Më duhej të filloja këtë seksion të ri të faqes sime muzikore me Enrique Bunbury. Pjesërisht sepse më pëlqejnë projektet që ai ndërmerr. Gjithashtu sepse jam nga vendlindja ime Zaragoza. Dhe së treti sepse me të gjithçka është zbulim në një proces natyror të evolucionit jetësor dhe krijues.
Nëse të jesh artist është një angazhim ndaj asaj që bën dhe asaj që dëshiron të jesh, përtej tregjeve dhe shijeve kalimtare për një refren tërheqës, atëherë pa dyshim Bunbury është një nga më autentikët që mund të gjesh (në Spanjë së bashku me Joaquin Sabina, Leiva dhe pak tjetër).
Sukseset dhe dështimet janë për ata që kërkojnë pushtimin e shpejtë të tregut të tyre. Çdo gjë tjetër, gjithçka që bën Bunbury është thjesht eksplorim. Avantazhi i madh është atëherë dorëzimi vetëm dhe ekskluzivisht në kreativitet. Kushdo që i pëlqen i pëlqen. Edhe pse, sigurisht, gjithmonë duke kërkuar për gjithnjë e më shumë njerëz që ta pëlqejnë atë. Një pushtim dëgjimor që mund të mos arrijë gjithmonë në audicionin e parë, por që përfundon duke i dhënë më shumë peshë muzikës, kur refreni i lehtë fshihet për të mos u kthyer më dhe thelbi i muzikës së mirë mbetet.
Si gjithmonë për urrejtësit, të ofenduarit, puristët dhe të tjerët, është një përzgjedhje subjektive. Bazuar, po, në një audicion shterues të veprës së Bunbury-t të pashtershëm...
10 këngët më të mira nga Enrique Bunbury
E gjithë botës
Një baladë perfekte që Raphaeli e hodhi poshtë për repertorin e tij. Dhe e vërteta është se është një nga emblemat më të mëdha të Bunbury. Si një pasqyrim besnik i shpirtit të muzikantit (jo i ndonjë muzikanti, por i atij që Enrique përfaqëson dhe kërkimit të tij të vazhdueshëm) dhe si një mall i largët i çdo shpirti njerëzor në kërkim të aventurës më transhendente të jetës.
Zonja Blu
Përzierje sintetizatorësh dhe kitarash që të kujtojnë Bowie në substancë dhe formë. Sepse nëse Bowie bërtiste me Starman-in e tij, Bunbury bëri të njëjtën gjë me njeriun e tij melankolik në bordin e anijes së fundit që la këtë planet blu.
shkëndija e duhur
Ajo baladë e sjellë nga kohërat heroike dhe që vazhdon të tingëllojë në kohën e duhur si kurrë. Ai donte të kishte zgjedhur vetëm këngët solo të Bunbury. Por është e pamundur të mos përmendet kjo kryevepër rock më baladero. Kërkimi për atë shkëndijë që ndriçon gjithçka.
sepse gjërat ndryshojnë
Për këtë arsye kërkohen sfida të reja dhe ne ecim drejt horizonteve të reja. Sepse gjërat ndryshojnë dhe nuk mund të ftojnë më shumë se një optimizëm të domosdoshëm të shkëputur nga gjithë nostalgjia e kaluar. Duke kapërcyer dhimbjet dhe, pavarësisht nga bukuria melankolike që Johnny Cash këndoi në "I lënduar“Si një temë paralele me këtë, rritja duhet të jetë qesharake.
Jashtë vendit
I huaji mëson dyfish sepse heq qafe etnocentrizmin e zakontë duke u veshur me zakonet e reja. Asnjë turizëm, vetëm udhëtimi i zhveshur nga parashikimet dhe rrugët e studiuara. Diçka që Bunbury e mësoi tashmë nga Héroes del Silencio. Nga shpirti i tij udhëtues vjen kjo këngë me ajra mesdhetare të aftë për të na lëvizur nëpër botë si Uliksi në udhëtime të pamundura.
Infinito
Dashuria dhe thyerja e zemrës janë të njëjta. Të paktën kur këndohen në një baladë mitike si kjo e përfunduar me tinguj hipnotikë drejt zhvillimit më romantik të komplotit. Dashuria e mposhtur nga konsumimi i kënduar si mundësia e humbur, si historia që nuk do të jetë më dhe madje dënimi i mensave dhe vdekjes, nëse vjen, si e vetmja mënyrë për të rindërtuar rrugën e humbur drejt asaj pafundësie.
Alicia
Kur dëgjon Bunbury të flasë për "Radical Sonora" të tij, nuk duket se është albumi më i vlerësuar nga autori i tij. Por ky bir bastard ka tema shpërthyese, ndërprerëse midis elektronikës dhe kërkimit të tingujve nga këtu dhe atje.
Dhe Alicia ishte emblema e atij albumi me të cilin Bunbury zhbëri botën e tij dhe rindërtoi veten nga rrënojat, me zhurmën e tij si një britmë e saktë ndaj të gjitha llojeve të tingujve në eksplorim.
Shpëtimi
Secili zgjedh se kush mund të paguajë shpërblimin e tij. Vetëm se jo të gjithë janë të gatshëm të marrin përsipër me çfarë çmimi. Midis qëndrueshmërisë dhe vetëflijimit, duart e mira që marrin mbetjet e asaj që ishim, përfundojnë duke paguar atë që vlejmë kur gjithçka është kthyer.
Të burgosurit
Ndonjëherë shkëlqimi shkëlqen nga e thjeshta. Një kompozim për kitarë të vetmuar dhe zemra të buta. Sigurisht me një prekje romantizmi përtej asaj që do të thotë romantizëm sot në duart e stileve muzikore që shkatërrojnë gjithçka. Një kompozim i vogël me atë kërcitjen e telave të kitarës si gozhdë të ngjitur pas shpirtit.
Mendoj
Kënga më e mirë në një album "Pritjet" që ka shumë momente magjike. Albumi tipik në të cilin prezantohesh me çdo dëgjim të ri, duke zbuluar nuanca strikte muzikore që në të njëjtën kohë prekin emocione të reja.