Vdekja denatyrohet kur nuk është dalja e duhur nga vendi i ngjarjes. Sepse largimi nga kjo botë fshin të gjitha gjurmët e kujtesës. Ajo që nuk është kurrë krejtësisht e natyrshme është vdekja e atij njeriu të dashur që ishte gjithmonë aty, aq më pak në një tragjedi të plotë. Humbjet më të papritura mund të na çojnë në kërkime sa të pamundura aq edhe të nevojshme. Sepse ajo që i shpëton arsyes, zakonit dhe zemrës ka nevojë edhe për ndonjë shpjegim apo kuptim. Dhe ka gjithmonë fjalë të pathëna që nuk përshtaten në ndarjen kohore që ishte. Këto janë fjalët që ia besojmë erës, nëse më në fund mund t'i shqiptojmë...
Kur Yui tridhjetë vjeçare humb nënën dhe vajzën e saj trevjeçare në një cunami, ajo fillon të matë kalimin e kohës që nga ajo kohë: gjithçka rrotullohet rreth 11 marsit 2011, kur vala e baticës shkatërroi Japoninë dhe dhimbja u mbulua. saj.
Një ditë ai dëgjon për një burrë që ka një kabinë telefonike të braktisur në kopshtin e tij, ku njerëzit vijnë nga e gjithë Japonia për të folur me ata që nuk janë më atje dhe për të gjetur paqen në pikëllim. Së shpejti, Yui bën pelegrinazhin e saj atje, por kur merr telefonin, ajo nuk gjen forcën për të thënë asnjë fjalë të vetme. Më pas ajo takohet me Takeshin, një mjek, vajza katërvjeçare e të cilit ka pushuar së foluri pas vdekjes së nënës së saj dhe jeta e saj kthehet përmbys.
Tani mund ta blini romanin “Fjalët që ia besojmë erës”, të Laura Imai Messina, këtu:
