒரு வகை தேவதைகள் ஆக்கிரமித்துள்ளனர் என்ற கற்பனை மேற்கில் எழுந்த கிரேக்கர்களின் தவறு. டான் க்விக்சோட் மட்டுமே சில வெளிச்சத்தை கொடுத்தார், நம் மாயைகளில் நாம் காவியங்களாக வாழ்கிறோம் என்று கற்பனை செய்து பார்க்கிறோம்.
எப்படியிருந்தாலும், அது ஏதேனும் பயனுள்ளதாக இருந்தால், மன்னிக்கவும்.
நீங்கள் இப்போது The Arms of My Cross என்ற நாவலை வாங்கலாம் Juan Herranz, இங்கே:
பியூனாஸ் டார்ட்ஸ்! இந்த வலைப்பதிவில் எங்களிடம் உள்ள மதிப்புமிக்க தகவல்களுக்கு ஒரு பெரிய கட்டைவிரலை கொடுக்க விரும்புகிறேன். இந்த வலைத்தளத்தை அனுபவிக்க நான் விரைவில் திரும்புவேன்.