රුසියානු සාහිත්‍යය ගැන කතා කිරීම සෑම විටම දහනව වන සියවසේ ඉඟියක් මතු කරයි ටෝල්ස්ටෝයි, දොස්තයෙව්ස්කි o චෙකොව්. නමුත් හිඟන පිහාටුව ද මරීනා ට්වේටේවා ඒ සඳහා අවශ්‍ය කාන්තා දෘෂ්ටිකෝණය අද අපට ලබා දෙයි පඩිපෙළ සහ සයිබීරියාව අතර අරගලයක් මෙන් දැඩි සීතල තුළ රුසියානු පැවැත්ම. මෙම සරල භූගෝලීය තත්ත්වයන් යටතේ, දරුණුතම ශීත සෘතුවේ අකල් සිරවීමෙන් පැවැත්මේ ඉබාගාතේ තල්ලූ කරන ලද ආත්මයන් වසා දැමීමෙන් ඇති වන කනස්සල්ල වඩාත් හොඳින් නිගමනය කළ හැකිය.
ට්වේටේවා සිද්ධියේ ප්‍රතිඵලය සාහිත්‍යයක් වන අතර එය ළමා වියේ ආදරණීය මතකයන් සහ අන් සියල්ල අතර පරස්පරතාවයෙන් අධික ලෙස පටවා තිබූ උඩු මහලකට සමීපභාවය ඉහළ නංවන සාහිත්‍යයකි. මරීනාගේ මෙන් ඒකීය හ voiceකින් පමණක් සාක්‍ෂාත් කර ගත හැකි කාව්‍ය බලවේගයක් අවදි කළ හැකි එහි අමු බවින්.
එහෙත් මහා යුද්ධයේ අඳුරු උදාව සහ නිමක් නැති රුසියානු විප්ලවයත් සමඟ පරිණතභාවයට පැමිණීමත් සමඟ මරීනා වැනි කීර්තිමත් සාහිත්‍ය කරුවන් සම්බන්ධයෙන් වංශකතාව සහ පුවත්පත අතර අතරමගදී ඔවුන් කියන දේ එහි වටිනාකම ගනී. ඉතිහාස පොත්වල ලැකොනික් පැහැදිලි කිරීම් (මුළුමනින්ම මිනිසා තුළ) කිසි විටෙකත් ළඟා විය නොහැකි තරමට පහන් සහ සෙවනැලි සහිත නිසැකකම පිළිබඳ පොහොසත් traතිහාසික ඉතිහාසය.
මරීනා ස්වීටීවාගේ හොඳම නිර්දේශිත පොත් 3
මගේ මව සහ සංගීතය
එකම ලිංගයේ එක් එක් දරුවා සහ ඔවුන්ගේ මාපියන් අතර යම්කිසි සම්බන්ධයක් තිබේ. මක්නිසාද යත්, පියෙකුට තමා විසින්ම තෝරාගත් දෙය දරුවෙකු කිරීමට අවශ්‍ය නොවන්නේ නම්, එයට හේතුව ඔහු කිසි විටෙකත් කළ නොහැකි දේ කිරීමට ඔහුට අවශ්‍ය වන බැවිනි. එම සම්ප්‍රේෂණය තුළ ආශාව සහ ක්‍රියාව අතර ප්‍රතිවිරෝධතා මතුවන අතර එමඟින් පසුකාලීන සබඳතා ශක්තිමත් කරන අතර ජීවිතයේ තීරණාත්මක අවස්ථාවන්හි ශක්තිමත් වීම නරක අතට හැරේ.
ඉතාමත් පද රචනා කරන ගද්‍ය සාහිත්‍යය අවසානයේ සියල්ල දුෂ්කර කාලවලදී හොඳම දේ සඳහා පරමාදර්ශී තෝතැන්නක් බවට පත් කරයි. තවද මරීනා ලියා ඇති දෙයෙහි දැක්වෙන්නේ ආදරය යනු ඉතාමත් අපූරු රචනයක් ලෙස මතකයේ තබා ඇති සටහනක් බවයි.
මගේ මව සහ සංගීතය ළමා වියේ සුන්දර උද්දීපනයකි, නමුත්, සියල්ලටත් වඩා, පියානෝව වැනි හුරුපුරුදු අංගයක් හරහා මවගේ පැමිණීම. එදිනෙදා ජීවිතය ඉන්ද්‍රජාලික මානයක් ගන්නා, ජීවිතය ආදර්ශවත් භූමිකාවක් ගන්නා ලෝකයකට අපව ගෙන යන මේ කතාවේ ගලා එන්නේ Marina Tsvietaeva ගේ සිත් ඇදගන්නා කාව්‍ය ශක්තියයි.
මගේ පියා සහ ඔහුගේ කෞතුකාගාරය
මරීනා ට්වේටේවා ප්‍රංශයේ වහල්භාවයේ සිටියදී මෙම ස්වයං චරිතාපදාන වාර්‍තාව ලියා 1933 දී පැරිසියේ විවිධ සඟරා වල රුසියානු භාෂාවෙන් ප්‍රකාශයට පත් කළාය. වසර තුනකට පසු, 1936 දී, ප්‍රංශ පාඨකයන්ට සමීප වීමට උත්සාහ කරමින්, ඔහු සිය ළමා කාලය පිළිබඳ මතකයන් ප්‍රංශ භාෂාවෙන් නැවත සකස් කළේය, පරිච්ඡේද පහක එකතුවක් වන ඔහු මගේ පියා සහ ඔහුගේ කෞතුකාගාරය නම් කළ අතර එය කිසි දිනෙක ජීවිතයේ ප්‍රකාශයට පත් නොවීය.
මෙම වෙළුමේ එකට ගෙන එන ලද අනුවාද දෙකෙහිම, කතුවරයා ඇගේ පියා වන මොස්කව් ලලිත කලා කෞතුකාගාරය, වර්තමාන පුෂ්කින් කෞතුකාගාරය ආරම්භ කිරීම සඳහා සිය ජීවිතය කැප කළ විශ්ව විද්‍යාල මහාචාර්යවරයෙකු වන ඇගේ පියා වන අයිවන් ස්වෙටෙව්ගේ චරිතය චිත්තවේගී හා පද රචනයක් ඉදිරිපත් කරයි. බොහෝ විට ලැකොනික් හා ඛණ්ඩනය වන නමුත් අසාමාන්‍ය කාව්‍යමය බලයක් ඇති මෙම අපූරු පෙළ, විචිත්‍රවත් හා චලනය වන අතර, අනෙක් කිහිප දෙනෙකුට වඩා අසමාන කවියෙකුගේ සමීපතාවයට අපව සමීප කරයි.
1917 විප්ලවයේ දිනපොත
මානව වර්ගයාගේ ඉතිහාසයේ පරස්පර විරෝධී කාලයක් තිබේ නම්, එය රුසියානු විප්ලවයේ කාල පරිච්ඡේදයයි. කොමියුනිස්ට්වාදයේ ආදර්ශය ලෙනින් සිට ස්ටාලින් දක්වා කඩාකප්පල් වූ පරමාදර්ශී දේශපාලන උරුමයක් ලෙස සම්මත වූ අතර, අවසානයේ මිනිස් තත්වයටම පිරිහීම, බලය දෙස බලා එහි අධිකාරය සහ සදාචාරය සියල්ලටම වඩා ඒත්තු ගැන්වීය.
කොමියුනිස්ට්වාදය මැකියාවෙලියන්වාදය ලෙස අවසන් වූ අතර එහි වරද කිසිවිටෙක පරමාදර්ශය නොව අදහස් ක්‍රියාත්මක කරන්නන් විය. දේශපාලනයෙන් ඔබ්බට, ඇත්ත වශයෙන්ම සිදුවූයේ කුමක්ද යන්න පැහැදිලි කරන්නේ වඩා හොඳ සඳහා නියත වශයෙන්ම පරිවර්තනීය වූ එම වඩාත් ඕවල්ලියානු ලිබර්ටේරියන් සංක්‍රාන්තියෙන් පීඩාවට පත් වූ කථකයෙකුගේ වංශකථාවයි.
මෙම පොත රුසියානු ඉතිහාසයේ ඉතාමත් නාට්යමය කාල පරිච්ඡේදයක් තුළ මරීනා ස්වෙටේවාගේ දිනපොතෙන් උපුටා ගත් කොටස් එකතු කරයි. අසාමාන්‍ය නිරීක්‍ෂකයෙකු වූ කවියා ඇගේ අතිමහත් ජීවිත වික්‍රමාන්විතයන් ඔවුන් තුළ එකතු කරයි: විප්ලවය ගෙන ආ පාළුව, දුෂ්කරතා සහ දුෂ්කරතා. මෙහි ප්‍රති result ලය නම් පද රචනය සහ පෞද්ගලික හා ආකර්ෂණීය කටහ ofේ පැහැදිලි අලංකාරය ඇතුළත් සමීප පෙළකි.
