Po për Boris Izaguirre të dalësh lakuriq para publikut nuk është aq e re. Kush tjetër që më së paku e kujton atë duke u çliruar nga pantallonat me atë pikë të shkeljes që ky autor ka treguar gjithmonë.
Por marrja lakuriq si metaforë nuk ka qenë kurrë aq e plotë sa deri më tani, me publikimin e këtij libri me diçka më shumë se ngjyrime autobiografike.
Sepse ajo që rrëfen Boris në këtë libër mbulon nga zanafilla e kohës së tij e deri më sot, rreptësisht kronologjikisht, por edhe emocionalisht dhe profesionalisht.
Vetë personazhi i Boris Izaguirre është i përbërë nga ajo llojllojshmëria e autentikes, e paturpës, e humorit dhe e thellësisë kur luan.
Në këtë libër gjejmë arsyet e përzierjes, për konfigurimin e personit dhe personazhit, i cili, në një mënyrë kaq të veçantë, bën një tërësi pa palosje edhe në kontradiktat natyrore të qenies njerëzore.
Thellë -thellë, Boris e di se ishte me fat që kishte lindur në djepin me të cilin kishte lindur. Më shumë se çdo gjë sepse, në krahasim me atë që shumë të tjerë mund të mendonin në atë kohë, homoseksualiteti i tij erdhi si standard, nuk ka të bëjë me idenë e ngathët që prindërit e liruar mund të çojnë në një fëmijë të seksualitetit të pakicës (ose diçka e tillë, Zoti e di se çfarë mendjet që mendojnë do të strehojnë për natyrën dhe fatet e të tjerëve ...)
Boris na tregon për ta, për prindërit e tyre. Belén, balerini i famshëm dhe Rodolfo, regjisor. Falë tyre, jeta e tij përbëhet nga ajo shkëlqim i celuloidit dhe nga dritat në skenë ... Si mund ta mos e shohë botën si atë tragjikomedinë në të cilën të jetuarit është një rol për tu interpretuar dhe dinjitoz?
Por përballë mendjeve të ngathëta të përmendura më lart, e vërteta është se veçanërisht nënës së tij Belén iu desh të vepronte si ajo mbrojtja e parë mbrojtëse kundër një bote të vendosur për të vënë në dukje dallimet për t'i trajtuar ato si anomali të urryera në ideraritë e saj të sëmura.
Përtej përvojave të tij aq të lidhura ngushtë me prindërit e tij, Boris na tregon edhe për hapat e tij të parë në gjithçka, në dashuri dhe seks, me kujtime të pafat të përfshira; të fazës së tij si redaktor dhe të mbërritjes së tij në Spanjë; për kohën e tij të shkëlqyer në televizion, ndërsa përvijoi sulmin e tij ndaj letërsisë; e shumë përvojave dhe përshtypjeve për atë botë pasionante që Boris mban në vështrimin e tij të thjeshtë.
Një roman interesant, sepse, siç ndodh me të gjithë ne, kujtimet tona po përbëjnë atë roman të botës subjektive në të cilën jetojmë.
Tani mund ta blini romanin Mot me stuhi, Libri i ri i Boris Izaguirre, këtu: