3 librat më të mirë nga Anthony Burgess

Gurorja e shkrimtarëve Një Hit Mrekulli (goditje e vetme) është e pashtershme. Anthony Burgess i përket këtij batalioni që mund të drejtonte JD Salinger, Patrick Suskind o Harper lee.

Por në këtë grup heterogjen ka raste dhe raste. Nga Salinger i lartpërmendur, i cili në shumë raste u mohua dhe nënvlerësoi të tijën Kapës në thekër, deri në Süskind të cilit El parfum po përfshihej si lexim për djem nga e gjithë bota në shkollat ​​e mesme.

Burgess ishte një shkrimtar para hitit të tij Një portokall i orës dhe kështu mbeti pasi Kubrick vendosi ta bënte skenarin e romanit të tij në një film një dekadë pasi u shkrua.

Pra, anëtarësimi i Burgess në Një Hit Mrekulli Ndodh të jetë diçka e rastësishme, asgjë e parafabrikuar apo e orkestruar nga ndonjë operacion marketingu i paprecedentë, as rezultat i atij oportunizmi apo mundësie me të cilën disa romane bëjnë rrugën e tyre. Burgess as nuk filloi të shkruajë me "Portokallinë e tij të sahatit" dhe as nuk pushoi së shkruari pas lavdisë kinematografike që e rizbuloi atë për të gjithë botën.

Pra, në Burgess kemi një autor që duhet zbuluar gjithmonë në më shumë se njëzet veprat e tij dhe hapat drejt dramaturgjisë, esesë dhe artikujve. Një shkrimtar që përmban shumë versione të vetvetes, nga pika përmbysëse e kryeveprës së tij deri te një aspekt i caktuar i zi dhe madje vepra që kalojnë mes fantastikes dhe surreales.

3 Librat e Rekomanduar nga Anthony Burgess

Një portokall i orës

Çfarë të thuash për një Portokalli të Sahatit që nuk e njeh më? Nëse ka ndonjë gjë, këmbëngulni që leximi i një vepre të tillë rekomandohet edhe më shumë nëse është e mundur. Sepse në kryeveprën e tij në kopje të Kubrick -ut në drejtim na përtypet papërpunimi ndërsa në këtë roman jemi ne dhe imagjinata jonë që duhet të përpunojmë gjithçka të shkruar.

Dhe në një vepër kaq të fuqishme si kjo çështja është shumë më e egër, imazhet arrijnë edhe më larg nga ato përshkrime dhe penelata psikologjike që ekrani nuk i arrin kurrë. Nuk është çështja për ta parë çështjen më morbide, është çështje për të rizbuluar pastërtinë e grupit më transgresiv, si 1984 nga George Orwell kaloi në mes të një udhëtimi me acidin lizergjik.

Një Portokalli Clockwork tregon historinë e adoleshentit nadsat Alex dhe tre shokëve të tij të drogës në një botë mizorie dhe shkatërrimi. Alex ka atributet kryesore njerëzore: dashurinë për agresionin, dashurinë për gjuhën, dashurinë për bukurinë.

Por ai është i ri dhe ende nuk e ka kuptuar rëndësinë e vërtetë të lirisë, të cilën e gëzon në mënyrë të dhunshme. Në njëfarë kuptimi ai jeton në Eden dhe vetëm kur bie (siç bën në të vërtetë, nga dritarja) duket i aftë të shndërrohet në një qenie njerëzore të vërtetë.

Simfonia Napoleonike

Nëse shikojmë nga afër, në histori, llojet më të parëndësishme dhe ndonjëherë edhe qesharake përfunduan gjithmonë si diktatorë të mëdhenj. Çfarë të them për Hitlerin ... apo Franko.

Por këtu ne fokusohemi te Napoleoni dhe ulcera e tij. Një djalë me pamjen e një humoristi duke bërë një karikaturë të një ushtari të lavdishëm. Burgess gjithashtu kishte midis vetullave për të na treguar këtë histori.

Këtu është Napoleoni i zhveshur nga mjetet zyrtare; një njeri vizionar dhe mashtrues që qesh, bërtet dhe shkelmon, i rrethuar nga një grup personazhesh të neveritshëm: nga të afërmit e Korsikës tek marshalët, veteranët e inatosur të Gardës së Vjetër, ose Barras, Telleyrand, Madame de Stäel dhe të tjerë të panumërt.

Dhe Josefina e paqëndrueshme dhe e pabesë? Paradoksalisht, ajo është për perandorin streha e vetme e paqes, përjetësisë dhe dashurisë së vërtetë. Një simfoni tragjikomike në katër lëvizje, me një uverturë për Jozefinën dhe një kod për Historinë Universale që merr Eroicën e Beethovenit si model për të krijuar një vepër të pandershme, argëtuese dhe brilante ku Burgess shfaq rastësisht gjithë virtuozitetin dhe erudicionin e tij. Rezultati është një Napoleon aq i gjallë sa lexuesi ka përshtypjen se e ka takuar.

Hezitim

Ndoshta ishte një çështje e kompensimit të reflektimit acid të botës së një portokalli me orë. Ose mbase për t’u larguar pikërisht nga një roman kaq stigmatizues për autorin e tij.

E megjithatë polet përfundojnë duke tërhequr njëri -tjetrin. Sepse në humorin satirik që shfaq Burgess në këtë roman ne zbulojmë të njëjtin qëllim përfundimtar të talljes përballë formalitetit.

Denis Hillier, një spiun për Shërbimin Sekret Anglez, pranon pa dëshirë një mision të fundit para se të tërhiqet nga detyra. Ai duhet të gjejë dhe rrëmbejë Roperin, mikun e tij të fëmijërisë, një shkencëtar që ka braktisur dhe, në mes të Luftës së Ftohtë, ka shkuar në anën tjetër të Perdes së Hekurt.

Romani bëhet një karikaturë e vërtetë e zhanrit të spiunazhit, me një anti-hero të ashpër, pa ide dhe katastrofike, imazhi i të cilit është shumë larg spiunit të ftohtë, të zgjuar dhe efikas me të cilin jemi mësuar.

Në një mënyrë mjeshtërore, Burgess na tregon një histori të fortë dhe të dyshimtë, e cila bëhet një përshkrim i luftës së ftohtë torturuese që ai duhej të ishte dëshmitar, dhe një reflektim i tërë etik.