Ka aktorë të përsosur për zhanre të ndryshme. Luis Tosar dhe suspense në kuptimin e tij më të gjerë është një nga takimet më të lumtura në kinematografinë spanjolle. Dhe ky aktor galician mund të mishërojë të keqen në çdo shfaqje të tij; ose në anën e kundërt, përballë më ogurzi si heroi më i denjë i përditshmërisë. Gjithmonë me atë ndjenjën e personazheve të plagosur, të rënduar me faj, duke shikuar në humnera apo duke u përballur me demonë të veçantë...
Natyrisht, fiziku ndihmon. Sepse pamja e saj fton etiketimin e lidhur me atë pikë të errët. Por përtej përshtypjeve të para, Tosari shquhet shumë në aftësinë e tij për të çuar në ekstrem çdo interpretim që i vjen në rrugën e tij.
Përtej njohjes dhe popullaritetit të përgjithshëm që në rastin e tij me siguri arriti kulmin me Celda 211, një aktor i mirë si ai është mësuar tashmë prej kohësh. Një karrierë aktrimi plot suksese që nuk mund të jenë vetëm për shkak të aftësisë për të bërë secilin nga personazhet të luajë të vetin. Sepse nuk është e lehtë të bindemi në çdo film të ri se ai nuk është më personazhi i mëparshëm. Dhe Tosari e arrin që në skenën e parë.
3 filmat më të rekomanduar të Luis Tosar
Ndërsa flini
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Ky film më tronditi me një prekje nga më shqetësuesit Hitchcock. Një prodhim gjenial në të cilin zbulohet se me pak më shumë talent nevojitet për të trajtuar një komplot të bërë tension të përhershëm. Natyrisht, duke llogaritur në performancën shqetësuese të Tosarit, puna duket më e lehtë.
Ai është César, një portier "miqësor", i cili ia del mbanë për banorët e komunitetit në të cilin ofron shërbimet e tij. Sigurisht, performanca e tyre është shumë e diskutueshme nga menaxheri i kompanisë që ofron shërbime të tilla. Një avantazh tjetër që errëson personalitetin e Cesarit në kufij të padyshimtë.
Ndonjëherë marrëdhënia e tij me gjyshen që jeton në një nga apartamentet mund të ngjall edhe njëfarë komedie. Sepse gruaja e gjorë, me shpirtin e saj të butë, pak mund ta imagjinojë përbindëshin që strehon Cezarin...
Por duke u fokusuar në thelbin e filmit, marrëdhënia e tij me Klarën shpejt tregon për një obsesion të sëmurë, armiqësi dhe zhgënjim. Sepse në të Cézar sheh diçka si lumturinë e tij të pamundur. Me siguri ka dashur ta joshë, edhe pse nuk e shpreh kurrë këtë ekstrem. Por ajo që ai më në fund bën është të ndërhyjë në jetën e saj në kufij vërtet të çmendur.
Klara e mirë nuk mund të dyshojë se çfarë po bën César. Dhe spektatori mbetet pa fjalë me planin pervers që César po zbaton. Në fund të fundit, si mund të ishte ndryshe, gjithçka tregon për një përfundim fatal. Çështja është se është edhe shumë më keq nga sa mund ta imagjinonim...
që vret me hekur
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Ka njëfarë drejtësie poetike për të zbuluar në komplot. Mario është një infermier me zemër të mirë, i cili bën gjithçka për pacientët në klinikën ku punon. Ajo është në pritje të fëmijës së saj të parë dhe lidhja me partnerin po ecën normalisht, në atë prelud paqësor të atësisë.
Derisa në spital mbërrin një banor shumë i veçantë. Ai është patriarku i një familje droge. I njëjti që për shumë vite mund të jetë përgjegjës për vdekjen e kaq shumë të rinjve të ekspozuar ndaj varësisë nga droga. Dhe sigurisht, Mario ofron një ngurrim të caktuar për të ofruar shërbimin e tij për një personazh kaq famëkeq.
Vetëm fëmijët e gangsterit janë shumë më lart se plaku. Sepse ata shpresojnë të zgjerojnë biznesin e drogës prej saj, duke anashkaluar udhëzimet dhe standardet e saj, të vendosura përfundimisht përballë pasivitetit për udhëzime të reja.
Njeriu "i varfër" humb aftësitë ndërsa filmi përparon. Dhe kjo është se Mario mund të mos jetë duke i dhënë atij kujdesin më të mirë. Diçka shqetësuese lind në këtë marrëdhënie midis pacientit dhe infermierit. Mario gradualisht errësohet, sikur zhytet në stuhi të largëta. Edhe gruaja e tij shtatzënë vëren tek ai atë personazh të zhytur befas si në mjegullat e vjetra të bregdetit Galician.
Asgjë nuk mund të dalë mirë nga ajo marrëdhënie mes dy personazheve. Shefi dhe infermierja. Jehona e hakmarrjes tregon për përfundime fatale. Në fund, ndjenja se dhuna sjell vetëm më shumë dhunë dhe se drejtësia ndonjëherë është shumë e pakapshme në vetvete për të ndëshkuar me kohë ata që duhet të ishin dënuar.
Qeliza 211
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:E zbulova edhe Luis Tosarin me këtë interpretim që edhe pas suksesit të madh me kritikën e përgjithshme me “Te doy mis ojos” nënkuptonte atë shtrirje më të madhe si film argëtues. As më mirë e as më keq, thjesht them se kishte një shtrirje më të madhe mes fansave të filmit në përgjithësi.
Dhe është se burgu në burgun ku Luis Tosar bën të paharrueshmen "Malamadre" na afron me një botë burgjesh të kthyer në ferr që nga një trazirë që lidhet edhe me veçoritë më patriotike të të burgosurve të ETA-s.
Një zhvillim i tensionit maksimal ku Malamadre (Tosar) ndan rolin kryesor me Juan (luajtur nga Alberto Ammann). Juan luan të dyja palët duke u shtirur si një tjetër i burgosur, kur ai me të vërtetë është një zyrtar i humbur në mes të konfliktit.
3 komente në “3 filmat më të mirë nga shqetësuesi Luis Tosar”