Kur dikush pëlqen Nikolla butler ai nisi të shkruajë një nga ato historitë e jetës, në të cilën ne i njohim personazhet që nga foshnjëria e tyre deri në pjekurinë e plotë, ai rrezikonte natyrshëm të binte në naivë përsa i përket tregimit të parë të moshave të fëmijërisë.
Por e vërteta është se takimi me Nelsonin e përpiktë, aq perfeksionist saqë është i ashpër dhe i neveritshëm për pothuajse të gjithë djemtë e tjerë, dhe Jonathan, i cili duhet të jetë antagonisti i tij për shkak të aureolës së tij të popullaritetit dhe admirimit, është emocional pa një sentimentalizëm të lehtë. Të dy ndajnë kampin veror dhe nga pozicionet e tyre të polarizuara përsa i përket statusit ata përfundojnë duke gjetur magnetizmin e së kundërtës.
Ndoshta në fillim ishte vetëm një çështje mëshire nga ana e Jonathanit, por ajo që rezulton në fund e kapërcen qasjen e parë ndaj të vegjëlve të poshtëruar nga një perëndi e vogël e fëmijërisë. Ajo verë e vitit 1962 çoi në një shans dhe miqësi.
Të rritesh është pak të mohosh atë që ishe, atë që mendoje dhe atë që shpresoje të bëhesh. E ardhmja e djemve na paraqitet me skajet e saj, me momentet e saj të zhgënjimit ekstrem, me dhunën e kontradiktave dhe prishjen e mbrojtjeve me të cilat arrini t’i mbijetoni atij mohimi të fëmijës që keni qenë.
Nga Nelson dhe Jonathan, jeta vazhdon të shtrihet në mënyrë enigmatike tek brezat e rinj ... Ne lamë shekullin e XNUMX -të dhe arritëm në shekullin e XNUMX -të. Perspektiva të reja pasi jeta hap shtigje të reja. Dhe gjithmonë, në mënyrë të fshehtë, si në atë jetik ashtu edhe në atë thjesht narrativ, fija e miqësisë po lëviz, e atij iluzioni që në fëmijëri ishte i plotë dhe tek i cili ne gjithmonë duam të kthehemi ...
Tani mund ta blini romanin Zemrat e njerëzve, Romani i ri i Nickolas Butler, këtu: