Letërsia gjermane ka pasur gjithmonë një plejë interesante të shkrimtarëve të zhanreve shumë të ndryshme, me një mbizotërim të transmetuesve ekzistencialistë, me kontekstualizimet e tyre natyrore në rryma romantike, realiste, simbolike ose çfarëdo që është e përshtatshme në çdo periudhë historike.
Gjermanika duket se është e lidhur në çdo zhanër trillimi ose jo-trillimi me atë pikë epistemologjike drejt vetë konceptimit të qenies.
Mund të tingëllojë thellë, dhe është. Por virtyti i një shkrimtari të mirë qëndron në lënien e asaj mbetjeje pavarësisht nga fusha narrative në të cilën është e kufizuar. Nga Goethe dhe Schopenhauer, duke kaluar Nietzsche dhe duke arritur lart Hermann Hesse, Gunter Grass, ose pse jo Patrick Suskind o michael end.
Pra, analizoni më të mirën e Herta Muller Ajo supozon hyrjen në atë trashëgimi të thellë si një plagë e krijuesit nga zemra e një Evrope të nënshtruar një mori ulje -ngritjesh. Një trashëgimi me të cilën shkrimtarët u detyruan të veprojnë si kronikë.
Dhe në thelb Herta Müller është një kroniste e intrahistorive përqendruar pothuajse gjithmonë në Rumani, me kohët e saj të errëta, pajtimet e saj dhe gjithmonë përmes dëshmisë së njerëzve që përparojnë mes kaq shumë peripecive historike.
3 librat kryesorë të rekomanduar nga Herta Müller
Në ultësira
Zbulimi i shkrimtarit transcendental si një kronist i një kohe dhe një vendi si Rumania dhe që më në fund mund të ekstrapolohet në çdo vend që i nënshtrohet autoritarizmit.
Asgjë më e mirë se vizioni i një vajze për të hyrë në një botë mizore që ndonjëherë sublimohet në imagjinatën e tejmbushur dhe shpresëdhënëse të fëmijërisë. Gjëja më e keqe për një diktaturë është izolimi që ajo krijon përmes frikës. Shtë e qartë se përhapja e kësaj vepre në vitin 1982 i solli kritika të ashpra atij kur nuk censuronte drejtpërdrejt në vendin e tij.
Pasuria e përbërjes së tregimeve për përvojat e vajzës protagoniste dhe banorëve të një qyteti të vogël rumun, të heshtur dhe të ngarkuar me atë mjet që vetëm fëmijët mund të shprehin, siç është ai që pa mbretin lakuriq, dhe nën mbrojtjen e të cilit të rriturit bëhuni mizor, i aftë për çdo gjë.
Bisha e zemrës
Një metaforë shumë vizuale e frikës që kapërcen emocionet dhe madje bëhet e brendshme. Pika e kthesës së kësaj historie shënohet nga vdekja e Lolës, e cila përfundimisht i nënshtrohet ndjenjës së mjerueshme shtypëse të diktaturës.
Vetëm se vetëvrasja e tij përfundon duke shërbyer si një nxitje për miqtë e tij që të komplotojnë për të mos iu nënshtruar bishës, pa i lejuar ata të folezojnë në to me të njëjtën pashpresë përfundimtare.
Nga perspektiva e të rinjve, mund të shihet i gjithë korrupsioni i institucionalizuar i regjimit të Çausheskut, me arbitraritetin e tij dhe mosrespektimin e të gjitha të drejtave të njeriut. Vetëm ata, të rinjtë, mund t’i shpëtojnë grackës së një status quo -je mbytëse.
Leshi i dhelprës
Çdo gjë e keqe përfundon në një moment. Diktatura e Çausheskut e la vendin e tij një shkretëtirë sociale, morale dhe ekonomike. Në këtë roman ne fokusohemi në ditët e tij të fundit, në momentet e fundit të një diktature që po i vinte fundi. Por në afërsi të lirisë nuk gjejmë asnjë lehtësim nga çlirimi.
Në një spërkatje të vazhdueshme skenarësh na paraqitet fuqia e tentakulave të gjata të frikës së institucionalizuar, të bëra thuajse fe.
Disa sepse shikojnë rënien e tij në hijen dhe përfitimin e regjimit dhe të tjerët sepse nuk e dinë se çfarë mund të bëhet me një jetë të çliruar nga zinxhirët. Si përmbledhje, ajo që u përjetua në ato ditë para përfundimit të tragjedisë politike, asgjë nuk duket të tregojë ndjenja të mira, duke u ngjasuar më shumë me qasjen e ngadaltë në humnerën e qenieve të tjetërsuara.
