Disa shkrimtarë të romaneve të krimit janë bërë fenerët e fundit në një oqean plot me trillera krimi në dehje të plotë të hetimeve shkencore ose vrasësve serialë privatë. Romane si churros që janë më dredhi përballë një lexuesi lehtësisht të trembur sesa ofrojnë një vizion të shpirtrave më të këqij njerëzorë me interes edhe antropologjik.
Jean Christophe Grangé i përket atij grupi të zgjedhur që dinjitet zhanrin noir si diçka më shumë se argëtim i pastër morbid. Një mori autorësh aktualë ku do të ishin edhe ata Fituesi i Pemës, Pierre Lemaitre o Markaris (çuditërisht të gjithë evropianët…). Secila prej tyre, secila me paragjykimet e tyre të komplotit më të prirur ndaj policisë, psikologjike apo sociologjike, e bëjnë noirin një hapësirë leximi me reflektime të qarta në pasqyrën kiaroskuro të botës.
Dhe megjithëse Granzhi nuk është krijuesi më plangprishës i tregimeve, ai na paraqet, kur hyn në venën e tij krijuese, komplote të lëngshme deri në gjigande. Sepse herë pas here doni t'i nënshtroheni një menuje të shijshme në tryezën e kriminelëve të aftë për t'ju afruar në mes të darkës për t'ju treguar arsyet e vrasjes dhe për t'ju ftuar të zbuloni sekretet e tyre.
Mënjanë alegoritë, trillimet e Grange mund të jenë pak a shumë të përgjakshme. Çështja është ta trajtojmë të gjithën si një histori çuditërisht empatike ndaj kriminelit. Sepse të dallosh vrasësin duke bërë keqbërjet e tij pa iu afruar motiveve të tij dhe të presësh që laboratori në detyrë të përcaktojë fajin dhe modus operandi, tashmë po humbet hirin e tij...
3 romanet më të rekomanduara nga Jean Christophe Grangé
Vdekja në Rajhun e Tretë
Fillojmë me një thriller historik. Dhe përkundër faktit se skenari na tingëllon i çuditshëm, mënyra e afrimit të komplotit nuk ka asgjë të përsëritur... Nazizmi është sot paradigma e marrëzisë më të keqe njerëzore. Por përtej botës që rri pezull në hijet e saj, ka personazhe që dinë të lëvizin si kameleonët e errët të aftë për mutacionet më të tmerrshme.
Berlin, në prag të Luftës së Dytë Botërore. Gratë me fat të zyrtarëve të lartë të regjimit nazist mblidhen për të pirë shampanjë në Hotel Adlon. Kur ata fillojnë të dalin të vrarë tmerrësisht në brigjet e lumit Spree ose pranë liqeneve, policia e vuri çështjen në duart e tre individëve unikë: Franz Beewen, një polici brutal dhe i pamëshirshëm i Gestapos; Mina von Hassel, një psikiatër prestigjioze dhe Simon Kraus, psikoanalisti që trajtonte viktimat.
Me gjithçka kundër tyre, ky grup duhet të ndjekë gjurmët e Përbindëshit dhe të zbulojë një të vërtetë të padyshuar. Sepse e keqja shpesh fshihet pas fasadave më të papritura.
Pasagjeri
"Unë nuk jam një vrasës." Është shënimi i shkruar me dorë që Anaïs Chatelet gjeti në zyrën e saj në policinë gjyqësore në Bordeaux. Tani asgjë nuk shtohet në hetim. Pak ditë më parë, në stacionin e trenit, ishte gjetur kufoma e zhveshur e një të riu me kokën e një demi të ngulitur në të. Një rikrijim makabër i Minotaurit.
Menjëherë pas kësaj, Anaïs u takua me psikiatrin Mathias Freire për ta pyetur për një nga pacientët e tij në spital. Një burrë misterioz të cilin Mathias e kishte diagnostikuar si "fugë disociative": një lloj amnezie në të cilën i sëmuri krijon një identitet tjetër për veten.
Që nga ai moment Anaïs dhe Mathias janë zhytur në një rast labirint. Ata e dinë vetëm se dikush ka vrarë për një kohë të gjatë, duke kopjuar çdo herë një mit nga Antikiteti. Çelësi për ta gjetur atë është në mendjen e një njeriu që ka harruar se kush ishte.
Origjina e së keqes
Me këtë titull, që vetë Joel diker i përdorur si një vepër enigmatike nga e cila mund të nxirret me serialin e tij nga shkrimtari Harry Quebert, ai tregon atë mikrob që çdo shkrimtar i romaneve kriminale duhet ta konsiderojë si Big Bang. Tundimi i djallit, pjesa thelbësore e ekuilibrit mes moralit dhe ogurzezës që çdo qenie njerëzore e rregullon për të mos u futur në dhunë dhe hakmarrje si argument. Vetëm se disa nuk aplikojnë filtra dhe përfundojnë duke lulëzuar nga ajo mbirje drejt njeriut si një krijim monstruoz. Dhe mikrobi është gjithmonë në fëmijëri dhe pamja e tij naive.
Drejtori i një kori fëmijësh gjendet i vdekur në një kishë në rrethana të çuditshme. E vetmja e dhënë pranë trupit të tij është gjurma e një fëmije. Ata janë fëmijë. Ata kanë pastërtinë e diamanteve më të përsosur. Asnjë hije. Pa prerje. Nuk ka të meta. Por pastërtia e tij është e njëjtë me atë të së Keqes.
Kufoma e drejtorit të një kori fëmijësh është shfaqur në rrethana të çuditshme dhe askush nuk është në gjendje të përcaktojë shkaqet e vdekjes së tij. E vetmja e dhënë që ka policia është një gjurmë e gjetur pranë trupit. Është gjurma e një gjurme të vogël, shumë të vogël... Një hetim plot me të dhëna shqetësuese që zhytet në anën më të errët të mendjes njerëzore, atë që shijon dhimbjen.
