Zmiany zachodzą wokół nas z zawrotną szybkością. Nowi, najświeżsi atakują naszą rzeczywistość z prędkością, jakiej pewnie jeszcze kilka lat temu nie znaliśmy.
I zakładamy, że...
Ale czasami przychodzi czas, aby wstać. Istnieją przestrzenie, nie do zdobycia twierdze tożsamości dzielnicy, miasteczka, miasta.
Bo są miejsca, które nie są prostymi terenami do planowania nowych projektów urbanistycznych. Są to sanktuaria pamięci kilku pokoleń mieszkańców jednego z tych miejsc.
O tym właśnie opowiada nam ta powieść, o zjednoczeniu sił Rosemary, osiemdziesięciolatki z dzielnicy Brixton, i Kate, kosmolitycznej dziewczyny, która w utraconej sprawie Rosemary znajduje prawdziwy bastion w obronie miasta jako przestrzeni dla obywateli.
Wraz z utratą starego basenu w Brixton okolica zostałaby pozbawiona fizycznej anegdoty, o której kwitły historie zbierane tu i ówdzie wśród mieszkańców okolicy.
Kate mogłaby przetrwać bez tego basenu, zakładając niczym młoda kobieta swoich czasów, że miasta zmieniają się, jakby były wnętrzem supermarketu, czekając na najlepszą strategię, która poprowadzi przechodniów w stronę niewyczerpanej konsumpcji.
A prawdziwy rozkład nie jest obrazem starego basenu, który z pewnością będzie wymagał pomalowania i znacznych napraw. Prawdziwie dekadenckie jest pozwolenie, by nowoczesność ogołociła każdą przestrzeń z tego wspaniałego ludzkiego wrażenia starego, z tego, co pozostaje w obliczu mniej lub bardziej niezbędnych zmian…
Kate rozumie, że w Rosemary można znaleźć więcej życia niż w mieście oblężonym przez piranie spekulacji. Dołączy do niej w obronie basenu, wykorzystując swoją platformę prasową do podnoszenia świadomości.
Emocja służy tej opozycji między wspomnieniami a przyszłością, gdzie nowe ma lepszą sprzedaż, ale stare podtrzymuje melancholijne poczucie tożsamości, bez której jesteśmy tylko szarymi facetami pijącymi kawę w Starbucksie.
Powieść Dreaming Underwater, nową książkę Libby Page, możesz teraz kupić tutaj: