"هیڅ څوک واقعیا خوښ نه دی لیکوال دی" یو و د مارګریت مزانتیني کوم چې ما په زړه پورې وموندل. تر ټولو پورته ځکه چې دا یو بشپړ مفهوم دی چې د لیکلو د هنر جوهر ته وده ورکوي، او د خوښۍ بنسټ هم. په پای کې، هیڅوک ټول وخت خوشحاله نه وي. خبره دا ده چې له ناخوښۍ ګټه پورته کړئ. او بیا هو ، لیکنه خپل ټول معنی اخلي. ته داسې فکر نه کوې، مارګریټ؟
La د مازانتیني لخوا تخلیقي ناخوښي دا موږ ته د هر ډول تضادونو پرانستې روښانه هوښیارتیا باندې برید پای ته رسوي ، موږ د هغو خلکو د ژوند سړې هوا ته رسوو چې زموږ له واقعیت څخه اصلي وجودیت ته لیوالتیا لري ، لکه څنګه چې د اوبو ترمینځ حرکت کول چې د فریکټیک کچې حرکت کوي. .
د یو څه الهام سره ایری دی لوکا، د ورته ورته خطي کرښې لاندې چې هغه د کرکټرونو داخلي نړۍ څخه په نښه کوي ترڅو د کاسموس نقشه پای ته ورسوي ، مازانتیني د کشف په لور د ادب تبلیغ کوي. زه د ځان مرستې ته د کومې لارې اشاره نه کوم ، مګر د خواخوږۍ څخه ځان وژنې ته ، د داستان نقل کولو ته اړتیا لرم که موږ وغواړو یو ناول پای ته ورسیږي چې موږ پریږدي. پایله ، د کرکټرونو بدلون ، خلاصون یا لږترلږه د دوی مبارزه ...
د مارګریټ مزانتیني لخوا غوره 3 وړاندیز شوي ناولونه
مه ځه
د مازانتیني دوهم ناول دمخه د تایید شوي لیکوال لخوا د تشریح څخه د هغې په رارسیدو سره دا عالي غږ ترلاسه کړ.
د یو ښه سړي بد وجدان ته ټکان ورکوونکی نظر. د ایټالیا په یوه روغتون کې، تیموټیو، یو نامتو جراح، د خپلې لور انجیلا، یوه 15 کلنه نجلۍ ګوري چې د موټرسایکل حادثې وروسته په کوما کې ده. د درد او پښیمانۍ له امله بریالي شوي، تیموټیو په الفاظو کې پناه اخلي او یو زړه ماتونکی مونولوګ پیل کوي چې په هغه کې هغه د تیاره تیرې ماضي سره مخ کیږي چې هغه یې شرمنده کوي.
حرکت مه کوئ ، د مارګریټ مازانټیني په زړه پوري لومړی فلم ، له دوه کالو څخه ډیر وخت لپاره په ایټالیا کې د غوره پلورونکو لیستونو کې و او د دوه ګوني معیارونو بدبختیو په اړه یې د هغې روښانه لید سره زرګونه ټرانسالپین لوستونکي نیولي دي. د سټریګا جایزه 2002.
تر ټولو ښکلی کلام
په روم کې شپه ده ، هرڅوک ویده دی ، مګر تلیفون ناڅاپه زنګ وهي. له لرې څخه یو غږ ګیما ته د سرایوو سفر ته بلنه ورکوي ، هغه ښار چیرې چې د هغې د ژوند ژور احساسات زیږیدلي او مړه شوي.
هلته ، د یوې ظالمانه او بیکاره جګړې د پیښو ترمینځ ، پیټرو شپاړس کاله دمخه زیږیدلی و ، یو هلک چې اوس هغې ته مور وایی او د بل هر ځوان په څیر ښکلی ، صحتمند او ځان غوښتونکی دی. پیټرو د دې اصلیت ښه نه پیژني او نه پوهیږي چې د دې محاصره شوي ښار ګیما په تنګو کوڅو کې د هغو کسانو د مینې کیسه ژوند کوي چې ستاسو هډوکو سره تړلي او تاسو به د تل لپاره بدل کړي.
اوس ، بیرته دې ځمکو ته ، مور او زوی به د یوې تیروتنې سره مخ شي چې رازونه پټوي ، بدنونه چې لاهم د زاړه درد نښې لري ، مګر د سفر په جریان کې به دوی نوي ټکي هم زده کړي ، هغه چې موږ سره د احساس کولو کې مرسته کوي. زموږ تېروتنې او د ټولو لپاره په نوي پیل شرط کولو ته دوام ورکوو.
سپین ږیری
موږ کولی شو خپل ځان د هوښیار په توګه وګورو کله چې موږ یا لږترلږه سرحد ته ورسیږو یا ځان د هغه بډایتوب په لور متوجه کړو چې د نورو او زموږ د خپلو تاثیراتو ، لیبلونو او بودیجې د مینځلو وړتیا لري. دا هغه شان دی چې دا ناول په ګوته کوي. ایا هغه ورځ به راشي چې موږ د ځان په اړه جرئت ولرو؟ دا هغه پوښتنه ده چې د دې ناول دوه نه هیریدونکي کردارونه له ځانه کوي.
دوه ماشومان، دوه سړي، دوه د نه منلو وړ ځایونه. یو بې ډاره او بې آرامه دی. بل، ځورول او ځورول. یو مات شوی هویت چې باید بیرته یوځای شي. یو مطلق اړیکه چې ځان مسلط کوي، د چاقو تیغ د ټول وجود د څنډې په څنډه کې. ګیډو او کانسټنټینو لیرې ځي، کیلومتره فاصله دوی سره جلا کوي، دوی نوې اړیکې رامینځته کوي، مګر د بل اړتیا په هغه ابتدايي پریښودو کې مقاومت کوي چې دوی هغه ځای ته راوړي چیرې چې دوی مینه موندلې. یو نازک او ویرونکی ځای، د انکار په څیر غمجن، د غوښتنې په څیر هوښیار.
