Gjeniu i keqkuptuar gjendet më shpesh në fusha të tjera krijuese larg letërsisë, siç është piktura ose muzika. E them sepse ndoshta në Giovanni papini le të kemi një Van Gogh. Në demonstrimin e dëshmisë gjeniale të Papinit ai bëri shumë përpjekje vetë Jorge Luis Borges, i cili shpejt pa në Papini pamjen e rrallë të zgjuarsisë pa shoshitjen e mundshme.
Askush më mirë se Papini për të kronikuar ditët e tij në mënyrën më të qartë dhe interesante, përtej përkatësive zhgënjyese politike dhe etiketave të menjëhershme.
Sepse përtej personazhit Papini, ne mund të gjejmë në veprën e tij shije shumë të ndryshme të gjurmës së ndryshueshme të shpirtit të talentuar mbi mediokritetin e mendimit dhe imagjinatës. Nga një qëllim kritik i maskuar si satirë, në një vullnet metafizik nga parodi ose një fushë mistike nga bindja ateiste.
Surprizuese për çdo lexues të çdo moshe. Avant-garde dikur dhe tani. Të humbasësh në bibliografinë e Papinit do të thotë të bësh një banjë me literaturë të re në ujërat e kristaltë të kthjelltësisë së një narratori të shquar.
Ai studioi për t'u bërë mësues, por punoi disa vjet para se të punonte në një bibliotekë, ku u rrethua me atë që i pëlqente më shumë: libra. Ishte atëherë që ai filloi karrierën e tij si shkrimtar, dhe ai e bëri këtë me tregime të shkurtra si p.sh Muzgu i filozofëve (1906), në të cilën ai kritikon filozofinë e Kant, Hegel o Schopenhauer dhe shpall vdekjen e mendimtarëve; E përditshmja tragjike o Piloti i verbër (1907), në të cilën ai lë të kuptohet për tiparet e Futurizmit dhe Modernizmit.
3 librat kryesorë të rekomanduar nga Giovanni Papini
Gogu
Nënshtresa e këtij romani kurioz është, Si kemi arritur të regresohemi kaq shumë duke pasur kaq shumë mendje të talentuara? Kjo është ajo që Goggins dëshiron të dijë. Dhe do të jetë për para. Goggins nuk e ka problem të hartojë planin e tij drejt sintezës së botës. Një justifikim nën të cilin autori ofron veten si krijuesi i madh i fjalive që ai është, duke dëmtuar çdo intervistë të Goggins me personazhet që do të ndodhin para tij me citate të paharrueshme.
Por nevoja e Goggins për të ditur nuk është ajo e altruistit në kërkim të zgjidhjes. Vetëm ai i cinikut që dëshiron mençurinë me të cilën të ndihet edhe më shumë në krye të kullës së vrojtimit nga e cila mund të shohë pjesën tjetër të shokëve të tij të humbur në pafajësi. Të paktën Goggins e pranon, nuk ka asnjë dorë të padukshme të Adam Smith që punon për mirë në botë. Dhe ai mund të konsiderohet një nga ata që u jep besim të mirë kallëzuesve të Smithit të mirë. Por pyetja nuk është ajo.
Lo importante para Goggins es saber qué piensas otros humanos como él a los que todos acuden para saber. Y así es como hablamos con el mismísimo Lenin, con Edison o Freud, con Einstein o con Gomez de la Serna. Quizás lo que esos otros sabios le cuenten no le convenza del todo. Pero el asunto es acopiar opiniones. Porque cuando todo esto explote, cuando el mundo se reduzca a cenizas, Goggins quiere saber cómo ha podido pasar.
Piloti i verbër
Si el virtuosismo de Papini es esa suerte de síntesis hecha literatura, ¿cómo no iba a predicar también en forma de relato o de cuento? Sumémosle un volumen centrado esencialmente en lo fantástico y acabamos por disfrutar de una obra diferente. Maestro de Dino Buzzati y discípulo de Edgar Allan Poe, «si los cuentos papinianos no reflejan el terror o la morbosidad de la temática de Poe, es evidente que en ellos se desborda la extrañeza y la reflexión metafísica, tratadas con mayor o menor grado de ironía y sarcasmo junto a una magnífica práctica del suspense, que acaba provocando en el lector un efecto abrumador de sorpresa, desconcierto y turbación».
Në të gjitha këto histori, "të mbështjella me humorin kaustik të Papinit", pasqyrohet melankolia që buron nga skepticizmi. Kjo është ajo që Borges i referohej kur deklaroi: "Këto histori vijnë nga një datë kur njeriu u ul në melankolinë e tij dhe në muzgët e tij ...".
Djalli
El mal hecho figura. Protagonista de más historias que el bien, la bondad o que Dios. La atracción por lo demoníaco y lo perverso convive con el ser humano, desde la pueril tentación de una manzana y hasta el reclamo demencial del demonio como última voluntad de Cristo antes del dolor y la locura.
¿Cómo no iba Papini a hablar de él? Pese a que mucha haya sido la tinta que se haya corrido para darle forma y sustancia al diablo. Pese a que muchos otros escritores como Poe ya lo hayan resucitado para retorcidos lectores. Todos adoramos en alguna ocasión al diablo. Aunque solo sea por el hecho morboso de saber qué nos puede esperar en el fin si no actuamos como debemos, o como nos han inculcado que debemos intervenir en nuestro paso por este mundo.
Papini nos enseña dónde está el diablo y quién comulga con él. El mal es un grandísimo crisol donde se funden todas nuestras vanaglorias y deseos retorcidos hechos odios y manías. Leer este libro es darte esa famosa vuelta por el lado salvaje, a lo Lou Reed versión Papini, con la misma cadencia musical hacia el descubrimiento del más que posible pacto de todos con él, con el mismísimo Diablo.
