دا تل ویل شوي چې د خلکو په شاوخوا کې د یوازیتوب احساس کولو څخه بد هیڅ شی نشته. د نورو د ژوند لپاره دا ډول خپګان ستاینه، د نشتوالي یا نشتوالي په بشپړ احساس کې ډوب کیدی شي په وحشیانه توګه پاراډوکسیک وي.
مګر دا هم ویل کیږي چې د خپګان تعریف دا دی: د خپګان خوښي. دا خورا بدیل تعریف دمخه یوازیتوب ته مختلف شدت وړاندې کوي. خلاقیت په یوازیتوب کې احساس کیږي، خالص احساس اټکل کیږي او دا پیژندل کیږي، د ساده برعکس، هغه په یو وخت کې خوشحاله و، بالکل خوشحاله و.
دا کتاب د هغه خلاقیت په اړه خبرې کوي چې په یوازیتوب ساعتونو کې د نوستالیا څخه زیږیدلی. د جادو یو ځانګړی ټکی د دې پا pagesو ترمینځ پاتې کیږي چې غم بیانوي بلکه احساساتي او فزیکي جذبه هم بیانوي ، کوم چې موږ د وروستي حقیقت سره مخ کوي مګر موږ د پاتې پاتې کیدو څخه خوند اخلو. او دا یوازینی ښار موږ ته د ځینې کرکټرونو تخلیقي یوازیتوب درس راکوي چې د انساني روح له ژورې څاه څخه د انسان د عمومي وجود ټوټې شریکوي.
ژوند کول د دې په اړه ډیر څه دي، په هر ګام کې د حیاتي ماتې پیژندل، هغه لاسونه چې تاسو یې اخلي یوه ورځ به له مینځه ځي، د نړۍ په اړه د خپل لید انځور کولو یا لیکلو لپاره د دې وړتیا لري چې تشریح کړي چې تاسو څنګه ګورئ. هغه یوازیتوب چې موږ ته انتظار باسي. هرڅوک.
او په پای کې دا کیسه حیاتي ده، ځکه چې په یوازیتوب کې د مصنوعي او مادیاتو د ردولو او د معنوي او غیر معنوي سره پاتې کیدو لپاره د لیوالتیا لوی مقدار شتون لري. ځکه چې په نهایت کې ، کله چې موږ ټول زموږ د یوازیتوب له وروستیو شیبو څخه وتښتو ، موږ یوازې د مبهم یاد څخه خوند اخلو چې د رڼا په وروستي ټکي کې ورک کیږي چې زموږ سترګې یې ویني.
تاسو کولی شئ کتاب واخلئ یوازینی ښاروروستی ناول د اولیویا لینګ، دلته: