Për meritë të Regjisori australian Peter Weir gjejmë një grusht filmash të mrekullueshëm që për fat të keq janë shpërndarë në një mënyrë shumë të përpiktë. Duke injoruar arsyet pse Weir nuk mori më shumë drejtime në produksionet me etiketën e tij të veçantë fituese të Oskarit në disa raste. Ndoshta bëhet fjalë për një ndryshueshmëri të komplotit për të cilin nuk ka zgjidhje tjetër veçse të mendosh për llojin në kërkim të skenarit më të saktë që bëhet i shijshëm.
Megjithatë, më shumë se një duzinë filmash artistikë e shoqërojnë atë në grumbullin e tij të mirë të dekadave prapa kamerave. Dhe pa qenë asnjë nga filmat e tij të shquar për ndonjë shenjë dalluese të realizuar në Weir për sa i përket pamjes, fotografisë apo ngjyrave, është pikërisht mjeshtëria e tij e përpiktë dhe rëndësia e burimeve në shërbim të komplotit që i bëjnë filmat e tij të suksesshëm. Asgjë më e mirë se ajo dorëzim, ai lloj vetëflijimi i egos për veprën, për t'u siguruar që të bëni më të mirën për filmin. Në ekstreme që variojnë nga mjedisi, dialogët dhe sigurisht personazhet më të përshtatshme.
Top 3 filmat më të mirë të Peter Weir
Shfaqja e Trumanit
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:I akuzuar si një personazh historik brenda dhe jashtë filmave, Jim Carrey ishte stereotipi i përsosur për t'u bërë ai Truman që jeton jetën e tij duke mos ditur atë që ka pas tij. Ajo ide e çuditshme ose më mirë paranojake e një lloj plani të konceptuar në ndërgjegjen tonë, bën që çdo gjë të duket e tepruar ndonjëherë. Kjo është ajo për të cilën ky film flet mes humorit të një reality show të pamëshirshëm dhe asaj sociologjike rreth nocionit të lirisë individuale, të vullnetit të lirë...
Carrey merret, mes humorit dhe hutimit, duke na bërë të jetojmë në botën e tij joreale plot me alegori dhe metafora për atë që ndodh këtu jashtë, në anën tjetër të të gjitha trillimeve. Frika e fëmijës që ngjitet pas burrit të paaftë për të lënë atë që ishte gjithmonë shtëpia e tij dhe rrethanat kërcitëse që e bëjnë botën e tij të largohet nga binarët.
Sepse pak nga pak të gjithë po bien në gënjeshtër. Nga gruaja e tij tek nëna e tij. Edhe ai shoku më i mirë që nuk do ta tradhtonte kurrë dhe duke arritur një katarsis delirant me rishfaqjen e gabuar të babait të tij të ndjerë në mes të fazës së jetës së tij.
Truman nga njëra anë. Por nga ana jonë shija për të vëzhguar të tjerët për të pështyrë të gjitha llojet e gjykimeve përmbledhëse. Marrëzia e televizionit, përmbajtja e shpejtë, parendesia e asaj që ndodh dhe na thuhet në televizion si tragjedi të ditëve tona...
Zëri i zotit të tij. Drejtori i Reality duke u thënë personazheve atë që ata kanë për t'i thënë Trumanit në çdo kohë. Dhe reklama subkoshiencë, si kur gruaja e Truman shikon në kamerë dhe përpiqet të na shesë thika kuzhine super të mprehta. Një film gazmor por edhe magjepsës nga shumë këndvështrime të tjera.
Poetët e vdekur shoqëria
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:E kuptoj që shumë fansa të Peter Weir e konsiderojnë gabim ta vendosin këtë film në vend të dytë. Por të tilla janë shijet. Për mua, Truman, duke qenë një film argëtues në thelb, ka shumë shikime të tjera që na bëjnë të lëvizim midis realitetit dhe trillimit pikërisht në drejtimin e kundërt në të cilin bën personazhi. Duke u konverguar në atë derë ku ai thotë lamtumirë dhe mbërrijmë.
Por duke u rikthyer te klubi, ne po flasim për një film që për herë të parë trajtoi dilemën e sistemit arsimor si treni që ulëritës pak para se të dilte nga shinat (ndoshta tashmë e ka bërë këtë duke pasur parasysh palëvizshmërinë themelore të pothuajse të gjitha sistemeve arsimore, më shumë të interesuar për indoktrinimin sesa për trajnimin më njerëzor).
Sepse po, të rinjtë duhet të arsimohen. Vetëm ndoshta në momentin kur ata kanë më shumë nevojë për të fituar atë autonomi, atë vullnet që mund t'i bënte njerëz të lirë në moshë madhore, sistemi arsimor vuan nga një uniformitet i pamundur, nga një qasje krejtësisht pasive.
Ne te gjithe e dime. Të gjithë e supozojmë. Ne sakrifikojmë pjesën më të madhe të të rinjve me kënaqësinë e thjeshtë të trurit në detyrë që merr një 10 dhe që përmbush të gjitha përpjekjet e mësimdhënies. Mjaft arritje, një burrë apo një grua mjaft e suksesshme për të ardhmen...
Profesori i paharrueshëm John Keating tërhiqet nga dhurata për ta ushtruar atë, si mësues. Sepse në rastin më të keq është se mësues duhet të jetë vetëm ai që ka dhuntinë për të qenë. Por një opozitë është shumë më e dobishme për të dhënë një pozicion mësuesi ... sigurisht që është, ku përfundon ...
Çështja ka mbetur paksa kritike për mua. Por është pikërisht për shkak të kujtimit të këtij filmi që vuri në dukje idenë e liderit, të rriturit empatik, mësuesit të çmendur sa të besonte në të gjithë nxënësit e tij të mbushur me vullnet dhe të bërtiturat oh kapiten, kapiteni im.
Dëshmitar i vetëm
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Për të bërë një film suspens, një thriller noir, Weir zgjodhi një komplot edhe më të ndërlikuar me rolin e fëmijës që vëzhgon krimin. Një djalë i quajtur Samuel nga një komunitet Amish i cili, i mbyllur në tualetin e një banjoje karburanti, është dëshmitar i një vrasjeje gjakftohtë.
Vetëm se vdekja ka pak rastësi. Shumë gjëra të lira për një inspektor të quajtur John Book, i ngarkuar për të zbuluar se çfarë ndodhi në atë aferë të errët, ku një oficer policie përfundon duke u "hequr nga rruga".
Dhe vetëm ai, ai fëmijë i pambrojtur, mund t'i sqarojë diçka Gjonit. Vetëm hetimi i krijesës e vë atë në rrezik të qartë sepse ka shumë që nuk duan që ai të thotë asgjë që mund të ketë parë ose dëgjuar. Duke përfituar nga situata, i afrohemi një grupi Amish ku gjithçka po ndodh në një mënyrë më mbresëlënëse midis fshehtësisë së disave dhe interesit të papërmbajtshëm të të tjerëve për të hequr qafe edhe fëmijën...
1 koment në "3 filmat më të mirë të Peter Weir"