Obecna literatura nihilistyczna, czyli wszystko, co można uznać za spadkobiercę brudnego realizmu Bukowskiego czy pokolenia beat, odnajduje w twórczości Michel Houellebecq (zdolna do wykorzystania swojej wywrotowej narracji w różnorodności gatunkowej) nowy kanał dla sprawy romantycznego wykorzenienia przeszedł przez sito odczarowań i ekscesów.
Aby tak się stało, odczarowani wszystkim stają się skrajnym witalizmem, witalizmem, który dociera do swojego nemezis w absolutnej jasności nierealizacji marzeń.
W swojej już obszernej bibliografii samopomocy w samozniszczeniu duszy Houellebecq przedstawia nas w Serotonii swojemu przyjacielowi Florent-Claude Labrouste, samemu pacjentowi w dziwnym otoczeniu psychiatrycznym, w którym karmi się chemia i natura zniechęcenia. siebie nawzajem bez podtekstów pozytywnej rozdzielczości.
Ale bez wątpienia w rozpadzie jest piękno, ponieważ w oślepiającej jasności porażki kryją się wielkie prawdy. Z niezbędnymi dawkami Captorixa, aby stawić czoła rozbiciu statku, Labrouste przeżywa niemożliwą równowagę między pragnieniami, zawsze silnymi, aż do rany, a ciężką pewnością, że miłość jest tylko nieosiągalnym ciosem chemii dla Labrouste'a, który nie znajduje ani odwagi, ani libido, ani niczego które mogą zrekompensować braki rozczarowania, które odurza go fizycznie.
Najlepszą rzeczą w ekstremalnym witalizmie, jaki Houellebecq maluje w tej historii, jest to, że oferuje nieoczekiwany, czarny i żrący humor, który przelatuje nad tragedią, jak niespodziewany śmiech na stypie, jak odkrycie wielkiej ostatecznej sztuczki i wielkiego kłamstwa, które żyje może być, gdy ktoś taki jak biedny Labrouste myśli, że jest pierwszym, który odkrył efekt końcowy.
Wśród wspomnień o swojej niezdolności do kochania Labrouste przyciąga innych nieudaczników, takich jak on, zachwyconych nędzą, z których zbiegu wyłaniają się jasne i złowrogie postrzeganie świata.
Bo najtragiczniejsze ze wszystkich jest to, że Labrouste, Houellebecq, czy ktokolwiek inny, powstrzymuje te idee o świecie nigdy tak nieopuszczonym od Boga, jak w XXI wieku, oferuje ideę ogólnej maskarady. Prawda istnienia ukryta za trompe l'oeil narzuconego szczęścia.
Po takiej lekturze pozostaje tylko ufać naszej własnej produkcji serotoniny lub jej sztucznemu przyjmowaniu, aby nadal znajdować dobrą stronę tragedii, nawet śmiejąc się z tego, jak mali jesteśmy, uczą nas z taką książką tak surową jak ta. Czy to jest to konieczne.
Możesz teraz kupić powieść Serotonin, nową książkę Michela Houellebecqa, tutaj: