Ka shkrimtarë për të cilët ajo që ndodh në botë ka një ritëm të ndryshëm, një gjatësi vale shumë të ndryshme nga frekuenca e të cilëve përshtypjet dhe perceptimet plotësuese përfundojnë duke na arritur. Xhulio Llamazares Fromshtë nga ajo gjykatë narratorësh që kalojnë në mënyrë tangjenciale përmes një realizmi lirik sapo na spërkasin nga përralla.
Këto janë ditë të çuditshme dhe strehimi në letërsinë e autorëve si Llamazares të paktën mund të na shërbejë për të na afruar me atë që tashmë ishte afër për të rimenduar atë afërsi nga burime gjithnjë pasuruese dhe shpresëdhënëse.
Në Mars 2020, ditë para se të mbyllej e gjithë Spanja, autori u vendos me familjen e tij në një shtëpi të vendosur në Sierra de los Lagares, pranë Trujillo, në Extremadura. Aty ishin, si personazhet e Dekameroni, mbajtur për tre muaj në një vend që u dha pranverën më të bukur që kanë jetuar ndonjëherë.
Gjatë asaj kohe, natyra, e ruajtur nga ndërhyrja njerëzore, ishte e mbushur me ngjyra të lehta, të ndritshme dhe kafshë të egra, pasi tragjedia e pandemisë u tërbua pa pushim. Dhe është se jeta, pavarësisht gjithçkaje, arrin të shpërthejë çarjet e realitetit, sado të ngushta që mund të jenë.
Në këtë libër ndërthuren dy gjuhë për të rrëfyer një pranverë sa të papritur aq edhe mizore dhe të bukur: atë të prozës sugjestionuese të Xhulio Llamazares dhe atë të bojërave uji ndjellëse të Konrad Laudenbacher, mik dhe fqinj i autorit. Edhe një herë, si gjithmonë, arti dhe letërsia duket se ofrojnë ngushëllim dhe një magji që përpiqet të ndalojë dhimbjen e botës. Pranvera u rifitua.