Pa dyshim, kinemaja është arti i shtatë falë djemve si Kubrick. Një regjisor që nuk mjaftohej me tregimin e një historie, por që hetonte mundësitë e pafundme të filmave të tij, nga rreptësisht narrativa në atë emocionale dhe psikologjike. Dhe ai e bëri atë përmes planeve, qasjeve, efekteve, fotografisë apo dialogëve. Sepse është e vërtetë që disa nga sukseset e tij më të mëdha në zhanre të ndryshme si Spartacus, Lolita apo edhe Radiance janë të bazuara në skenarë më të zakonshëm. Por Kubriku më i njohur është zbuluar në një lloj tjetër filmash më metakinematikë, mund të themi.
Të jesh avangardë nuk është e lehtë pothuajse në çdo disiplinë. Çështja ka diçka të krijimtarisë së çrregullt, kreativitetit dhe gjenialitetit përpara ideve dhe strukturave. Unë supozoj se kuptohet një racë që na shfaqet me hapa të mëdhenj. Në hapin e një projekti gjenial që përfundon duke dhënë fryte, duke i lënë në harresë të tjerët që mund të hidheshin për të mos kontribuar asgjë në atë drejtim të rrezikshëm të evolucionit të vazhdueshëm drejt shtigjeve të reja.
Por ja si gjen vulë mes të mëdhenjve. Nuk mund ta imagjinonim Kubrikun të filmonte një serial apo t'i nënshtrohej diktateve të ndonjë filmografie të zhanrit më të njohur, Kubrick hulumtoi rrugë të reja që të mund t'i shohim më në fund veprat e tij edhe sot me dozat maksimale të befasisë dhe aktualitetit. Diçka si paradoksi i të folurit për klasikët e filmit gjithmonë në krye.
Top 3 filmat më të mirë të Stanley Kubrick
2001. Një Odisea Hapësinore
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Kohët e fundit po flisja me një mik për filmat më të mirë nga trillim shkencor mbi hapësirë. Ne përfunduam duke iu dorëzuar "Interstellar" më të fundit të Christopher Nolan dhe Odisea e Kubrick si më të dalluarit në një luftë të vështirë për të qenë padyshim më të mirët.
Dhe është e vërtetë që sot Odisea mund të nënvlerësohet për shkak të kufizimeve të efekteve speciale të momentit. Por pa dyshim është ajo kryevepra plot me ide shqetësuese për paradokset hapësirë-kohë, krimba që arrin të arrijë vlerën e romanit nga Arthur C. Clarke në komplot, por që e kapërcen atë me vizionin e tij tronditës antropologjik të tejmbushur me pezullim për ekzistencën tonë.
Nuk u nxitua për të hyrë në atë agim të njeriut nga monoliti i aftë për të zgjuar shkëndijën, ndryshimin. Na duhet gjithashtu kohë për të zbuluar astronautin e humbur në dhomën e tij të bardhë bërthamore, të lënë në duart e tij, duke u plakur në mënyrë paqësore në atë vend të çuditshëm si një alegori e vdekjes më transhendente të paraqitur ndonjëherë. Një film magnetik që kërkon një introspeksion të caktuar paralel nga shikuesi. Nuk është gjithmonë dita më e mirë për ta parë. Por kur njeriu është gati, me atë kohë shtesë që na mohohet çdo ditë e më shumë në filma, seriale apo libra, përfundon duke shijuar një eksperiencë që shkon përtej kinematografisë.
Një portokall i orës
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Nëse Tarantino sot bën një justifikim dhune dhe madje një komplot filigran për të natyralizuar një nga shtysat më të domosdoshme të tërhequra nga repertori njerëzor në sferën sociale, Kubrick shpesh thellohej në atë ndjesi anarkike të dhunës si një kanal shprehjeje të egos.
Është e vërtetë që në rastin e kësaj historie, të fiksionalizuar më parë nga Anthony BurgessPadyshim, patologjia shënon atë shije nihiliste, atë armiqësi ndaj të tjerëve që nuk gjen më shumë kuptim se sa ai i një analize psikiatrike që tregon distopianin e shoqërisë sonë gjithnjë e më individualiste. Duhet mbajtur mend se filmi është projektuar në vitet 90 nga vitet 60. Dhe duke qenë se çdo krijues skanon horizontin me atë fatalizëm që të çon në apokalips të paktën, asgjë tjetër nuk mund të pritej.
Çështja është të vëzhgosh te Aleksi, protagonistin dhe udhëheqësin e bandës së tij, atë qenie njerëzore të shkarkuar nga ndërgjegjja. Dhe prej andej konsiderojmë mundësitë që çekuilibri, ndërgjegjja e trazuar apo çfarëdo qoftë ajo që e lëviz të mund të “ridrejtohet” drejt idesë së një qytetari të mirë. Në tentativë qëndron ekzistenca e një filmi që na jep të dridhura, që na shqetëson, por që konformohet si një ecje drejt ferrit më të keq të vullnetit njerëzor kur kanalizohet drejt së keqes së rehatshme dhe shkatërrimit të saj paralel.
Xhaketa metalike
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Ai këtu pushka ime, këtu pistoleta ime! Imazhi i rekrutit të ngathët që është jashtë kontrollit në banjë. Poshtërsitë përtej imazhit tipik spartan. Imazhet zyrtare të Luftës së Vietnamit gjithmonë kërkonin të lanin imazhin e ushtarëve të saj të nderuar që përpiqeshin të çlironin botën.
Kubrick ngre çështjen e organizimit ushtarak dhe sjelljen e ushtarëve në luftë pasi ata janë trajnuar për nënvlerësimin e jetës. Mes poshtërimeve, nofkave dhe sanbenitos, ata ushtarë vijnë në front të aftë për çdo gjë. Armiku është kushdo dhe këmbëza mund të shkrehet lehtë kur nuk ka më skrupuj.
Në fund, përtej vështrimit të mijëra metrave që i ka mbetur çdo ushtari që ka mundur të shohë nga afër tmerret, shpirti mund të durojë të vazhdojë të gjuajë pa dallim. Sepse e vetmja gjë që ka rëndësi është të qëndrosh gjallë.
2 komente në "3 filmat më të mirë të Stanley Kubrick"