Wyraźnie Margaret Atwood stała się masową ikoną najbardziej mściwego feminizmu. Głównie z powodu dystopii z Opowieści podręcznej. I to dlatego, że kilkadziesiąt lat po napisaniu powieści jej wprowadzenie do telewizji osiągnęło ten nieoczekiwany efekt opóźnionego echa.
Oczywiście, okazja maluje jej łysinę do rozważenia drugiej części. A na pewno także niezbywalne sugestie kontynuacji pisma odręcznego wielkiego twórcy historii.
Chodzi o to, żeby zrobić to dobrze i zachować tę oklepaną krytykę, że drugie części nigdy nie są dobre. Coś bardziej typowego dla nostalgicznego kurczowego trzymania się oryginału z powołaniem do doraźnej krytyki każdego sequela.
Część czysto narracyjna prowadzi nas ponad dekadę po oryginalnej historii. Republika Gilead nadal dyktuje normy, zachowania, przekonania, obowiązki, zobowiązania i bardzo niewiele praw dla ujarzmionych obywateli, a przede wszystkim kobiet.
Ze strachu, nadużycia są nadal dozwolone, chociaż próby rebelii, zwłaszcza ze strony kobiet, znacznie bardziej dotkniętych przez złowrogi rząd, coraz bardziej koncentrują się na ogłoszonym upadku Gilead.
Wszędzie tam, gdzie są kobiety zdolne do rozeznania, wśród sieci strachu, ich najsilniejsza wola może żywić nadzieję.
Oczywiście trzy kobiety tworzące pojedynczy trójkąt, pochodzące z bardzo różnych warstw społecznych; od najbardziej uprzywilejowanych, uprzywilejowanych i idących na kompromis z reżimem, po najbardziej buntowniczych, a nawet wojowniczych, będą gromadzić się, by w końcu stanąć w obliczu wszelkiego rodzaju konfliktów, w tym z samymi sobą.
Spośród tych trzech Lydia wyróżnia się przede wszystkim swoją dychotomiczną rolą między panującą moralnością a bardziej humanistyczną etyką, która służy do wyciągnięcia tajemnicy tego, co może się w końcu wydarzyć, zanim Gilead stanie się tylko mglistym wspomnieniem najgorszego, czymś, co zawsze może się stać, ostateczny morał wszelkiej dystopii z osadem.
Możesz teraz kupić powieść Testamenty, nową książkę Margaret Atwood, tutaj:
