Jako dramaturg Sam Shepard umiał przenieść do tej powieści najwspanialszą sztukę monologu. Historię teatru jako sztuki scenicznej wyznaczają wielkie monologi, które z prostoty postaci, człowieka w obliczu swojego przeznaczenia, wskazują na nieśmiertelność.
Od Greków do Szekspir, Calderón de la Barca Valle Inclán lub Samuel Beckett; największa chwała teatru przeszła przez samotnego bohatera, który wprost ewokuje tragedię…
Chodzi o wychwalanie naszej idiotycznej egzystencji w odniesieniu do ogromnego świata, kosmosu, który oferuje nieskończoność jako odpowiedź na proste spojrzenie na niebiańską kopułę. Teatr starał się dać głos i zinterpretować te małe pytania o nas, które w głębi duszy chcielibyśmy wrzucić w otaczający nas ogrom na wypadek, gdyby ktoś mógł zająć się roszczeniem o naszych sprzecznościach i winie. Nieśmiertelność to mały tekst, który ujawnia proste pytanie stawiane w milionach pytań o to, kim jesteśmy.
Najlepsze w tej książce jest to, że bohaterem, na którym skupiamy się w niemej scenie, jesteśmy my sami. Bo Sam Shepard również zaprasza nas do cieszenia się jego aktorskim zawodem.
Stajemy się aktorami w skórze innego. Kiedy już poczujemy empatię z facetem, który pozostaje w łóżku, w agonii niepokojącej bezsenności, wkraczamy w poszukiwanie tego, kim jesteśmy, od najprostszych i najbardziej codziennych, od naszych najgłębiej zakorzenionych konfliktów, które utrudniają odzyskanie łatwy sen dziecka, które kiedyś nosiliśmy.
I choć staję się metafizyczny, nie chodzi o odnajdywanie w tej powieści wielkich zadumy, być może onirycznych podejść do miłości, rodziny, poczucia winy.
Co prawda przypadek bohatera powieści dotyczy konkretnego życia, ale cienie jego myśli między świadomością a nieświadomością dotyczą nas wszystkich.
Szczególny monolog ze snu przedstawia nam wymarzonego właściciela, który prawdopodobnie kochał niewłaściwą osobę, co kosztowało go rezygnację z postaci ojca, który również kochał tę samą kobietę: Felicity. Powracający aspekt w całej narracji, wątek, który wszystko spaja, ponieważ rodzicielstwo i macierzyństwo zawsze łączą.
Sam Shepard leżący na łóżku, próbujący przejść od poczucia winy i urazy do spokojnego snu. Sam Shepard wspiął się z powrotem na scenę teatru, który tak bardzo kochał. Powieść zamieniona w Pasterza, który kiedyś marzył o byciu Hamletem.
Możesz teraz kupić powieść I Inside, ostatnią książkę nieżyjącego już Sama Sheparda, tutaj: