E gjitha filloi me filmin e parë Superman. E pashë atë të Shtunën në mbrëmje në sheshin e qytetit, kur isha fëmijë dhe ajo ende e merrte kinemanë jashtë. Falë superheroit të madh, fillova të ëndërroja të bëhesha aktor. I kërkova nënës sime të më blinte një pantallona të shkurtra boksieri të kuqe, e vesha mbi pizhamet e mia blu dhe shkova duke fluturuar nëpër rrugë. Ata që më panë duke kaluar buzëqeshën duke thënë: "Ky djalë tregon mënyra."
Pastaj ata sollën filmin "ET" dhe për të marrë një alien si ai, më duhej të qaja qenin tim Kapiten Thunder. E futa në shportën e biçikletës sime, e mbulova me një çarçaf dhe e pedalova gjithë pasditen pa pushim, duke pritur që BH -ja ime e zhurmshme të ngjitej në qiellin me yje.
Kur ata treguan "Tarzan" nuk shkoi aq mirë për mua; të gjithë fqinjët shkuan në shtëpinë e prindërve të mi për të më ndaluar që të endem duke bërtitur dhe goditur në gjoks gjatë orëve të gjumit.
Kur mbusha njëzet vjeç, isha akoma i vendosur të bëhesha aktor dhe vendosa të shkoja në qytetin e madh. Në bagazhin tim përfshiva: kostumin e supermenit, i cili në atë moshë tashmë më përshtatej si gjëja e vërtetë; Veshja e ashpër e Tarzanit; maskën e El Zorro dhe kostumin e tij të zi që, në mungesë të një pelerine të përputhshme, të kombinuara me atë të kuqe të Superman.
Unë u largova nga shtëpia i veshur si Indiana Jones, me kamxhikun të ngjitur në brez dhe me bindjen time të vendosur për të arritur majat e kinemasë. Nga kopshti, një kapiten i moshuar Thunder më tha lamtumirë me sy të trishtuar ndërsa hipa në autobus.
U regjistrova në shumë teste, mijëra prej tyre, derisa më në fund erdhi mundësia për të bërë ëndrrën time realitet.
Siç ndodhi në qytet, tani filmat e mi shfaqen edhe gjatë natës, por në teatrot plot me një publik entuziast me rolet e mia si El Zorro, Indiana Jones ose Superman X.