فرانسوي ادب د لیکوالانو سره د بډایه او متنوع داستان صحنې څخه خوند اخلي څوک چې د avant-garde وړاندیزونو کې غوره دي لکه دوی هر یو په خپله طریقه ، houllebecq o فوینکینوس; یا په نړیواله کچه تر ټولو ښه پلورل کیدونکی نویر سره فریډ ورګاس o ليميتري. دا ټول لوی کیسه لیکونکي او ډیری نور د یو له میراث څخه خوند اخلي جورج پریک دا چې هغه په خپل لنډ وجود کې د خپلې تجربې په دې هدف کې د پراخ ظرفیت نښې ښکاره کړې.
د حیرانتیا او بې ځایه کیدو څرګندونه ، د کیمیا په توګه د داستان ترکیب ته د پلاټ غورځول چیرې چې کرکټرونه خپل روح پاکوي. یو تکړه لیکوال په ټولو هغو اړخونو کې چې ژبه یې بل اړخ اخلي، که هغه نثر وي یا نثر، مضمون یا مضمون. دا هغه پیریک دی چې موږ ته د هغه په کوم کتاب کې د پولیفاسیټیک په توګه ښکاري.
په سندرو کې روښانه او شاید د هغه په روح کې د یهودي تباهۍ وروستي ناوړه میراث لخوا پټ شوی و چې هغه یې په ماشومتوب کې د مور او پلار له لاسه ورکولو سره مخ کړ. خبره دا ده چې ادب یو ځل بیا په خورا شخصي کې د ځایبو په توګه یا په تخلیقي اړخ کې د لوړتیا په توګه په هغه کار کې ځای په ځای شوی و چې د دې حتمي معنی او د ښه ادب له هغه لرې پاتې کیدو سره ډک شوی و.
د جورج پیریک لخوا غوره 3 وړاندیز شوي ناولونه
زما یاد دی
د یادولو لپاره د خپل ځان حواله کول دي حتی د هغه پریکړې نه کولو په خطر کې چې په هغه وخت کې په افق کې راڅرګند شوي. له همدې امله د کیسې پیل چې موږ یې پیښو ته ګورو د اخلاص، خامۍ، خپګان، اعتراف وړاندې کوي. د "زما په یاد" سره موږ نورو ته د نورو مثالي ورځو څرګندونه کوو په کوم کې چې شیان پیښ شوي او په عجیب ډول تیریږي ، تل په برعکس ، د دوی د خندا ، شعریت او ګډوډي سره. یوازې بل تمرکز چې د پرون یا حتی په وروستي تاریخ کې ترټولو لرې دورې د پوهیدو لپاره اړین دی.
"زه په یاد لرم" د کلونو په اوږدو کې، د یو هیواد په ټولیز یادښت کې یو سفر بدل شوی. د یادونو دا اختراع، د 480 ننوتونو څخه جوړه شوې ده چې تل د هغه کلمو سره پیل کیږي چې کتاب یې سرلیک ورکوي، د هر وخت د یادګاري ادبياتو یوه نښه ګرځیدلی. د شلمې پیړۍ د یو له غوره لیکوالانو څخه د ماشومتوب او ځوانۍ یادونه چې د لوبغاړو، لیکوالانو او سیاستوالانو له لارې یې پریډ کول، بلکې د پاریس میټرو سټیشنونه، بولیوارډونه یا سینماګانې هم شتون لري چې نور شتون نلري مګر د اروپایي کلتور د اوسني پینورما د پوهیدو لپاره اړین دی. . د مرسډیز سیبرین لخوا په نوې ژباړه کې، د جورج پیریک یو له افسانوي کارونو څخه راځي.
سړي تښتونه
لږترلږه پخوانۍ کیسې یو ښه پیل ته ورسید، مګر دا هم داسې نه وه. له پیل څخه، یو پراسرار لعنت د کرکټرونو په اړه په غیرقانوني ډول تیریږي، او لکه څنګه چې کیسه ښکاره کیږي، د هغې هر اړخیز شتون لوستونکی پخپله حیرانوي.
کله چې تونیو ووسیل ورک شي، د تښتونې قرباني، توقیف شوی، وتښتول شو، فشار راوړل شو، پولیس، نشي کولی د هغه ډیری نښې په سمه توګه تشریح کړي چې هغه ته وړاندې کیږي، پرته له دې چې د ځمکې په چلولو سره وویني. د ټونیو ملګري په دې اړه اقدام کوي، مګر دوی هم، که څه هم حقیقت ته څومره نږدې وي، د نامناسب قاتل ښکار کیږي. په هرصورت، طنز په کتاب کې واکمني ته دوام ورکوي.
لوستونکی هم د دې فرصت لري چې خپل هوښیارتیا و ازموي ، ځکه چې حل ، په یو وخت کې په زړه پوري او څرګند ، په احتیاط سره پټ او لاهم په ناوړه توګه ساده ، هیڅکله نه څرګند شوی مګر تل څرګند شوی ، د هغه د سترګو په وړاندې دی. هغه به هم پوه شي چې څنګه یې وګوري؟ ایا هغه به وکولای شي چې د دې ګډوډۍ لیکوال ومومي؟
د کارولو لپاره د ژوند لارښوونې
هر محصول د دې لارښوونو سره چې کارول او ضایع کول د مثال په توګه ټاکي، موږ غولوي. په یوه دوره کې له ژوند پرته بل هیڅ شی هم له منځه نه ځي. نو تاسو غوره یاست د دې لپاره ځینې ښه لارښوونې ولرئ کله چې ژوند غلط کیږي یا د بربادۍ ګواښ کوي ...
د یوه راټولونکي په خوښۍ سره، پیریک موږ ته وښودله چې ادب هم یوه لوبه ده او د ورځني ژوند د پردې تر شا د انوډین شعر دی. د پاریس د یوې ساده ودانۍ شاته هغه د کیسې آرشیف وموند. داستان هم د لیدلو زده کړه ده، د ژوند کیسې نیول چې دا یادگار جوړوي معما کوم چې موږ لاهم حقیقت بولو.
زه دې کتاب ته په داسې وخت کې راغلی یم چې ادبیاتو ته ګواښ شوی چې نړۍ به ډیر خپه شي. ما په هغه کې د ژوند یوه پښه وموندله. زه د بارټلبوت او د هغه لیوني پروژې سره مینه لرم، چې تر شا یې یو لوی انګیزه وهي: دا ښکلا کله ناکله بې ګټې وي او له همدې امله ډیر ښکلی. زه د هغو زرګونو کیسو څخه تیر شوم چې دلته ورته ویل کیږي، په ورته حیرانتیا کې پوښل شوي چې زه یې تصور کوم رینسانس باید د دوی د تجسس کابینې سپړلي وي. او زه پوهیدم چې ادب ممکن بل څه وي: یوه خورا جدي لوبه چې زموږ خورا بدمرغه موسکا منعکس کوي.
