Deformimi profesional është ndonjëherë i mrekullueshëm. Me libër më fol butëNe të gjithë mendojmë, me të drejtë për mendimin tim, për programin radio Hablar por Hablar që autori Macarena Berlin na paraqet në agim.
Dhe unë përmend deformimin profesional sepse Pita, protagonistja e këtij romani, na shfaqet në gjysmë të rrugës midis rolit të saj si drejtoreshë e një programi radio dhe kandidimit të saj për ndërhyrje spontane në një program radioje në agim.
Pita mund të jetë një nga ato zëra që Macarena lejon të flasë, për të komunikuar, për të transmetuar në valët e ajrit atë që ndodh me një jetë që nuk duket më e tij, që i shpëton nga duart. Kjo rrethanë tmerron Pitën, pasi na ndodh të gjithëve që zbulojmë se si timoni merr një drejtim të paparashikuar gjatë destinacionit tonë të planifikuar.
Boshllëku, frika e atyre vandalizmit më shumë se të mundshëm të fatit tejkalohet sa të mundet kur të ndodhë. Pita është një grua e plotë, në aspektin e saj më social. Por zgavra e brendshme është gjithmonë atje, duke pritur, duke pritur që një ndryshim i rrethanave të shfaqet plotësisht.
Nga Pita mësojmë se frika është e nevojshme. Ne kemi nevojë për një frikë të brendshme që na shtyn të kapërcejmë veten, që na ballafaqon me jetën. Përndryshe, në një jetë pa frikë të kapërcyer, mund të ketë një moment kur zbrazëtia ha gjithçka, madje edhe fatin.
Duket shumë e përshtatshme ta mbyllim këtë përmbledhje me një ide të lidhur, atë që Milan Kundera na e ngriti një libër tjetër ekzistencial, Lehtësia e padurueshme e Qenies:
"Njeriu kurrë nuk mund të dijë se çfarë duhet të dëshirojë, sepse ai jeton vetëm një jetë dhe nuk ka asnjë mënyrë për ta krahasuar atë me jetën e tij të mëparshme ose për ta ndryshuar atë në jetën e tij të mëvonshme. Nuk ka mundësi të verifikohet se cili nga vendimet është më i miri, sepse nuk ka krahasim. Burri i jeton të gjitha herën e parë dhe pa përgatitje. Sikur një aktor të kryente punën e tij pa asnjë lloj prove. Por çfarë vlere mund të ketë jeta nëse prova e parë për të jetuar është tashmë vetë jeta? Kjo është arsyeja pse jeta duket si një skicë. Por as një skicë nuk është fjala e saktë, sepse një skicë është gjithmonë një draft i diçkaje, përgatitja për një pikturë, ndërsa skica që është jeta jonë është një skicë për asgjë, një draft pa një pikturë.
Tani mund të blini Háblame bajito, librin më të fundit nga Macarena Berlin, këtu: