Fraza e gënjyer "Më duhet të shkruaj një libër" tregon një vizion të asaj që është jetuar si një përvojë unike. Diçka për të cilën dëshmia e thjeshtë e zezë në të bardhë do t'i bënte vetë perënditë e Olimpit të dridheshin. Pastaj është ajo fraza tjetër e "Çdo ditë që filloj të shkruaj një roman" dhe pastaj ai që dridhet është Stephen King të ballafaquar me idenë rrëqethëse për të konkurruar me disa shkrimtarë të improvizuar, por të lavdishëm si ne ...
Por askush nuk mendon aq lehtë për të shkruar një ese. Sepse sendi ka thelbin e tij. Më shumë se gjithçka sepse Pjesë të një eseje Ata shkojnë shumë më tepër sesa një fillim ndihmues, një nyjë pak a shumë e suksesshme dhe një përfundim i zoti me të cilin të fitojnë lexuesin në detyrë.
Para së gjithash, ju duhet të keni një ide të pjekur mirë për një temë, në një fushë ose biznes me interesin ose njohuritë tona. Sepse ne të gjithë dimë të endemi derisa të endemi në kufijtë e delirit. Asgjë nuk ka të bëjë me dozat e mëdha të kërkimit, qasjes dhe disertacionit që kërkon një ese për të kontribuar në çështjen në fjalë.
Shkathtësia më e madhe mund të prishë një ese pretenduese dhe erudite. Sepse askush nuk këmbëngul që eseja duhet të jetë informative, vetëm nëse nuk është kështu, puna reduktohet në njohuritë e atyre që tashmë e dinë për temën dhe në këtë rast e gjithë fuqia ndriçuese e esesë së mirë mbetet në një zjarr të egër.
Thelbi i esesë së mirë
Duke hyrë në çështjen e asaj "si" për të shkruar një ese, duhet të jetë e qartë se gjithçka mund të jetë një subjekt testimi. Nën maskën e gjërave të parëndësishme, çdo shfaqje, hobi, dashuri apo edhe filia apo fobi jonë na lejon të thellohemi në natyrën e aspektit mbi të cilin "provojmë".
Gjëja themelore nuk është të rrëmbehemi nga shpërthimi i transmetimit të gjithçkaje që dimë. Në radhë të parë, është e nevojshme të dokumentoni mirë, të teorizoni, të dalloni me të tjerët, të kërkoni sintezë dhe kështu të ushqeni atë libër që kap realitetin më transcendent të diçkaje për interpretim të mëvonshëm.
Pjesa më interesante e esesë është ajo ekuilibri midis objektivitetit dhe profileve të tij të përhapura nga perceptimi i njeriut. Sepse në pragun midis të dy vizioneve na lejohet zhvillimi më i këndshëm i ideve tona. Argumentimi ynë, pasi të jetë dhënë informacioni i mëparshëm, fiton vlerën e argumentit më të mirë, mbrojtjes më të mirë, argumentit që pushton në mënyrë që idetë tona të fundosen.
Në fund, mbetja e esesë që ne jemi në gjendje të shkruajmë nuk do të mësojë një lëndë. Përmbledhja e realitetit dhe mendimit rreth atij realiteti, veprimtarie, detyre, shkence ..., u jep eseve një karakter të një lloji të ri me të cilin të shtohet arkitektura e mendimit. Falë esesë, autorët e rinj do të plotësojnë për të përfunduar duke strukturuar imagjinatën më të sofistikuar mbi të cilën do të kompozojnë shkencën, zakonet apo edhe fenë.